Στα Θέατρα της Αθήνας

Ο κυριότερος λόγος που ταξιδεύω μόνος μου στην Αθήνα κάθε χρόνο, είναι επειδή ουδέποτε βρίσκω άνθρωπο που να επιδιώκει ή να αντέχει το πρόγραμμά μου. Εγώ πάω στην Αθήνα μόνο αν τραγουδά η Βίσση και αν δεν τραγουδά συμβιβάζομαι μόνο με άγρια θεατρότσαρκα. Για κάθε μέρα που είμαι στην Αθήνα αντιστοιχεί μία θεατρική παράσταση. Αν σ’ αρέσει! Ε, όπως θα κατάλαβες, δεν αρέσει σε πολλούς.

Λοιπόν, είδα τέσσερεις παραστάσεις όσο ήμουν εκεί. Άκου τη γνώμη μου, να ξέρεις τι παίζει αν τύχει να βρεθείς σε κάποια απ’ αυτές, τώρα τις γιορτές!

Ράους! Στο θέατρο Πειραιώς 131, γραμμένο από τα είδωλά μου, Ρέππα - Παπαθανασίου.

Μία βλακεία και μισή! Πρώτη φορά στη ζωή μου βαρέθηκα τόσο πολύ σε έργο τους. Ειδικά στο δεύτερο μέρος μετρούσα λεπτά να φύγω! Πρώτη φορά στη ζωή μου είπα κι εγώ νυσάφι πια με τις επαναλήψεις των εαυτών σας και ουδέν μετριασμό της ποινής επιδέχεται το εγχείρημά τους. Στην πυρά να καεί! Βάλε όλες τις «Τρεις Χάριτες» και το «Αυστηρώς Κατάλληλο» σε ένα μπλέντερ με ολίγη από σάτιρα επικαιρότητας και γιου γκαντ ιτ. Πεταμένα λεφτά! Η μόνη στιγμή που χαμογέλασα λίγο ήταν όταν η Ελένη Γερασιμίδου είπε ότι θέλει να γίνει σαν την Ζέτα Μακρυπούλια. Που κι αυτό είναι αστείο μόνο όταν βλέπεις τη Γερασιμίδου να το λέει, γιατί το φυζίκ της από μόνο του, βοηθά. Κατά τα άλλα, μαλακία. Πιστεύω ότι και οι ίδιοι οι ηθοποιοί το ξέρουν ότι παίζουν μαλακία γιατί βιάζονταν να πουν τα λόγια για να τελειώνουν να πάνε σπίτια τους, ενώ κάποιες στιγμές όταν βρίσκονταν επί σκηνής αλλά δεν έπαιζαν, έπιαναν και ψιλή κουβέντα μεταξύ τους!

Τα Κορίτσια με τα Μαύρα – Θέατρο Αλίκη, των Ρήγα – Αποστόλου.

Είδες το «Μπαμπά μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή;» Αν το είδες και σου άρεσε, μπορείς να το ξαναδείς σε επανάληψη σε καινούριο context, στο «Κορίτσια με τα μαύρα». Η υπόθεση είναι η ίδια, οι σχέσεις των ηρώων περιστρέφονται γύρω από τους ίδιους άξονες, το σκηνικό το ίδιο αλλά αντί για παραδοσιακό σπίτι, εδώ έχουμε μοναστήρι. Ακόμα και η Μουτίδου που στον «Μπαμπά» σάρωνε ως μοιρολογίστρα, εδώ σαρώνει ως κωφάλαλη. Πρόκειται για το ίδιο έργο, σου λέω. Το ίδιο έργο σε βαθμό θράσους! Σε βαθμό που θέλεις τα λεφτά σου πίσω. Το μόνο που μ’ άρεσε ήταν το σκηνικό που άλλαζε με κινηματογραφική ταχύτητα και έδινε την εντύπωση πως βλέπεις τηλεόραση και όχι θέατρο. Όπως δηλαδή συνέβαινε και στο «Μπαμπά μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή!» Έλεος.

Συμπέθεροι απ’ τα Τίρανα – Θέατρο Λαμπέτη, των Ρέππα – Παπαθανασίου.

Αυτό μάλιστα. Ναι, είναι κι αυτό ένας αχταρμάς από τις «Τρείς Χάριτες» στο πολύ πιο προσεγμένο όμως, τόσο που δεν μπορείς να τους κακίσεις που επαναλαμβάνουν κάποια αστεία και κάποιες κλασικές τεχνοτροπίες τους στο κείμενο. Θα το παίξουμε και εμείς, στην Κύπρο, με τον ερασιτεχνικό θίασο του Αγ. Αμβροσίου, και προσυπογράφω πως πρόκειται για πολύ καλό έργο. Εξ ου και η τρίτη χρονιά που ανεβαίνει εν Αθήναις. Όμως! Έχω να πω ότι με τα χρόνια το casting ξέφτισε. Εκτός από την Σταυροπούλου και τον Χατζηπαναγιώτη που παίζουν κυρίως ενστικτωδώς και προκαλούν τον γέλωτα ούτως ή άλλως με τον τύπο τους, όλοι οι άλλοι ηθοποιοί είναι πολύ μέτριοι. Μην μιλήσω για την Τζόυς Ευείδη που είναι η προσωποποίηση του «έλιωσα» πάνω στη σκηνή, με μια βραχνάδα που δεν της επιτρέπει να αρθρώσει ατάκα σωστή. Τέλος πάντων, γέλασα και πέρασα ωραία, αλλά δεν πέταξα και τη σκούφια μου.

Και πάμε στην πραγματική αποκάλυψη:

Η Γυνή να Φοβείται τον Άντρα, στο θέατρο Κιβωτός – Μπέζος κ Τσαλίκη.

Μα πόσο ωραίο! Πόσο ωραίο!

Δεν είναι μόνο η νοσταλγία για την εποχή που εκπροσωπεί. Είναι και η προσέγγιση του Μπέζου στο ορίτζιναλ που είναι τόσο σχολαστική και ευσεβής που συγκρίνεται άνετα με το κινηματογραφικό έργο. Σκηνικά, κοστούμια, μουσική, τα πάντα! Τόσο ο Μπέζος, όσο και η Τσαλίκη κοντράρονται άνετα με τον Κωνσταντίνου και την Κοντού και αυτό το δηλώνω απερίφραστα χωρίς καμία διάθεση για ιεροσυλία. Η προπόνηση του Μπέζου σε παρόμοιους ρόλους τόσα χρόνια, βλέπε Δόγγανος και οικογενειάρχης στις σειρές του αντένα, συνέβαλε θετικά στο χτίσιμο του ρόλου του. Κάθε μορφασμός του προκαλεί πολύ γέλιο.

Στέκομαι λίγο στη μουσική επένδυση, γιατί την επιμελήθηκε και συνέθεσε η Δήμητρα Γαλάνη. Ναι, το κάνανε μιούζικαλ το έργο. Και τους στίχους τους έγραψε η Λίνα Νικολακοπούλου! Μιλάμε, υπερπαραγωγή! Ρώτησα στο διάλειμμα μια ταξιθέτρια για το που μπορώ να βρω τα τραγούδια της παράστασης – δεν είναι και πολλά η αλήθεια – και δεν είχε ιδέα. Κρίμα.

Αν διερωτάσαι, σου λέω πως ναι, στο τέλος γκρεμίζεται το ταβάνι όπως και στην ταινία και είναι πολύ μαγικό. Και τρομερά συγκινητικό. Θα δυσκολευτείς να κρύψεις το δάκρυ αν είσαι με παρέα. Αν είσαι μόνος σου, θα σου φύγει αβίαστα. Να πας να το δεις. Από τα τέσσερα που είδα, μακράν το καλύτερο!

Και μιας και μιλάμε για θέατρο, να σου πω ότι το Σάββατο, αυτό που έρχεται, θα πάμε με τον Δικηγορικό Σύλλογο Λευκωσίας να παίξουμε τη δική μας θεατρική παράσταση εκεί. Το «Λεφτά με τη Σέσουλα» στο Δημοτικό Θέατρο Ρόδου. Ορίστε το τρέηλερ.

Αν μένεις στη Ρόδο, κόπιασε να γνωριστούμε! J