Ενώ η Ταυρομαχία μαίνεται...

Μιας και το βράδυ μου πάει κατά διαόλου, ήρθα να σου γράψω λίγα νέα, διότι αν περιμένω να τα πω όλα μαζεμένα όταν γυρίσω, δεν θα μου αρκέσουν ούτε τρεις μέρες συγγραφής! Λοιπόν, επειδή δεν θέλω να ξημερωθώ στο ίντερνετ καφέ, στα λέω περιληπτικά κι όποιον πάρει ο χάρος!

Το διαμέρισμά μου είναι ένα χάλι. Μένω στου διαόλου τη μάνα, σε ένα κτίριο του 1960, με θαμπό μωσαϊκό στο πάτωμα, ξεφτισμένους τοίχους, συρώμενη πόρτα και κρεβάτι τύπου ΚΕΝ Λάρνακας εν έτει 1980. Να φανταστείς αισθάνομαι τις σούστες του παπλώματος να διαπερνούν το σώμα μου ενώ κοιμάμαι. Το μπάνιο είναι βρόμικο, και όταν κάποιος χρησιμοποιεί το νερό στην κουζίνα, μειώνεται η πίεση του ντους! Όταν βγεις από το ντους, πατάς επάνω σε μία ξύλινη τάβλα, λες και την έφεραν από οικοδομή. Τόσο ωραία! Έχει και συνέχεια... Στο δωμάτιό μου, το παράθυρο βλέπει τον φωταγωγό και τα σύρματα του ασανσέρ! Ζω σαν γύφτος, αλλά το βρίσκω ενδιαφέρον, από την άποψη ότι αποτελεί κι αυτό μια πρόκληση για να ξεπεράσω τα όριά μου. Πάντως, το επόμενο στάδιο είναι η παράγκα της Παταγονίας.

Οι συγκάτοικοι: Δύο Ιταλίδες – θείτσες (35 και 28 ετών αντίστοιχα) μία Ολλανδέζα τσουλίτσα (ετών 22) και ένα Αγγλάκι τύπου mr Bean (ετών 20). Έχουμε και δυο βραζιλιάνες αλλά με καταγωγή την Ιαπωνία οι οποίες δεν υπολογίζονται διότι αυτή η διασταύρωση DNA έφερε καταστροφικά αποτελέσματα. Με λίγα λόγια, είμαστε όλοι σαν τρόφιμοι ιδρύματος εκεί μέσα. Το θετικό με όλους, είναι ότι αντιλαμβάνονται πλήρως το χιούμορ μου παρά τη διαφορετικότητα των κουλτούρων μας και φαίνεται να διασκεδάζουν μαζί μου. Ακόμα και το ξινό αγγλάκι. Δεν πτοούνται από τα σεξουαλικά μου υπονοούμενα και με παίρνουν όσο σοβαρά μου αξίζει, κάτι που δεν το συναντώ στην Κύπρο.

Δυστυχώς όμως, οι Ιταλίδες –οι πιο κοντά σε μένα, είναι ολίγον τι ξενέρωτες (απόψε δεν βγήκαμε για ποτό επειδή «πονούν τα κόκαλά τους!» αν είναι δυνατόν!) και έτσι δεν μπορώ να πω ότι ξεσαλώνω μαζί τους. Να βγω με το αγγλάκι δεν το συζητώ καν, οπότε ερχόμαστε στο διά τάυτα: Στο Ολλανδέζικο τσουλάκι.

Αυτή η 22χρονή τουλίπα, θα ήταν ότι πρέπει για μία πίπα. Αλλά φευ! Δεν έκλεισα ακόμη βδομάδα εδώ πέρα και με κάνει ό, τι θέλει! Με παίζει στα δάχτυλα, τρομάρα να της έρθει! Πρόκειται περί πολύ σκερτσόζας τύπισας. Με τα φουστανάκια της, τα στρουμπουλά βυζάκια της, τις φακίδες της, τα ροδωπά μπουτάκια της, μία κούκλα! Μιλά με προφορά και με ανάβει, με έκανε να νιώσω άντρακλας μετά από πολύ καιρό, αλλά όπως κατάλαβες, με έχει επιεικώς χεσμένο και δυστυχώς, με πειράζει!

Ναι, με ενοχλεί! Θέλω να πω, ότι δεν θυμάμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που βρήκα γυναίκα να μου αρέσει τόσο πολύ τα τελευταία 4 χρόνια. Και όταν έφτασα εδώ και αντίκρισα τη Ριάνα (έτσι τη λένε), είπα «όπα, εδώ είμαστε!» Άρχισα να τη φλερτάρω, και έπεσα με τα μούτρα στη ψυχοφθόρα διαδικασία του τύπου «τι της λέω τώρα,» «πότε να της ζητήσω να βγούμε» κατάλαβες... Άρχισα να «στήνομαι» απέναντί της, πράμα που έχω να κάνω από τους κολομβιανούς πολέμους και που όπως ξέρεις, έληξαν με την απόλυτη ήττα της πλευράς μου. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, μου αρέσει τόσο που όταν την βλέπω τα χάνω, σχεδόν στέκομαι προσοχή!

Τις προάλλες, περπατούσαμε δίπλα, δίπλα στο λιμάνι. Βόλτα τα δυο μας. Την πείραζα, με πείραζε, την πείραζα, με πείραζε. Ξαφνικά, ώσπου να δεήσω, ο μαλάκας και να ορμήξω, μου είπε: «Κανόνισα να συναντηθώ με κάτι Ιταλούς από τη σχολή μας, και πρέπει να σε αφήσω.» και έφυγε...

Και απόψε τα ίδια. Ενώ της είπα από το απόγευμα να βγούμε το βράδυ και συμφώνησε, εντούτοις είναι εξαφανισμένη εδώ και ώρες. ‘Εφυγε από το σπίτι χωρίς να έρθει να συνεννοηθούμε για να βγούμε. Νιώθω πολύ λούζερ, όπως τότε που ήμουν 17 χρονών και με έστηνε η γκόμενα έξω από το σινεμά. Αλλά, τι να κάνω; Αφού έτσι νιώθω...

Να φάει σκατά! Και να της καούν τα εγκεφαλικά κύτταρα από τους πολλούς τους μπάφους! Μαλακισμένη! Να βουλιάξει όλο το Άμστερνταμ! Ευτυχώς που δεν πήρατε και το Μουντιάλ, σκέψου τότε τουπέ που θα είχατε!

Αλλαγή θέματος γιατί τσαντίστηκα. Στη σχολή όλα καλά. Μετακόμισε σε νέο κτίριο πιο μοντέρνο, με πολλούς υπολογιστές, τέλειες τάξεις και τέλειο κήπο στο πίσω μέρος για διάλειμμα. Μου κάνει μάθημα ο ίδιος καθηγητής με το 2004, ο Ιβάν. Μάλιστα, με θυμόταν από τότε! Καταλαβαίνω πλέον τα πάντα στα ισπανικά, ενώ τους έχω σπάσει τα νεύρα με τις υποδείξεις μου σε οτιδήποτε έχει ελληνική ρίζα. Μία συμμαθήτρια μου είπε ότι είμαι σαν τον πατέρα της Τούλας στο “my big fat Greek wedding” αλλά ο καθηγητής με υποστήριξε λέγοντας ότι η ισπανική γλώσσα όντως έχει πολλές ρίζες από την Ελληνική. Όλοι Έλληνες είναι και δεν το έχουν πάρει χαμπάρι. Όπως τα κουμούνια της Κύπρου συμπεριφέρονται ώρες, ώρες.

Η τάξη μου αποτελείται από 8 άτομα, ήτοι: την μία Ιταλίδα συγκάτοικο, μία αντιπαθέστατη Εσθονή, δύο μουρόχαβλες Σουηδέζες (κρίμας τα γονίδια), μία 60άρα Αμερικάνα που ήρθε στη Βαρκελώνη να συνταξιοδοτηθεί, μία Βραζιλιάνα τύπου ‘Σκάβα Ιζάουρα’ και μία Δανή η οποία είναι και η πιο ενδιαφέρουσα, αλλά απόμακρη καθότι είναι μουνάρα και το ξέρει. Παρόλο που το χαρέμι ψιλό-πάσχει, αισθάνομαι πολύ αφέντης και πασάς εκεί μέσα.

Τα άλλα τμήματα έχουν περισσότερο ενδιαφέρον. Όποια μου γυαλίσει το μάτι στα διαλείμματα, είναι έφηβη. Την πρώτη μέρα μου άρεσε μία Ρωσίδα 19 χρονών, ενώ εχτές εντόπισα και μία Αμερικάνα 17 χρονών. Αν βρω τα αρχίδια κάποτε, ίσως τους πιάσω την κουβέντα. Περιττό να σου πω, ότι η σχολή κατακλύζεται από Ιταλούς που δυστυχώς είναι ένας κι ένας, το παίζουν καζανόβες, στα διαλείμματα την πέφτουν στις γκόμενες με τρελή αυτοπεποίθηση και εκπέμπουν ένα vibe «θα τα γαμήσουμε όλα» που μου σπάει τα νεύρα. Εννοείται ότι το κόλπο πιάνει, όλες αυτούς κοιτάνε, όλες αυτούς θέλουν, ανάθεμα τη Ραφαέλλα Καρρά, τον Αλ Μπάνο και τη Ρομίνα Πάουερ!

Τέλος πάντων, πέρα από όλα αυτά, και για να μην νομίζεις ότι βρίσκομαι στα πρόθυρα της αυτοκτονίας να σου πω ότι οβερόλ, εδώ περνώ τέλεια, υπό την άποψη ότι αισθάνομαι απόλυτα ζωντανός, με τα συναισθήματα να είναι πολύ έντονα και να εναλλάσσονται με κινηματογραφική ταχύτητα. Με συνεπαίρνουν από τα ψηλά στα χαμηλά, πράγμα που στην Κύπρο δεν συμβαίνει, εφόσον η διάθεσή μου είναι μονίμως αδιάφορη, μία ευθεία γραμμή. Εδώ πάω περιπάτους ακούγοντας μουσική και κάνω βίντεο κλιπ με τη φαντασία μου, απολαμβάνω τη θάλασσα, τη ριμοτομία και την αρχιτεκτονική της Βαρκελώνης, την αγορά... Νιώθω τόσο νορμάλ, που άρχισα να ασχολούμαι με τον εαυτό μου, να με ενδιαφέρει να φαίνομαι ωραίος, να με ενδιαφέρει η πρόοδός μου, νιώθω πως αξίζει η ζωή μου και κάθε δευτερόλεπτο αυτής. Περπατώ πολύ, έμαθα και τα λεωφορεία, νιώθω κολακευμένος που με σταματά κόσμος και μου μιλά στα ισπανικά νομίζοντας πως είμαι ντόπιος, τους απαντώ όσο μπορώ στη γλώσσα τους και βλέπω το «μπράβο» στα μάτια τους... Ξέρεις, νιώθω Ευρωπαίος επί της ουσίας και όχι μόνο στα χαρτιά, όπως νιώθω στο ξερονήσι μας.

Μόνο και μόνο το ότι, η μέση θερμοκρασία κυμαίνεται στους 28 βαθμούς κελσίου και το βράδυ δεν χρειάζομαι καν ανεμιστήρα για να κοιμηθώ, αξίζει κάθε λεπτό της ώρας μου! Και όσο σκέφτομαι ότι από βδομάδας αφικνούνται και οι πρώτες βοήθειες να δώσουν περαιτέρω αίγλη στο καλοκαίρι μου, μόνο να χαμογελώ μπορώ!

Αύριο θα πάω στο μουσείο του Νταλί και μετά για μπάνιο στη Costa Brava.

Προβλέπονται άπειρα βίντεο κλιπ! Επιφυλάσσομαι .