Πόσο Απαγορευμένη είναι η Καινούρια Βίσση;

Επιτέλους έπιασα στα χέρια μου τον «απαγορευμένο» δίσκο της Άννας! Τρία χρόνια από την τελευταία της κυκλοφορία μου φάνηκαν αιώνες! Τέλος πάντων, το ναρκωτικό μου άρχισε να διεισδύει ήδη στον οργανισμό μου οπότε μου πέρασαν και τα νεύρα και η κατάθλιψη! Να ζήσεις Βισσάρα μου, που πάντα μου δίνεις το αντίδοτο! Αυτή η γυναίκα, συνεργάζεται απόλυτα μαζί μου. Της λέω τραγούδα μου, πατώ το κουμπί και υπακούει, είναι η μόνη που δεν μου είπε ποτέ όχι! Να ξαναζήσει χίλια χρόνια!

Το CD:

Πρόκειται αναμφίβολα για ό, τι καλύτερο κυκλοφόρησε φέτος! Οι τζαζ συνθέσεις του Patrick Leonard (γνωστός μας από τις επιτυχίες της Μαντόνα), αποτελούν τονωτική ένεση για την Βίσση αλλά και την ελληνική δισκογραφία που πνίγηκε στο μπουζούκι τα τελευταία χρόνια. Επίσης, οι διασκευές που περιέχονται στον δίσκο, όπως το ‘Κόντρα,’ το ‘Αν σ’ ερωτευτώ’ της Aguilera και το ‘Μέταλλο’ είναι τόσο φρέσκες που κοντράρονται άνετα με τις αυθεντικές εκτελέσεις. Ως εδώ, ντουζ πουάν.

Μετά έχουμε τις ελληνικές συνθέσεις από συνθέτες που τώρα άρχισαν να εμφανίζονται στο προσκήνιο οι οποίες κατά τη γνώμη μου δεν προσφέρουν και τίποτε στο όλο εγχείρημα, αλλά ούτε και με ενοχλούν, ομολογώ. Αδυνατώ να πιστέψω όμως πως δεν θα μπορούσαν να είχαν αντικατασταθεί με πολύ καλύτερα τραγούδια του Καρβέλα. Ειδικά τα λαϊκότροπα «Ρίσκο» και «Αλήτισσα ψυχή» είναι μηδέν μπροστά σε καρβελικά, ονειρικά χασάπικα τύπου «ψυχεδέλεια» και «πέστο ξανά.»

Αλλά ακόμη και αν συμφωνήσουμε πως ο δίσκος αυτός ξεφεύγει από τα τετριμμένα και δεν σηκώνει λαϊκά καψουροτράγουδα, επιμένω πως το «Τρακτέρ» του Καρβέλα περιείχε εξαιρετικές συνθέσεις οι οποίες θα μπορούσαν να κάνουν τον «απαγορευμένο», δίσκο της δεκαετίας. Μην κοιτάτε που ο Καρβέλας αυτοκτόνησε με τον πολιτικό στίχο στον δίσκο του. Σαν feeling η μουσική του είναι όαση στην έρημο, κατά την γνώμη μου.

Αυτά βέβαια δεν ακυρώνουν τον δίσκο της Βίσση. Ήδη αγόρασα τρία αντίτυπα. Ένα για μένα και άλλα δυο -πάλι για μένα- γιατί δεν χόρταινα να βλέπω τα ράφια του καταστήματος γεμάτα με Άννα. Εδώ και 2 ώρες έχω το i-tunes στο repeat! Αλλά, ναι, μου λείπει η τρέλα του Καρβέλα, μου λείπει η παράνοια των στίχων του, τα υπαρξιακά του που εκτονώνονταν σε κάθε οκτάβα που ανέβαινε η Βίσση. Επιπλέον, μου λείπει η ελπίδα που μου ενέπνεε η συνεργασία τους, η σχέση τους. Το ότι ένας μέντορας εξακολουθεί να παράγει, να υπάρχει από την γυναίκα της ζωής του εμένα με παρηγορούσε. Διότι έβλεπα τις δικές μου ερωτικές ιστορίες μέσα από τη σχέση τους.

Τώρα, τι ζωή χωρίς αυτούς θα κάμω;

Εν πάση περιπτώσει, το γεγονός ότι τα μόνα τραγούδια του δίσκου που θα μας πορώσουν από τον φετινό δίσκο είναι συνθέσεις ξένων μουσικών, αποτελεί παρηγοριά και απόδειξη πως ο Καρβέλας μου παραμένει κορυφαίος! Και δεν θέλουμε τον οίκτο κανενός Θεοφάνους, καμίας Γαλάνη, κανενός Χατζηγιάννη. Κάνουμε πρωταθλητισμό και μόνοι μας!