Τα Φώτα της (Κ)ράμπας

Σήμερα κάναμε πρόβα στις 10:00 το βράδυ! Τελειώσαμε στις δωδεκάμιση, πτώματα όλοι! Η μία κοιμόταν στον καναπέ και ξυπνούσε μόνο όταν έπρεπε να πει λόγια, ο άλλος έβαφε σκηνικά και έπαιζε τον ρόλο του ταυτόχρονα, εγώ μασούσα τυροπιτάκια και προσπαθούσα να παίξω με γεμάτο στόμα, ενώ η παρτενέρ μου κείτεται στο κρεβάτι του πόνου και ένας Θεός ξέρει αν θα συνέλθει μέχρι την Παρασκευή που ανοίγουμε. Βασκανία, είπε ο γιατρός! Επιπλέον, η σκηνοθέτις ένιωσε αδιαθεσία και έφυγε στο μέσο της πρόβας. Όπως κατάλαβες, προβλέπεται να γίνει το σώσε!

Αγάπησα τρομερά τον ρόλο μου σ’ αυτό το έργο. Βασικά παίζω τον εαυτό μου και ουδεμία υποκριτική ικανότητα καταβάλλω γι αυτό. Απλώς λέω τα λόγια. Όπως θα σου τα έλεγα και σένα με καφέ. Αυτό μπορεί να αποβεί βαρετό για το κοινό, το οποίο μπορεί να θεωρήσει πως διαλέγω ρόλους που μου «πάνε», αλλά ποιος χέστηκε! Το 90% των θεατών είναι φίλοι μου και το άλλο 10% θα γίνουν μετά την παράσταση. Ας μην έχουν ιδιαίτερες υποκριτικές απαιτήσεις!

Στο κάτω-κάτω, δεν παίζω θέατρο επειδή με ενδιαφέρουν οι τέχνες. Θέλω να πω, δεν με απασχολεί η δραματουργία ως επιστήμη. Αν του χρόνου, για παράδειγμα, μου πεις ότι θα ανεβάσουμε δράμα ή κάποιο ιστορικό, κοινωνικό έργο, εγώ θα την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια. Παίζω θέατρο επειδή σπάω πλάκα και επειδή είμαι ψώνιο. Αλλά ψώνια είναι όλοι όσοι ασκούν επαγγέλματα που έχουν να κάνουν με την προβολή, οπότε δεν νιώθω ιδιαίτερες ενοχές. Με θεωρώ προσγειωμένο σε σχέση με το τι κυκλοφορεί στην (τρίτο)κοσμική Κύπρο.

Δεν με ενδιαφέρει αν κάνω σαρδάμ – ξέρω να το σώσω. Δεν με νοιάζει αν πάει λάθος ο φωτισμός, ο ήχος, αν πέσουν τα σκηνικά την ώρα της παράστασης. Αυτά είναι που μένουν στη ζωή! Τα απρόοπτα. Δεν αγχώνομαι αν θα προλάβω να αλλάξω ρούχα και να βγω στην ώρα μου, δεν με νοιάζει τίποτα από όλα αυτά.

Το μόνο που με τρώει είναι αν γελά ο κόσμος. Αν ευχαριστιέται την ώρα του! Διότι όσο να’ ναι, κουβαλάς στο θέατρο όλο σου το σόι, συνεργάτες και φίλους, τουλάχιστον θέλεις να απολαύσουν το έργο. Παγώνει το αίμα μου κάθε χρόνο όταν λέω μια ατάκα, στην οποία υποτίθεται πρέπει να γελάσει το ακροατήριο, και δεν γελά κανένας! Αγχώνομαι ότι ίσως δεν παίζω καλά, ότι το ακροατήριο βαρέθηκε, χίλια δυο τρυπάνε το μυαλό μου! Επίσης, αποσυντονίζομαι και με το αντίθετο. Δηλαδή, όταν καμιά φορά ο κόσμος γελά με πράγματα που εσύ ΔΕΝ τα βρίσκεις αστεία. Σκάνε χάχανα στην αίθουσα με ατάκες που εσύ δεν πίστευες ποτέ ότι μπορούν να προκαλέσουν το γέλωτα. Και τότε πάλι τα χάνω και κάνω σαρδάμ. Αγχώνομαι μήπως γελάνε για κάτι που δεν αντιλήφθηκα. Αγχώνομαι μήπως βλέπουν κάτι που δεν βλέπω εγώ. Και κάνω σαρδάμ!

Δεν έχω καλύτερο από την αγωνία που νιώθω πριν αρχίσει η παράσταση. Το πάνω-κάτω που διανύω στα καμαρίνια περιμένοντας το 3^ο κουδούνι και κοιτάζοντας από τις κλειδαρότρυπες να δω πόσο κόσμο έχουμε και αν ήρθαν αυτοί που περιμένω, με ηλεκτρίζει! Επίσης, βαριέμαι φρικτά τα «συγχαρητήρια» στο τέλος. Δεν θεωρώ πως ανεβάζουμε έργο επιπέδου West End για να περιμένω συγχαρητήρια. Θεωρώ γελοίο ακόμη και το γεγονός ότι μας δίνουν λουλούδια μετά την παράσταση, έστω και συμβολικά. Μετά τις παραστάσεις, έχω τρομερή υπερένταση και απλώς θέλω να κάνω ντουζ και να κοιμηθώ. Βαριέμαι να συζητήσω με τον οποιονδήποτε αν του άρεσε το έργο ή όχι, να μου πει αν ήμουν καλός κτλ. Αλλά το κάνω, γιατί εδώ που τα λέμε, σιγά τον πρωταγωνιστή! Elvis has never left the building, and of course I'm no Madonna!

Επίσης, νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη για τους φίλους μου που έρχονται να με δουν, και αισθάνομαι ότι κάθε χρόνο οι παραστάσεις είναι ένα τεράστιο πάρτι με τους best of της κάθε περιόδου της ζωής μου. Φερ’ ειπείν, φέτος, θα έχω κάθε μέρα γκρουπ φίλων από το Δημοτικό, το Γυμνάσιο, το Λύκειο, το Πανεπιστήμιο, την Εργασία μου! Συγκινητικό! Μέχρι και ο φιλόλογος που μου δίδασκε θέατρο στο Λύκειο σκέφτεται να παραστεί! Τους λατρεύω όλους όσους έρχονται, ιδιαίτερα όταν κάποιοι απ’ αυτούς έχουν να δουν θέατρο από τότε που μας πήγαιναν υποχρεωτικά με το σχολείο!

Αυτά! Έμεινε μόνο άλλη μια μεταμεσονύχτια πρόβα την Τετάρτη και πάει κι αυτό. Α, και να σου πω, ότι παίζω θέατρο άλλη μια φορά φέτος και το κόβω. Έχω νέα πλάνα στον ορίζοντα! Θα στα πω, εν καιρώ.

Η Gourounella έκλεισε ήδη το εισιτήριο της για την πρεμιέρα της Παρασκευής. Θα πάρει και αυτόγραφο. Εσένα; Πότε να σε περιμένω;

Τις ντομάτες μην ξεχάσεις!