Το Soundtrack των Διακοπών μου

Έχω πάρα πολλά νεύρα, πάρα πολλά πράγματα επάνω στο κεφάλι μου, μπορεί να σκοτώσω άνθρωπο! Ξέχασα ήδη ότι πέρασα 22 μέρες στη Βαρκελώνη, έχω μπει για τα καλά μες τα κυπριακά σκατά, αλλά επειδή βαρέθηκα να γκρινιάζω και να φορτίζω το μπλογκ μου με αρνητική ενέργεια, σήμερα θα σου μιλήσω για μουσική. Μπας και ξεχαστώ!

Βαθιά ανάσα και πάμε: Δυο ήταν οι δίσκοι που μονοπώλησαν τα ώτα μου ενόσω ήμουν στη Βαρκελώνη. Ιδού:

Ευσταθία – Είναι Πολύ Καλό Παιδί.

Αγαπημένη η Ευσταθία. Μόλις κυκλοφόρησε τον τρίτο κατά σειρά δίσκο της, ο οποίος δυστυχώς θυμίζει τρομαχτικά τον δεύτερο. Όμως! Υπάρχουν και τέσσερα διαμάντια στον δίσκο, τα οποία αρκούν και περισσεύουν για να μην της χρεώσω ακριβά την επανάληψη. Κατ’ αρχήν το εξαιρετικό ‘Μην Μου Πεις Σ’ Αγαπώ’ που είναι ένα πολύ ρομαντικό βαλς εποχής. Θα το βρεις και σε ορχηστρική βερσιόν. Σαν soundtrack επικής σειράς του Κουτσομύτη ηχεί στ' αφτιά σου. Επίσης, μου άρεσε τρομερά ένα ταγκό, το ‘Αν Με Σκεφτείς Ξανά.’ Έχει μία γέφυρα προς το τέλος, που ξυπνά τον Αντόνιο (τον Μπαντέρας) και όλους τους λάτιν λάβερς μέσα σου.

Οι στίχοι των τραγουδιών ξεφεύγουν από τα τετριμμένα και σε εκπλήσσουν ευχάριστα, βλέπε: «Έρως ο αιμοβόρος», «Είναι πολύ καλό παιδί» και το personal favourite: «Τα έδωσα όλα και τίποτα δεν πήρα, τριγυρνάω σε μια πόλη που βυθίστηκε στην μπίρα!» Σοφιστικέ προσέγγιση χωρίς να χάνεται η φρεσκάδα της ηλικίας της!

Τέλος, στον δίσκο αυτό, θα βρεις δυο διασκευές του «ααα, κρουαζιέρα θα σε πάω, γιατί σε νοιάζομαι και σ’ αγαπάω» στα Ιταλικά (!) τόσο σε bossa nova βερσιόν, όσο και σε dance mix. Το πιο ταξιδιάρικο τραγούδι και η πιο ευχάριστη έκπληξη του δίσκου!

Γενικότερα, πρόκειται για δίσκο που αξίζει τα λεφτά του, ασχέτως αν η Ευσταθία σε κάποια tracks επαναλαμβάνει εαυτόν. Τον αγοράζεις χωρίς πολλά-πολλά!

La Oreja De Van Gogh – A Las Cinco en el Astoria.

Αυτό είναι το αγαπημένο μου ισπανικό συγκρότημα. Το είχα ανακαλύψει το 2003, όταν πρώτο πήγα στη Βαρκελώνη. Αγόρασα τυχαία τον τότε δίσκο τους γιατί ζήτησα από την πωλήτρια του El Cortés Inglés να «πάρω μία γεύση από ισπανικό ποπ-ροκ» και αυτή μου τους σύστησε. Κόλλησα τρομερά, έμαθα όλα τους τα τραγούδια απ’ έξω.

Είναι μία διασταύρωση από C:Real και Ευρυδίκη, αν με ρωτάς.

Φέτος, άλλαξαν κεντρική τραγουδίστρια. Η Amaia Montero πήρε τον πούλο, και τώρα στο συγκρότημα κρατά τα ηνία η Leire, που απ’ ό, τι μου είπαν, ήταν και η νικήτρια του ισπανικού X-Factor.

Ο δίσκος τους είναι εξαιρετικός, έμεινα έκπληκτος όταν ανακάλυψα πως 12 στα 12 τραγούδια ακούγονται όχι μόνο ευχάριστα, αλλά κατευθείαν στο repeat! Άκου τους!

ΥΓ: Στην Ισπανία ανακάλυψα τους GunsN'Roses, και αγόρασα και cd τους. Μην γελάς. Más vale tarde que nunca!