Τέσσερα Χρόνια στο Κουρμπέτι

Σήμερα, ετούτο εδώ το ρημαδό-μπλογκ κλείνει τέσσερα χρόνια ζωής!

Σκέψεις και συναισθήματα:

Όταν άρχισα να γράφω δεν περίμενα ποτέ ότι όλο αυτό το πράμα θα έπαιρνε τις διαστάσεις που έχει σήμερα. Το 2006 με διάβαζαν κατά μέσο όρο 15 άτομα, τα οποία μάλιστα μπορούσα να σου κατονομάσω. Ήταν όλοι φίλοι μου. Σήμερα με διαβάζουν 250 άτομα τη μέρα κατά μέσο όρο. Αν ήξερα ότι θα φτάναμε ως εδώ, μπορεί να έγραφα εξ αρχής ανώνυμα. Αλλά έκανα τη μαλακία και εκτέθηκα και τώρα είναι πολύ αργά να… με κρύψω. Άσε που το διασκεδάζω μερικές φορές. Όχι πάντα, όμως!

Το μπλογκ δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα τραπέζι σε μια καφετέρια. Κάθομαι στο τραπέζι μου, λέω αυτά που θέλω σε 2-3 φίλους μου και εσύ, τυγχάνει να κάθεσαι στο δίπλα τραπέζι και στήνεις αφτί. Σιγά, σιγά, φέρνεις την καρέκλα σου κοντά, κάθεσαι στο τραπέζι μου και ακούς αυτά που έχω να πω, και μάλιστα χωρίς άδεια. Δεν σε διώχνω, διότι στο κάτω, κάτω δεν έχω κάτι να κρύψω, αλλά εσύ έχεις και το θράσος να ζητάς να σου απολογηθώ αν πω κάτι που σε χαλάει και επιπλέον, αν σε αγνοήσω ζητάς και τα ρέστα! Τράβα την καρέκλα σου και κάτσε στο δικό σου τραπεζάκι, άμα χαλιέσαι... Στο δικό μου δεν σε κάλεσε κανείς. Ούτε πρόσκληση σου έστειλα, ούτε αγγελία έβαλα, ούτε το λινκ του μπλογκ μου σου έστειλα για να με επισκεφτείς. Επομένως, εδώ μέσα είσαι guest, και σαν guest θα παίζεις με τους όρους μου.

Άλλωστε, ουδέποτε διακήρυξα ότι εδώ κάνουμε διαλογική συζήτηση, ή συζήτηση πανεπιστημιακού επιπέδου, οπότε δεν θεωρώ ότι έχω να απολογηθώ σε κάτι. Ο μόνος λόγος που γράφω ό, τι γράφω είναι ψυχαναλυτικός, αγχολυτικός και εξαγνιστικός. Καθαρά προσωπικός! Απλώς, μάνα μου, το να έχεις γνώμη και παρρησία σ’ αυτή τη χώρα, κοστίζει ακριβά!

Τέλος πάντων.

Όπως έγραψα και παλιότερα, στα 4 αυτά χρόνια που γράφω μου συνέβησαν τα άπειρα. Το 99% αυτών, ήταν θετικά συμβάντα. Έκανα καινούριους φίλους, βρήκα δουλειά, έκανα σεξ, έκανα εχθρούς, έκανα το ψώνιο μου. Όλα φυσιολογικά τα βρίσκω. Σκέφτηκα πάρα πολλές φορές να το κλείσω και να το πετάξω, αλλά ξέρω ότι δεν θα αντέξω για πολύ, άλλωστε μέσα σ’ αυτά τα 4 χρόνια αγάπησα φοβερά τα κείμενά μου για να τα διαγράψω έτσι εύκολα. Μια φορά, αυτό που δεν συνέβη ποτέ εδώ μέσα είναι να ερωτευτώ. Γιατί, κακά τα ψέματα, το SOS που εκπέμπω τόσα χρόνια δεν εισακούστηκε στον βαθμό που θα ήθελα. Τι να σου κάνει και ένα μπλογκ, θα μου πεις…

Να ζήσει, και του χρόνου!

Blog Trivia:

- Το 2007 έλαβα το πρώτο σχόλιο από άγνωστο άτομο. Ήταν από την APOTHNEDRA. Θυμάμαι τότε, είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό όταν συνειδητοποίησα ότι αυτά που γράφω μπορεί να αφορούν κι άλλους. Η συγκεκριμένη αγαπημένη μπλόγγερ είναι πλέον ανενεργή, αλλά την επισκέπτομαι συχνά με την ελπίδα πως θα μας γράψει κανένα νέο!

- Ο τίτλος του μπλογκ είναι φυσικά εμπνευσμένος από την ταινία του Jack Nickolson: Analyse This, την οποία όμως, ουδέποτε είδα!

- Παρόλο που διαβάζω πολιτικά μπλογκς και από καιρού εις καιρόν αφήνω και σχόλια, εντούτοις τα θεωρώ πολύ βαρετά. Χίλιες φορές να διαβάζω για τον διακαή πόθο της Γουρουνέλλας να γίνει μάνα, παρά για τις πολιτικές θέσεις του κάθε ανώνυμου γέρου από τα muppet show. Εννοείται πως μπλογκς σε greeklish αρνούμαι να διαβάσω, τα δε μπλογκς στην κυπριακή διάλεκτο δεν με πείθουν. Στην πλειοψηφία τους τα θεωρώ προερχόμενα από διαχειριστές ανίκανους να συντάξουν σωστά στην κοινή ελληνική και τα σνομπάρω επιδειχτικά (εξαιρώ το μπλογκ του Διάσπορου ο οποίος γράφει ποιητικά και δικαιολογεί την χρήση της κυπριακής στο έπακρον). Ναι, ξαφνικά όλοι θυμήθηκαν να τιμήσουν τις ρίζες τους. Ήθελα να 'ξερα, αν όλοι αυτοί όταν πάνε να γράψουν εξετάσεις του Δημοσίου αν εκφράζονται στα κυπριακά. Μα νομίζεις, τυχαία ο μέσος όρος των νέων ελληνικών στα σχολεία είναι 09/20;

- Οι αναρτήσεις με τις περισσότερες αναγνώσεις στην 4χρονη ιστορία του μπλογκ μου ήταν μία το 2008 που αναφερόταν στην κόντρα του Λαζόπουλου και του Καρβέλα (τότε που είπε ο ένας τον άλλον Μακάκα) η οποία χτύπησε 700+ κλικ, και φυσικά η ανάρτηση της περασμένης Πέμπτης από τη συναυλία της Βίσση (το βίντεο στο Youtube μετρά ήδη 3.700 hits) η οποία συγκέντρωσε και πάλι 700+ κλικ. Εν ολίγοις, ο Καρβέλας με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, γαμεί και δέρνει εδώ μέσα.

- Έχω γνωρίσει από κοντά αρκετούς μπλόγγερς. Σχεδόν όλους όσους έχω στο blogroll δεξιά. Τους περισσότερους τους θεωρώ φίλους μου. Κάποιοι είναι πιο ήπιοι στο λάιβ απ’ ότι όταν γράφουν και κάποιοι μιλούν όπως γράφουν. Η πιο περίεργη εμπειρία ήταν όταν έτυχε να με συστήσουν με κάποιον που ήξερα ότι με διαβάζει και αυτός επίσης ήξερε ότι τον διαβάζω και παρόλα αυτά, όσο κράτησε η συνάντησή μας, προσποιούμασταν και οι δυο ότι δεν έχουμε ιδέα ποιος είναι ποιος…

- Όπως συζητούσα και τις προάλλες με δυο μπλόγγερς σε ένα καφέ, δεν με πειράζει αν με διαβάζει το σύμπαν όλο, αλλά νιώθω άβολα όταν έρχονται φίλοι δεύτερης και τρίτης διαλογής και μου λένε ότι ξέρουν τα εσώψυχά μου και τα βίτσια μου. Αδίκως, αλλά μου συμβαίνει. Όχι με όλους. Με τους περισσότερους. Αν και, για να λέμε και την αλήθεια, οι πιο ύπουλοι είναι αυτοί που με διαβάζουν και το αρνούνται.

- Αφού χόρεψα με τη Βίσση την προηγούμενη Τετάρτη, απορώ γιατί ακόμα ασχολούμαι με το μπλογκ μου. Είμαι πλήρης!