Φοβού τους Ανώνυμους κ Σχόλια Φέροντας

Προ ολίγου έλαβα ένα σχόλιο από κάποιον κύριο Ανδρέα Κοιλανιώτη. Το δημοσίευσα στην προηγούμενη ανάρτηση, αλλά το παραθέτω αυτούσιο και πιο κάτω, καθότι χρήζει κοινωνιολογικής μελέτης και ευρύτερου ιστολογιακού σχολιασμού. Ας αρχίσουν οι χοροί (ο σχολιασμός στις παρενθέσεις είναι δικός μου):

«Καλά ρε, τωρά ποιον προσπαθήσεις να πείσεις ότι η συμπεριφορά σου εν οκ; (Από πότε σας αφορά η συμπεριφορά μου; Τι μου είστε; Κηδεμόνας ή τηλεκριτικός;) Εμάς για τον εαυτό σου;

Οι ανθρώποι που έχουν τον κόσμο τζιαι την γνώμη του γραμμένο στα αρχίδια τους, έχουν τον πραγματικά. Κάμνουν το. Εν ασχολούνται (Αυτό είναι δική σας άποψη, δεν είδα πουθενά κώδικες συμπεριφοράς για ανθρώπους που γράφουν άλλους στα ούμπαλά τους). Εν το παουρίζουν κάθε τρεις φράσεις ότι "έχουν γραμμένο τον κόσμο τζιαι την γνώμη του" (Είστε ανακριβής και αθκειασερός. Δεν το βροντοφώναξα. Το έγραψα. Και μόνο δυο φορές. Όχι τρεις όπως λέτε.).

Αν γυρεύκεις συμπαίκτες για την ανώριμη συμπεριφορά σου, εκατάφερες τα. Ήβρες καμπόσους "προοδευτικούς" να σου πισκαλιούν δαμέσα για να μεν νιώθετε "χωρκάτες" (δεν ψάχνω συμπαίκτες και ο όρος «προοδευτικός» να λέιπει παρακαλώ γιατί παραπέμπει. Και που σας απαντώ καμιά φορά στα comments πολύ σας πέφτει. Μεγάλη ιδέα έχετε για τον εαυτό σας κύριέ μου).

Αν πιστεύκεις ότι εν λογική συμπεριφορά να παέννεις (‘πηγαίνεις’ όχι ‘παέννεις’ δεν είμαστε στην ‘Αίγια Φούξια’ σενιόρ) στα μπουζούκία τζιαι στα σκυλλάδικα (Μουρατίδη μου εσύ!), ούτε ένα μήνα μετά που έχασες τον πατέρα σου, τον άνθρωπο που πρέπει να εβασανίστην για να σε αναγιώσει, αν νομίζεις ότι έτσι τιμάς την μνήμη του, τότε πάω πάσο (Γούστο μου, καπέλο μου και καουμποϊλίκι μου να τιμώ την μνήμη του όπως γουστάρω, «έννεν που το τσιουλλάππιν σου» για να μιλήσω τη γλώσσα σας!). Εν είσαι καλά ρε, πήενναι να σε δεί ένας γιατρό (σας ξέφυγε ένα σίγμα τελικό). Αν εκατάλαβες ότι μιλώ για εκκλησίες, παπάδες τζιαι Θεούς, μεν το αρκίσεις το ραντεβού (‘αργήσεις’ με ήττα).

Ξέρω ότι τάχα θα μου γράψεις μιαν πέλλη, cool, προχωρημένη απάντηση. (βουλωμένο γράμμα διαβάζετε!) Τάχα τζιαι καλά δικηγόρος, ανώτερο πνεύμα τζιαι θα με αποστομώσεις (Τελικά, έχετε όλοι σε μεγάλη εκτίμηση τους δικηγόρους. Πού θα πάει δεν θα χρειαστείτε κάποτε έναν; Μπουάχαχα). Όμως όσα πανεπιστήμια τζιαι πτυχία τζιαι αν ετέλειωσες το μόνο που εκατάφερες να μάθεις εν ότι την μνήμη του πατέρα σου τιμάς την με το να παίζεις τραούθκια στο ipod.... (Ενώ εσείς μαστιγώνεστε άμα χάσετε κάποιον δικό σας, να εξιλεωθείτε. Και πάλι, αναρωτιέμαι. Από πού κι ως που εκφέρετε άποψη; Υπό ποίαν ιδιότητα εκφέρετε γνώμη για τα προσωπικά μου;)»

Δεν παλεύεται αυτός ο λαός! Δεν παλεύεται!

Λυπάμαι που έπρεπε να κάνουμε όλο αυτό το θέατρο κύριε Κοιλανιώτη μου, αλλά τα ‘θελε και σας ο Καλατράβας σας. Θα μπορούσα απλώς να σας γράψω ένα ωραιότατο «ασσιχτίρ» και να τελειώνουμε, αλλά μου δώσατε πάσα για μία ωραιότατη ανάρτηση η οποία ακολουθεί αυτή τη στιγμή. Με το θέμα σας τελειώσαμε, καλές γιορτές και παρακαλώ φεύγοντας να κλείνετε και την πόρτα. Α, και που ‘στε. Το μνημόσυνο την Κυριακή ισχύει, περάστε να κεραστείτε.

Που λέτε,

Κάποτε πήγα να δω ένα θέατρο στα πλαίσια ενός πανηγυριού. Το φιλοθεάμον κοινό αποτελούνταν στην πλειοψηφία του από τους κατοίκους ενός χωριού. Καθόμουν πίσω από μίαν οικογένεια, η οποία έκρινε σκόπιμο να ανοίξει διαλογική συζήτηση με τους ηθοποιούς καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Έλεγε, παραδείγματος χάρη, ο πρωταγωνιστής στη σύζυγό του: «Εγώ φταίω που σε παντρεύτηκα» και από κάτω, οι θεατές απαντούσαν δυνατά: «Αργά το θυμήθηκες!» Ύστερα, έλεγε ο πρωταγωνιστής: «Δεν το πιστεύω ότι με απατάς με τον καλύτερό μου φίλο» και το συμπάσχον κοινό απαντούσε: «Ας πρόσεχες καημένε μου!»

Οι αντιδράσεις του κοινού ήταν φωναχτές, αληθινές και έμεινα έκθαμβος με την ταύτιση που έπαθαν με τους ρόλους, φαινόμενο που συναντάς κυρίως σε παιδικές παραστάσεις τύπου «Ο Νικολάκης Power Ranger». Παρόλο που μου έσπασαν τα νεύρα και δεν με άφησαν να απολαύσω το έργο, εντούτοις το βρήκα πολύ γλυκό το καλοκάγαθο και λαϊκό προφίλ τους, που δεν τους επέτρεπε να ξεχωρίσουν το θεατρικό από το πραγματικό.

Αυτή τη στιγμή, αυτό βιώνω κι εγώ – σε μέσες άκρες. Όχι επειδή παίζω θέατρο εδώ. Αλλά επειδή καλούμαι να απολογούμαι στον κάθε άγνωστο για το πώς ζω! Επειδή άνοιξα ένα ρημάδι μπλογκ και γράφω τα προσωπικά μου, υπάρχει κόσμος που θεωρεί ότι μπορεί ή/και νομιμοποιείται να εκφέρει άποψη γι αυτά. ΟΚ, αυτό είναι το τίμημα της δημόσιας έκθεσης. Δεκτόν. Άμα θέλεις να διαφωνήσεις κάντο. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι υπόχρεος να σε ακούσω. Δεν σε κάλεσα! Μόνος σου ήρθες! Και από τακτ και μόνο τακτ δεν σε έδιωξα!

Θα με παρηγορούσε πολύ αν μερικοί αναγνώστες είχαν τον ανάλογο δείκτη νοημοσύνης να αντιλαμβάνονται πού τους πέφτει λόγος και πού όχι. Τα θέματα που θίγω εδώ δεν αφορούν πάντα προβλήματα δημοσίου συμφέροντος ή την επικαιρότητα για να «υποχρεούμαι» κατά κάποιο τρόπο να τους δώσω βήμα να εκφράσουν τη γνώμη τους. Δεν σας αφορά το πώς χειρίζομαι τα ερωτικά μου, τα οικογενειακά μου, τα επαγγελματικά μου, αλλά και ούτε είμαι υπόχρεος να σας ακούω να διαφωνείτε με τις πολιτικές, θρησκευτικές ή δεν ξέρω και γω τι άλλο, πεποιθήσεις μου! Το ότι σας επιτρέπω να γίνεστε θεατές της ζωής μου, δεν σημαίνει ότι γίναμε και φίλοι!

Δεν είμαι δημόσιο πρόσωπο για να σας απολογούμαι. Δεν ασκώ πολιτική, ούτε κατέχω καμία εξουσία. Τη γνώμη μου εκφράζω και αυτό τελικά, είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον καιρό των τσιγγάνων που ζω! Αν πάλι θεωρείτε ότι θίγεστε τόσο πολύ απ’ όσα γράφω, στα όρια του λιβέλου, υπάρχει και η δικαστική οδός. Χριστόφιας ανοιχτός και σκυλιά δεμένα!

Τώρα θα μου πεις: «Όταν σου γράφουν κομπλιμέντα, μια χαρά τα δέχεσαι. Να δέχεσαι και τις βρισιές!» Όχι φίλε μου. Δεν πάει έτσι. Είναι σαν να περπατώ στον δρόμο, περνά ένας άγνωστος μου λέει «Καλημέρα!» Τι περιμένεις; Να τον διαολοστείλω; Θα χαμογελάσω και θα ανταπαντήσω ευγενικά. Αλλά αν εκεί που περπατώ αμέριμνος περάσει ένας ανώνυμος και μου πει: «Γαμώ το σπίτι σου» τότε ναι, θα τα πάρω. Κι εσύ το ίδιο θα έκανες. Απλώς δεν έχεις μπλογκ και ξεσπάς με ανώνυμα σχόλια. Tough.

Είναι τόσο απλό, τόσο αυτονόητο, αλλά υπάρχει και κόσμος που δεν μπορεί να το αντιληφθεί. Όπως την οικογένεια στο θέατρο που δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τη μυθοπλασία από την πραγματικότητα και μιλούσε στους ηθοποιούς.

Φιλική συμβουλή: Αφήστε τα μπλογκς, και δείτε καμιά τσόντα. Πάντα βοηθά. Και όχι άλλες αντιπαραθέσεις. Ακόμα Πέμπτη είναι!

Και για να μην κλείσουμε αυτό το όμορφο βράδυ με καβγάδες, σας παραθέτω το νέο βίντεο κλιπ της υπέρτατης Θεάς Βισσάρας (που να πλένετε το στόμα σας με ανθόνερο πριν την συναφέρετε) για να πωρωθούμε όλοι μαζί. Αγάπη είναι, εσύ! Λατρεύω την κορύφωση στο τέλος, όταν θρυμματίζονται τα τζάμια στο αυτοκίνητο!