...Ιδού και το Πήδημα!

Το Σαββατοκύριακο ήμουν στην Ρόδο με τους Δικηγόρους για να παίξουμε εκεί το θέατρό μας. Έζησα στη Ρόδο 48 ώρες, και απ’ αυτές, ζήτημα να κοιμήθηκα τις οχτώ. Επιστρέψαμε απόψε όλοι μας τόσο γεμάτοι και πλήρεις που νιώθουμε πως ήμασταν στο νησί για μια βδομάδα! Τόσο καλά!

Ήταν σαν 5ημερη. Έχω από το Λύκειο να το ζήσω αυτό. Το ότι δηλαδή, ανήκω σε μία ομάδα, μία αποστολή εκτός συνόρων. Αυτό το κέφι που έφτανε συχνά τα όρια του σαχλού και του κλισέ, αυτή η ανεμελιά, με πήγανε 250 χρόνια πίσω. Δεν είχα καλύτερο! Κάναμε τα άπειρα! Μόνο τους νιπτήρες και τους μπιντέδες δεν ξηλώσαμε, όπως κάνουν οι μαθητές…

Και τώρα ό, τι θυμάμαι χαίρομαι:

Δεν είδα και πολλά από τη Ρόδο. Περπάτησα μόνο στην παλιά πόλη εκεί που είναι το κάστρο. Παρόλο που είναι νέκρα στα μέσα του Δεκέμβρη εντούτοις είναι τα πάντα καθαρά και άρτια από αισθητικής πλευράς. Δεν θυμίζουν σε τίποτα την κακογουστιά της Αγίας Νάπας ή της παλιάς Λευκωσίας, την οποία πλέον χρειάζεσαι εμβόλιο για να διαβείς ξένοιαστος. Η Ρόδος που είναι ένα απλό νησί και δεν θα περίμενες να έχει την υποδομή της Λευκωσίας, εκπέμπει ένα μυστικισμό, μία ερωτική ατμόσφαιρα και ένα σεβασμό που αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Αν ήταν και ο καιρός με το μέρος μας (τσάκιζε κόκαλα το κρύο), θα μιλούσαμε για τον παράδεισο.

Το θέατρό μας πήγε μια χαρά. Εγώ το απόλαυσα. Ο κόσμος γελούσε, δεν ήθελα να κατέβω απ’ τη σκηνή! Την επόμενη μέρα εκεί που περπατούσα στον δρόμο, μου κόρναρε ένα αυτοκίνητο, ένας τύπος με όλη την οικογένεια στο πίσω κάθισμα κατέβασε το παράθυρο και μου είπε: «Γεια σου ρε Νόρμαν! (ο ρόλος μου). Τα γάμησες όλα ψες!» Έκανα ένα χαμόγελο ως τα αφτιά. Είμαι ένας σταρ!

Οι Ροδίτες ήταν υπέρ του δέοντος φιλόξενοι, στα όρια της παρεξήγησης. Μας έβγαλαν έξω και τα δυο βράδια και δεν αναφέρομαι μόνο σε δείπνα σε εστιατόρια, τύπου τσακ μπαμ και έξω απ’ την πόρτα, αλλά και σε μπαρότσαρκες που τελείωναν με το πρώτο φως. Μας σκλάβωσαν. Επίσης, επιβεβαίωσα ότι μιλούν σαν εμάς, έχουν προφορά, τονίζουν τα σύμφωνα πολύ. Το πρώτο βράδυ μπήκα σε ένα περίπτερο και νόμιζα ότι ήταν όλοι Κυπραίοι εκεί μέσα. Και σαν τον βλάκα, ρώτησα τον περιπτερά: «Κύπριος είστε;»

Και ερχόμαστε στα πραγματικά highlights!

Την Παρασκευή το βράδυ, αφού δειπνήσαμε όλοι στην ταβέρνα του ‘Αλέξη’ στην παλιά πόλη, πήγαμε σε κάτι ελληνάδικα που θύμιζαν επικίνδυνα τα 90ς. Ελληνάδικα που έπαιζαν στη διαπασών Στέλιο Ρόκκο, Σφακιανάκη, Βαλάντη και στο τσακίρ κέφι Άννα Βίσση, αλλά στο πολύ λαϊκό, ξέρεις, από «Καλύτερα οι δυο μας» και βγάλε! Ξέρεις τι σήμανε αυτό… Σήμανε την έναρξη ενός αναίσχυντου τσιφτετελισμού, που τον κατά απόλαυσα, με την παρέα μου να κατεβάζει τα σφηνάκια αβέρτα, σε σημείο που βγήκαμε επάνω στα τραπέζια και δεν αναγνωρίζαμε εαυτόν! Κι όλα αυτά, από το πρώτο βράδυ, μετά από τρεις ώρες πτήση (πετάξαμε στη Ρόδο μέσω Ηρακλείου – Μην ρωτάς γιατί, μόνο οι Κυπριακές Αερογραμμές σκέφτονται τέτοιες μαλακίες!).

Του έδωσα και κατάλαβε όμως! Ήταν όλα τόσο «παλιακά» με την καλή έννοια, ήταν όλα τόσο fixed, σαν νύχτα πρωτοχρονιάς! Ένα θα σου πω! Χόρεψα το «Χάντρα-χάντρα νύχτες μετράω» Ολοκλήρωση.

Το δεύτερο highlight έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Παρακαλώ να έρθει το άγημα και να ηχήσουν οι τρομπέτες, έχω να κάνω μια σπουδαία ανακοίνωση. Έτοιμοι;

ΠΗΓΑ ΜΕ ΠΑΡΕΑ ΣΤΟΝ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ!

Ναι, τον Τριαντάφυλλο. Τον γνωστό. Που το 1996 τραγουδούσε «Βλέπω κάτι όνειρα που με τρομάζουν και ξυπνάω,» και που το 1997 τραγουδούσε με τη Θεοδωρίδου: «Μην γυρίζεις ξανά, η πόρτα αυτή θα είναι κλειστή» και που είχε σγουρά μαλλάκια, σαν αδελφή, και τον κοροϊδεύαμε. Και που ήταν γενικώς για κλάματα και τώρα δεν τον ξέρει ούτε η μάνα του, οπότε εγκατέλειψε την Αθήνα και τις μεγάλες πίστες και «ήρτεν πο’ σσω του» που λέμε και στα χωριά.

ΤΑ ΕΙΔΑ ΟΛΑ ΣΤΟΝ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ!

Τραγουδιστές με λαμέ κοστούμια. Γυναίκες με κομπινεζόν που λίγο μετά αντιλήφθηκα ότι δεν ήταν πουτάνες, αλλά τραγουδίστριες. Τραγουδίστριες που «πρέπει να πετάξουν τη νύχτα από πάνω τους» που λέει και ο Μουρατίδης. Είδα Λαϊκούς τύπους που χτυπούσαν το μπεγλέρι δυνατά. Είδα τρεις νύφες που ήρθαν να γλεντήσουν το πρώτο βράδυ τους εκεί. Η μία μάλιστα χόρευε στην πίστα κρατώντας την ουρά του νυφικού της παραμάσχαλα (δες βίντεο πιο κάτω). Είδα γενικώς τον Χριστό φαντάρο, αλλά ήταν τέλεια! Τόσο τέλεια που κατέβαζα τις βότκες σαν το νερό, ήμουν και νηστικός, ε, δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος!

Ο Τριαντάφυλλος πάντως, ήταν ένα αίσχος και μισό. Αίσχος ήταν ανέκαθεν. Το Σάββατο, όμως, ήταν αίσχος με την κακή έννοια. Βγήκε στις 2:00, είπε πέντε τραγούδια αλλονών, που δεν τα ήξερα, δεν είπε κανένα δικό του σουξεδάκι να κάνουμε χάζι με το καλτ προφίλ του και εξαφανίστηκε. Μείναμε μέχρι τις 4:00 προσευχόμενοι να ακούσουμε έστω ένα ρεφραινάκι από το «Έλα όμως που δεν περνάει, αυτή η αγάπη με νικάει» ή τέλος πάντων ένα ρεφραίν από το «Σε δυο λεπτά και μόνο, χάνω τον κόσμο όλοοοοο, σου παραδοθηκαααα» αλλά τζίφος!

Ποιος νομίζεις ότι είσαι μαλάκα Τριαντάφυλλε, που μου βγήκες τραγούδησες πέντε σουξέ και νομίζεις πως καθάρισες; Η Βίσση στο Αρένα τραγουδά 3 ώρες non-stop και έχει και μία άλφα ηλικία και ήρθες εσύ τώρα να μου το παίξεις ακριβοθώρητος; Δεν μας χέζεις! Τα €25 που δώσαμε και πολλά σου είναι!

Ανεξάρτητα όμως απ’ αυτό, εγώ έχω να πω ότι εκεί μέσα πήρα «μαθήματα ζωής» και την καταβρήκα. Δες και φρίξε ευχάριστα (Ο Τριαντάφυλλος είναι αυτός που τραγουδά στο τέλος το «καλοκαίρι μου» του Χατζηγιάννη):

Τέλος, να σου πω ότι από το Καζίνο μόνο απ’ έξω πέρασα και ευτυχώς.

Επίσης, θέλω να ευχαριστήσω δημοσίως τον Γαβριήλ, τον γνωστό μπλόγγερ που ήταν εξαιρετικά βοηθητικός στα διαδικαστικά της παράστασης, αλλά και τρομερά φιλόξενος και φιλικός. Για χάρη μας υπέμενε κοτζάμ Τριαντάφυλλο και γι αυτό χρήζει μεγάλου ανδριάντα. Ευχαριστούμε εκ βαθέων, φίλε!

Τι να σας πω. Πέρασα τέλεια!

Ο Δικηγορικός Σύλλογος, τώρα μας έταξε τουρνέ στην Θεσσαλονίκη. Κρατώ μικρό καλάθι. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις…