Περί Τεχνών και Γραμμάτων ΙΙ

Όπως έχω δηλώσει και παλιότερα, είμαι άτεχνος.

Μπορεί να έχω επισκεφτεί αρκετά μουσεία και να γνωρίζω την ιστορία πολλών μνημείων, πινάκων, αγαλμάτων και λοιπών έργων τέχνης, αλλά αδυνατώ να αντιληφθώ πως εκτιμούνται όλα αυτά σε χρήμα. Γιατί δηλαδή μία στιγμιαία μουντζούρα του Πικάσο να αξίζει χιλιάδες ευρώ, και ένα άγαλμα ενός άλλου μοντέρνου, πλην άγνωστου γλύπτη που μπορεί να ξόδεψε και μήνες να το δημιουργήσει να αξίζει ψίχουλα;

Αντιλαμβάνομαι ότι η ιστορική αξία είναι μία παράμετρος, αλλά δεν καταλαβαίνω με ποια κριτήρια ένα έργο και δη πίνακας, κοστολογείται σε δεκάδες χιλιάδες ευρώ ή και σε εκατομμύρια. Πάρε για παράδειγμα τη Μόνα Λίζα. Είναι ιστορικός πίνακας, μυστήριος, με την υπογραφή ενός από τους πιο έξυπνους ανθρώπους του κόσμου. Αλλά, σαν εικόνα δεν μου λέει τίποτα. Μία παρθένα της εποχής, που ποζάρει σαν σε φωτογραφία διαβατηρίου! Αν δεν ήξερα το background της, δεν θα έδινα ούτε δέκα ευρώ για να την αγοράσω. Αλήθεια.

Όπως επίσης, ουδέποτε κατάλαβα πως κοστολογείται η μοντέρνα τέχνη. Συχνά-πυκνά πάω σε γκαλερί και «θαυμάζω» έργα Κυπρίων ζωγράφων (από υποχρέωση φυσικά και ουδέποτε επειδή πραγματικά με κόφτει τι κατέβασε να ζωγραφίσει ο νους του κάθε χώρκατου) και πραγματικά σφίγγομαι για να μην σκάσω στα γέλια με τις ανοησίες που βλέπω. Και αυτές οι ανοησίες, όχι μόνο κοστίζουν χιλιάδες ευρώ, αλλά αν τολμήσεις να εκφράσεις και άποψη, και πεις: «τι μαλακίες με κουβαλήσατε να δω,» σε κοιτάνε όλοι με το μισό τους, μην χέσω!

Αντιλαμβάνομαι ότι κάτι μπορεί να είναι χαριτωμένο, έξυπνο, με χρώματα που σε ηρεμούν ή/και αναζωογονούν, αλλά δεν δικαιολογώ την τιμή τους. Τα περισσότερα δεν θεωρώ ότι αξίζουν πάνω από 50 ευρώ το ένα! Τέλος πάντων, αφού ο κόσμος τρελάθηκε και τα αγοράζει, εμένα δεν μου πέφτει λόγος, αλλά μια φορά, προτιμώ να αγοράσω όλα τα cd της Καλομοίρας, παρά να αγοράσω έναν πίνακα που δεν μου λέει τίποτε!

Στο προκείμενο όμως! Στη Βαρκελώνη επισκέφτηκα τα μουσεία του Νταλί και του Μιρό! Ο Νταλί, θεός - ο Μιρό, μαλάκας! Ο Νταλί εκπέμπει μια τρέλα που με κέρδισε με την πρώτη, ο Μιρό μου φάνηκε πολύ δήθεν. Εν πάση περιπτώσει, και πάλι δεν καταλαβαίνω γιατί να πρέπει να ξεπαραδιαστείς για να αγοράσεις έργα τους. Παραθέτω φωτογραφίες ντοκουμέντα, με ανάλογο σχολιασμό.

Στο μουσείο του Νταλί:

Η είσοδος. Κάτι από Epcot στη Disneyland και το τηλεπαιχνίδι Crystal Maze που προέβαλλε το Αντέννα το 1996! Σε προϊδεάζει για το τσίρκο που ακολουθεί!

Κρεβάτι σχεδιασμένο από τον Νταλί. Θα το ζήλευε τόσο η Άριελ, η μικρή γοργόνα, όσο και η Lady Gaga.

Ένα από τα πολλά αγαλματίδια Όσκαρ που κοσμούν την εσωτερική αυλή του μουσείου. Το συγκεκριμένο προτάσσει το αριστερό χέρι, με προκλητικό ναζιστικό τρόπο.

Πορτρέτο του Βασιλιά πλαισιωμένο από κουρτίνες, στα ενδότερα του μουσείου. Θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν αφίσα του Παπαμιχαήλ στο 'Υπολοχαγός Νατάσα' ή ο Φούντας στο φουαγιέ του Περοκέ.



Το λογότυπο της Columbia Pictures ενδεδυμένο με την παραδοσιακή στολή της Μολδαβίας.



"Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου!"

"Εεε-Οοο, πήραμε το Ευρωπαϊκό!" Αναμνηστική φωτογραφία από τους πανηγυρισμούς απόκτησης του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου το 1925 στη Γηραιά Αλβιώνα. Έξαλλες ποδοσφαιρόφιλες, διασκέδασαν πέφτοντας στο συντριβάνι του Trafalgar Square.

"Μοντέλο πίνακα σε απεργία!" - Δεν μας πληρώνουν μεροκάματο! Ο Νταλί δεν μου βάζει ένσημα! Μέχρι που θα πάει αυτή η κατάσταση, σύντροφοι; Απεργώ!

"Σίταρος με βότυρο!"ή καλύτερα... "Σίταρος με βύζαρο!" Επίσης, όπως βλέπετε, το μοντέλο, ακινητοποιημένο χρόνια τώρα, άρχισαν να το τρώνε τα μυρμήγκια!

Μία Κύπρια, που αν γεμίσει τα συρτάρια της με κοσμήματα θα μπορεί να δηλώσει περίτρανα πως "έχει πλούσιο εσωτερικό κόσμο!" Από την άλλη, αν το πιο πάνω γλυπτό μπορούσε να ισχύσει στην πραγματικότητα θα ήταν ένα χάρμα μόδας, καθώς θα εξοικονομούσε χώρο και οι γκόμενες δεν θα χρειάζονταν να κουβαλούν τσάντα μαζί τους. Θα είχαν κινητό, κλειδιά, τσιγάρα, make up και λοιπές μαλακίες φυλαγμένα στα βυζιά τους μέσα.

Και μετά, ήρθε και το μουσείο του Μιρό. Ιδού η είσοδος:

Ένα μπρούντζινο άγαλμα του ΕΤ, καβλωμένο. Εξαιρετικό; Οι Γιαπωνέζοι έκαψαν κάμερες μπροστά του! Μόνο προσοχή δεν χτύπησαν!

Άλλο ένα έργο, στο εσωτερικό του μουσείου με ανάλογες... σηκωμάρες! Μπορείς να ξεκουραστείς επάνω στο δρύινο πέος και να το χρησιμοποιήσεις ενίοτε και για κρεμάστρα, να στεγνώσουν τα πλυμένα!

Ένα πάπλωμα στο πάτωμα, στολισμένο με αυτοκόλλητα. "Είναι το στρώμα μου μονό και μόνη μου καλοπερνώ!" ή αν θες, "Το δικό μου πάπλωμα είναι για δυο άτομα..."

Μια λινάτσα στον τοίχο με τα χαρακτηριστικά χρώματα του Μιρό. Ό,τι πρέπει για να πωληθεί σε μεταμεσονύχτιο telemarketing!

Εδώ δεν αντέξαμε, βγάλαμε όλοι μαζί φωτογραφία με αυτό το αριστούργημα! Ένας μαύρος πίνακας στον τοίχο. Αυτό μόνο. Και πληρώσαμε και €8 για να τον δούμε. Μούντζωσε ελεύθερα.

Για αυτό το έκθεμα, διάβασα προσεχτικά την περιγραφή στον τοίχο: "Ένα ερωτευμένο ζευγάρι κάτω από μια αμυγδαλιά ανταλλάζει λουλούδια!" Και ρώτησα την Αγγελική: "Καλά που είδαν τα λουλούδια;" Και μου απάντησε: "Εκεί που είδες κι εσύ την Αμυγδαλιά!"

Στο μουσείο του Μιρό πήγαμε στις 7:30 το απόγευμα. Μας είπαν στην είσοδο ότι το μουσείο κλείνει σε μισή ώρα. Τους είπαμε ότι δεν μας ενοχλούσε, θα βλέπαμε ό, τι προλαβαίναμε. Τελικά, αρκούσε και περίσσευε... Ήπιαμε και καφέ!

Ναι, είμαι άτεχνος και το καμαρώνω. Όσο ο Χριστόφιας και η Έλση κοσμούν το σαλόνι τους με το πορτρέτο του Μάρξ εν έτει 2010, νιώθω μια χαρά με τον εαυτό μου!