Το Καυλοκαίρι μου

Μπονζούρ α τουτ λεζ ανφάν και τα κουτσά μπακλάν!

Εξακολουθώ να είμαι σε καταπληκτική διάθεση. Πλησιάζει ο Αύγουστος και μετρώ τις μέρες αντίστροφα. Ξέρεις από πότε έχω να μετρήσω μέρες με τόση λαχτάρα; Από τότε που θα μας έπαιρναν Ελλάδα με το σχολείο στη Β’ Λυκείου. Και μετά, στον στρατό! Φέτος γίνομαι πάλι 20 ετών!

Για να καταλάβεις πόσο αλλιώτικα νιώθω: Παρόλο που ο Χατζηγιάννης μου κάθεται στον λαιμό, τραγουδώ το «καλοκαίρι μου» όλη μέρα σήμερα! Να φανταστείς, αγόρασα και το «Θέμα» για να πάρω το cd. Και στο καπάκι, ακούω και το «αυτό το καλοκαίρι» της Μαντούς και το «Κάτι θα συμβεί αυτό το καλοκαίρι» της Ευσταθίας να μπω στο κλίμα. Ύστερα, ρίχνω κι έναν Brian Adams με “Summer of ’69” μπας και αποδειχτεί τελικά προφητικό. Το '69!

Έτσι που λες! Η Μπάρτσα πλησιάζει. Το μόνο που με ανησυχεί είναι μήπως οι συμμαθητές μου στη σχολή Ισπανικών με αντιμετωπίσουν σαν τον «γέρο» της τάξης. Την προηγούμενη φορά, όταν είχα ξαναπάει, ο μέσος όρος ηλικίας ήταν 21-22. Κι εγώ ήμουν 24. Σήμερα είμαι σχεδόν 30! Ελπίζω να με παίζουν τα άλλα παιδάκια και να μην με εξαιρέσουν από τυχόν παρτούζες τους.

Να φανταστείς ότι τότε είχα βγει ραντεβού 2-3 φορές με μια Καναδέζα και όταν της τα έριξα μου είπε: “You are very nice, but you’re like my father!” Ήταν 17 και ήμουν 24. Σκέψου αύριο τι έχω ν’ ακούσω, όταν θα τους λέω “Tengo 30 años.”

«Κι εγώ tengo la camisa negra ρε μπάρμπα!» θα μου λένε.

Καλά και συμμαθήτρια να μην κάτσει, χέστηκα. Εγώ εκεί πάω πρωτίστως για να βρω mind peace! (δις για να το πιστέψω).

Α, να! Βρήκα και τη φωτογραφία!

Αυτή είναι η Σελίν. Το 17χρονο πιπίνι που σου έλεγα πιο πάνω. Χα! Τι μαλλί φτύρικο είχα Θεέ μου! No wonder δεν μου έκατσε το ανήλικο! Κι ένας Θεός ξέρει τι σκεφτόμουν όταν φορούσα αυτές τις πάμφθηνες παντόφλες. Δεν θα εκπλαγώ αν τις βρήκα προσφορά με την αγορά κανενός περιοδικού της πλάκας. Πάντως, ό, τι και να λες, ήμουν πιο λεπτός το ‘04. Τώρα να δούμε, με τι θράσος θα προβάλω αυτή την κοιλιά στις Καταλωνικές παραλίες φέτος, που είναι τίγκα στο six-pack και την φαρδιά ωμοπλάτη. Εντάξει ξέρω, η πλειοψηφία αυτών είναι γκέι, αλλά εμένα η σκεμπέ μου με (γ)καίει!

Άσε που τώρα έχω και μια κάθετη κατακόκκινη ουλή –ενθύμιο της καρδιακής εγχείρησης, η οποία ξεκινά από τον ομφαλό και καταλήγει στον λαιμό μου και δεν ξέρω ως τι θα την παρουσιάσω στις πλαζ! Θα με ρωτάνε όλες τι έπαθα και βαριέμαι να παίρνω το κλαψομούνικο ύφος και να εξηγώ το δράμα μου. Σκέφτηκα να χτυπήσω από πάνω της ένα τατουάζ σε σχήμα «φερμουάρ» για καμουφλάζ. Αλλά πρώτον κωλώνω και δεύτερον τα τατουάζ τα θεωρώ δεύτερα.

Είναι πέντε το πρωί. Έξω άρχισε να ξημερώνει. Δεν έχω ύπνο! Ούτε δουλειά να πάω, όμως! ;)

Είμαι πολύ χαρούμενος αυτές τις μέρες. Όλον τον κόσμο τον αγαπώ! Είναι το κόλπο. Προγραμμάτιζε διακοπές! Μόνο!