Η Βίσση με Πακιστανό!

Όταν ήμουν φοιτητής στην Αγγλία, συνήθιζα να πετώ με κυπριακές αερογραμμές για το Λονδίνο. Πάντα προτιμούσα εκείνη την φρικτή πτήση που απογειωνόταν στις 4:00 το πρωί και αφικνούνταν στις 8:00, ώρα Λονδίνου! Ήταν η πιο οικονομική πτήση, ενώ επίσης κέρδιζες τη μέρα για να τακτοποιηθείς, παρόλο που είχες ένα κεφάλι καζάνι και ένα βουητό στ’ αφτιά, από τον συνδυασμό της κούρασης και της αϋπνίας.

Φτάνω που λέτε, μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων στην Αγγλία, πήρα και το λεωφορείο μου για το Reading και από ‘κει μπήκα στο ταξί του Πακιστανού που θα με οδηγούσε στην εστία μου. Άϋπνος και κακόμοιρος, νηστικός και κουρασμένος, ήμουν ένα ράκος! Πού ήσουν να μ ‘έβλεπες! Όπως επιβιβάστηκα στο ταξί, ξεράθηκα στο πίσω κάθισμα, επάνω στην μικρή βαλίτσα που κουβαλούσα στους ώμους μου. Η βαλίτσα εκείνη, είχε μέσα ένα φορητό CD player το οποίο μέσα στην αναπουμπούλα άρχισε να παίζει από μόνο του, μέσα στο ταξί. Φυσικά, τι άλλο θα έπαιζε; Άννα Βίσση!

Όπως ήμουν μισό-πεθαμένος και έτοιμος να ταβλάρω μέσα στο ταξί, αρχίζει να παιανίζει από άγνωστη κατεύθυνση το «Όσο έχω φωνή!»

«Δεν είμαι καλά!» σκέφτηκα. «Από την πολλή την κούραση και την αϋπνία, ακούω παντού Βίσση!» Συγκεντρώθηκα λίγο, έκανα ησυχία και σιγουρεύτηκα ότι δεν ήταν η ιδέα μου! Όντως, στο ταξί του Πακιστανού έπαιζε Άννα Βίσση! Κύριε ελέησον! «Βρε, λες να έχει φίλους Έλληνες και του κόπιαραν κανά δίσκο της;» «Βρε, λες μέσα στα πλαίσια της διεθνούς προσπάθειάς της, να πήρε πιο ζεστά την προώθηση του εαυτού της στο εξωτερικό; Αλλά περίεργο δεν είναι, ότι προωθεί αυτό το πανάρχαιο τραγούδι; Τι διάολο γίνεται ρε γαμώ το, είναι δυνατόν να ακούω το «Όσο έχω φωνή» από το ράδιο του Πακιστανού;»

Δεν άντεξα, έπρεπε να αποσαφηνίσω την κατάσταση! Ανασήκωσα την πλάτη και χτύπησα δειλά το τζαμάκι του Πακιστανού ταξιτζή. “Excuse me, what are we listening to?” ρώτησα με όση δύναμη είχα! «BBC Radio, sir!» μού είπε ο κύριος. «Αα, δεν είμαι καλά! Δεν είμαι καλά! Παίζει το BBC, Βίσση;!»

«Καλά, δεν τρέχει τίποτα! Ακούς φωνές! Και η Ζαν Ντ’ Αρκ άκουγε και έγινε ταινία! Και η Ζαν Ντ’ Αρκ μάλιστα, άκουγε σκέτες κραυγές! Τουλάχιστον εσύ, ακούς Άννα Βίσση που είναι Η φωνή!» Παρηγορήθηκα. «Να πας να κοιμηθείς ένα 8ωρο στην εστία σου και όταν συνέλθεις όλα θα είναι όπως χθες!» είπα στον εαυτό μου.

Φτάσαμε στην εστία, ο Πακιστανός με άφησε στην είσοδο και έτρεξε να ανοίξει το πορτ-παγκάζ για να βγάλει τις βαλίτσες. Κατέβηκα για να τον βοηθήσω. Άφησα τη βαλίτσα του ώμου στο πάτωμα για να τον βοηθήσω. Αμέσως διαπίστωσα πως μέσα από το μισάνοιχτο φερμουάρ της βαλίτσας, εξείχαν τα ατομικά μου ακουστικά τα οποία έπαιζαν σε πλήρες ‘70ς mood το ‘Όσο έχω φωνή’ από το disc man.

«Α! Καλά! Μην το πεις πουθενά!» σκέφτηκα. Με το που μπήκα στο δωμάτιο κοιμήθηκα ένα δεκάωρο και ήρθα στα ίσα μου.

Βισσάρα μου, έρχομαι!!!!