Ήμουν στο δωμάτιό μου και χασομερούσα στον υπολογιστή.
Παράλληλα, είχα μουσική στο μάξιμουμ.
Χτυπά το κουδούνι, δεν δίνω σημασία.
Ξαναχτυπά το κουδούνι, δεν δίνω σημασία.
Ξαναχτυπά ο κώδων: «Καμιά φίλη της μάνας μου θα είναι, μόνο εγώ είμαι σπίτι, άστην να κουρεύεται…» σκέφτηκα.
Ατού ο Γαβρίλης: Ντινγκ-Ντονγκ. «Βρε λες να είναι τίποτα σοβαρό; Πώς να ανοίξω έτσι όπως είμαι με το μποξεράκι. Πού είναι η ρόμπα μου;»
Ντινγκ – Ντονγκ! Απτόητο το κουδούνι.
«Φάουσα! Ανοίγω, έρχομαι!»
Ανεβαίνω τις σκάλες με ταχύτητα. Ανεβαίνω με φόρα τα σκαλιά, σαν τη Σαμπρίνα. Ανοίγω την πόρτα, βλέπω τρία παιδάκια: «Να τα πούμε, να τα πούμε;»
Τώρα αρχίζει ο εφιάλτης σας, σκέφτηκα! «Πείτε τα!»
Αρχίζουν να τα λένε. Εγώ να τα κοιτάζω πολύ αυστηρά. Έφτασαν μέχρι το ρεφραίν και σταμάτησαν. Άπλωσαν το κουλό τους.
- Γιατί σταματήσατε; Είπα εγώ, stop?
- … (δεν απαντούν, κοιτάζουν φοβισμένα, ψάρωσαν).
- Ως εδώ ξέρετε το τραγούδι; Δεν κάνατε πρόβες; Κατ’ αρχήν, εσύ, τραγουδούσες αδιάφορα. Σ’ έχασα σε κάποιο σημείο. Αφαιρέθηκα. Δεν ήσουν μέσα στο κομμάτι.
- …
- Κι εσύ, φαλτσάρησες λίγο. Δεν ήταν η καλύτερή σου φορά. Ήσουν απλά διεκπεραιωτικός, σαν να βαριόσουν. Και τι είναι αυτό το καπέλο του Άη Βασίλη; Περσινό. Σαν σκυλάδικα είστε!
- …
- Εμ, τα λέμε όπως-όπως τα κάλαντα, εμ, θέλουμε και χρήματα; Κάτσε να δω τι έχω. Ορίστε! Από δυο μπισκοτάκια ο καθένας, τα έκανε η γιαγιά μου! Χρόνια πολλά.
Τα παιδάκια άρχισαν να απομακρύνονται από την ώρα που άρχισα να μιλώ. Μπορεί να σκέφτηκαν αυτό που λένε συνήθως οι μανάδες: «Να προσέχετε με ποιους μιλάτε στον δρόμο!» Ε, μα δεν θα με τρελάνετε εσείς! Εγώ, θα σας τρελάνω! Μπουάχαχα!
Εγώ σαν παιδί ουδέποτε είπα τα κάλαντα. Το θεωρούσα ζητιανιά να ζητήσω έστω και 10 σεντ επειδή τραγούδησα το «αρχιμηνιά κι αρχή χρονιά» ως το ρεφραίν. Ντρεπόμουν επίσης να ενοχλώ ξένα σπίτια για να τους μεταφέρω το «πνεύμα των Χριστουγέννων!» Κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας, τώρα.
Άμα θέλετε λεφτά, να πάτε να δουλέψετε. Μάθαμε όλοι τώρα τα "Χριστούγεννα" σε χώρα με 25 βαθμούς κελσίου, Δεκέμβρη μήνα!
Και πριν μπει η νέα χρονιά μια ευχή, γιατί σήμερα διάβασα εφημερίδες και τα πήρα στο κρανίο:
Εύχομαι ολόψυχα το 2011 να πέσει η κυβέρνηση. Να γίνει κάτι και να παραιτηθεί ο Χριστόφιας που μέρα με τη μέρα προσβάλλει όλα μου τα πτυχία με τις ελλιπείς του γνώσεις, την πενιχρή κουλτούρα του και την ηττοπαθή πολιτική του! Δεν αντέχω άλλα δυο χρόνια με αυτόν τον πρόεδρο! Δεν αντέχω! Θέλω να φύγει εκτός χώρας! Και ναι: Δεν είναι ωραίος ως Έλλην! Με το lifestyle που ακολουθεί, την αισθητική που δεν έχει και το φτωχό του λέγειν, μόνο Έλλην δεν δικαιούται να λέγεται! Η Κύπρος πρέπει να πάει μπροστά. Και μαζί του μόνο πίσω πάει ως τώρα.
Η κατάρα της χήρας: Πρέπει να φύγει, αλλιώς δεν θα ξαναβρέξει! Για κάθε μέρα που κυβερνά, ένα Αιθιοπάκι στην Αφρική θα πεθαίνει από ανίατη ασθένεια. Με κάθε του δήλωση, να καταστρέφεται ένα δάσος στον Αμαζόνιο! Με κάθε του χειραψία, μία πυρηνική κεφαλή να εκρήγνυται! Τι άλλο να πω πια για να τον φέρω στο φιλότιμο και να μας απαλλάξει από την ερασιτεχνική πολιτική του;?!
8 σχόλια:
Στην Ελλαδα να δεις τι γινεται με τα Καλαντα.Απο τις 7 το πρωι μας βαρανε τα κουδουνια.Παρελαση!!Αυριο παλι τα ιδια θα χουμε.
Ούτε εγώ τα είπα ποτέ τα κάλαντα. Και συμφωνώ ότι είναι ζητιανιά..αλλά σαν μαλάκας βάζω σε όλους που έρχονται γιατί ντρέπομαι να τους κλείσω την πόρτα στα μούτρα!!
Χρίστο μου,μήπως να σταματούσες να παρακολουθείς τα reality show τύπου X factor,so u think u can sing και γω δεν ξέρω τι άλλο; Τα κάλαντα ήρθαν να πουν τα μωρά, όχι να περάσουν από οντισιόν χαχαχαχαχαχαχαχαχα
Μήπως εν οι ίδιοι που ήρταν στο σπίτι μου πριν μέρες? Έκαμα τους χίλιες παρατηρήσεις, εθύμωσα τους που εχασκογελούσαν, είπα τους ότι τα κάλαντα εν σοβαρή υπόθεση (μουαχααχαχα), εδιόρθωσα τους τα λόγια, είπα τους να ντύνονται καλύτερα και ανάγκασα τους να μου πουν ολόκληρο το τραγούδι.
Νομίζω εμαυροπινακίσαν το σπίτι μου, κανένας εν εξανάρτε από τότε!!
ευχές είπαμε ντίαρ, όχι θαύματα. και το 2011 και το 2012 εδώ θα είναι η Προεδράρα να μας σπάζει τα νεύρα και να μας δίνει αφορμές να γράφουμε ποστ. αμμά χα.
σου εύχομαι το καλύτερο για τη νέα χρονιά. υγεία πάνω από όλα. άτε θα το πω... και περισσότερη αισιοδοξία :)
Ο Σκρουτζ θα ήταν περήφανος και για σένα και για την joy tears!!! haha :)
Και ετοιμαζόμουν και εγώ να κάνω ποστ με το σχετικό θέμα!
Αχααχααα, κι εγώ μελομακάρονα θα τους έδινα - κι άμα είναι παιδιά πάλι καλά, οι μαντράχαλοι με τα κασετόφωνα είναι απαράδεκτοι... Κατά τα άλλα, δε διάβασα εφημερίδες, δεν είδα ειδήσεις, τι είπε πάλι καλέ ο Χριστόφιας και σε σύγχυσε; :)
Δημοσίευση σχολίου