Like A Circus

Έχω τρομερό πρόβλημα με τα πάρτι.

Και ειδικά με τα πάρτι που διοργανώνω εγώ. Φοβάμαι μήπως βαρεθεί ο κόσμος. Πεθαίνω από το άγχος αν οι καλεσμένοι μου περνάνε ωραία ή όχι. Ανησυχώ ακόμη και για το αν οι παρέες που κάλεσα συνδυάζονται μεταξύ τους! Σε επίπεδο ψύχωσης! Για αυτό και προσπαθώ πάντα να δίνω μια διαφορετική άποψη στα πάρτι που στήνω, να τους δίνω κάποιο theme, για να μένει κάτι μετά από όλο αυτό το πανηγύρι. Βγαίνει που βγαίνει ο κόσμος από το σπίτι του για να μας κάνει την τιμή, ας μην ζήσει μια απ’ τα ίδια!

Βέβαια, στην προσπάθεια μου να πρωτοτυπήσω πολλές φορές φτάνω σε ακραίες καταστάσεις και παραστάσεις, αλλά θέλω να πιστεύω πως ο κόσμος αναγνωρίζει πως όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι είναι σκηνοθετημένο, αποτελεί κομμάτι αυτό-σαρκασμού και πως τσαλακώνομαι εκούσια στο βωμό της δικής του ψυχαγωγίας. Ελπίζω πως όλο αυτό κατά βάθος αυτό εκτιμάται. Αν δεν εκτιμάται και παρεξηγείται, στον κώλο τους ρεπάνι!

Ξέρεις, όμως, ποιο άλλο πρόβλημα αντιμετωπίζω συχνά; Ο Κυπραίος ψαρώνει! Άμα δει γκλίττερ και στρας κολλά στον τοίχο, κοιτάζει αμήχανα, κοινώς χάσκει, και δεν διασκεδάζει! Εμένα αυτό μου προκαλεί έμφραγμα! Να βλέπω την πίστα άδεια και τον κόσμο να στέκει σε μια γωνιά με το ποτό του και να παρατηρεί τι φορεί ο ένας και ο άλλος! Κύπρος - Θάνατος!

Μην το δω αυτό μεθαύριο, σας έφαγα!

Το 2005 στήσαμε με το boyband ένα τρομερό beach party σε παραλία της Λάρνακας. Για να μην πέσουμε στην παγίδα του «μια από τα ίδια» αποφασίσαμε να εμφυτέψουμε στην παραλία 10 φοίνικες. Να δίνουν μια αίσθηση καραϊβικής, να ξεχάσει και ο κόσμος που ζει! Κρεμάσαμε και από ένα προβολέα στον κάθε φοίνικα, κάναμε την παραλία να παραληρεί στη χλίδα! Ήρθαν οι καλεσμένοι μας, είδαν τα φρου-φρου που στήσαμε και νόμισαν ξαφνικά πως βρίσκονται στο Privilege!

Ούτε μια φιγούρα δεν έκαναν όλο το βράδυ, χώρια που ούτε ένα πλάσμα δεν καταδέχτηκε να φορέσει μαγιό να κάνει μια βουτιά! Η λευκωσιάτικη τρελή διασκέδαση σε όλο της το μεγαλείο! Το τι κατάρες έριξα εκείνο το βράδι δεν μπορείς να φανταστείς! Στράφι πήγαν οι κοκοφοίνικες, χαράμι και οι διακοσμήσεις. Το μόνο που έμεινε ήταν να κοιτάζει ο ένας τα ρούχα του άλλου!

Έκτοτε ορκίστηκα ότι δεν θα ξανά στήσω πάρτι με τόσο μεράκι. Από δω και μπρος, ένα ποτό στο Maze, και έξω απ’ την πόρτα! Έχω δυστυχώς φαντασία που οργιάζει, τα φαντάζομαι όλα ιδανικά μες το μυαλό μου, και στο τέλος τρώω σκατά από την ωμή πραγματικότητα.

Αλλά τι να κάνω κι εγώ; Η ζωή θέλει φαντασία και σκηνοθεσία! Το πάρτι μου το θέλω κάπως έτσι:



Άμα δεις τα καρναβάλια που ετοιμάζω φέτος, θα πεις πως μυαλό δεν έβαλα και δικαίως. Αλλά ελπίζω πως η κοινωνία ωρίμασε μέσα στα τελευταία 3 χρόνια και πως το Σάββατο όλοι θα πίνουν, θα μεθούν, θα χορεύουν, θα φιλιούνται (κυρίως μαζί μου) πως θα πνιγούμε στο κονφετί και θα καούμε στο βεγγαλικό!

Εν πάση περιπτώσει, επειδή όλες αυτές οι ανασφάλειες αυτές τις μέρες εμένα με έφτασαν στο σημείο να βλαστημήσω την ώρα και τη στιγμή που γιορτάζω αποφάσισα το εξής: Ουδόλως με ενδιαφέρει αν θα χορέψετε ή αν θα διασκεδάσετε. Εγώ θα φροντίσω να μεθύσω από νωρίς, ούτως ώστε να ξεχάσω ότι έχω γύρω στα 100 άτομα να κουμαντάρω!

Δικαιούμαι να περάσω καλά στα γενέθλια μου και φέτος θα το πράξω!