Και του Χρόνου, Σπίτια μας!

Η ερώτηση που μου διαταράζει το νευρικό σύστημα αυτές τις μέρες είναι η «πού θα κάνετε πρωτοχρονιά;»

«Πουθενά!» απαντώ κοφτά, περήφανα και ξάστερα!

Από το 1998 που ενηλικιώθηκα μέχρι και πέρσι, το ερώτημα ήταν μείζουσας σημασίας, σε σημείο σύγκλισης οικουμενικής συνόδου. Έπρεπε πάση θυσία να στεγάσουμε τη βλακεία μας. Πασχίζαμε να λύσουμε το πρωτοχρονιάτικο ζήτημα με νύχια και με δόντια. Θεωρούσαμε ανεπίτρεπτο να μείνουμε σπίτι μετά την αλλαγή του χρόνου.

Τα τελευταία δέκα χρόνια πήγαμε παντού (εκτός από το -2 και είμαι περήφανος που δεν πέσαμε στην κλασική Λευκωσιάτικη παγίδα). Όμως, από τις δέκα αυτές πρωτοχρονιές μόνο δυο άξιζαν τα λεφτά τους: Η μία ήταν η πρωτοχρονιά του 2001 στο Ζοο, όταν το εν λόγω κλαμπ ήταν στις δόξες του και έπαιζε το «αγάπη υπερβολική», το «σε θέλω» και το «δεν με αγαπάς» από δυο φορές το καθένα μέσα στο ίδιο βράδυ. Η παρέα, θυμάμαι, ήταν ιδιαίτερη, εγώ μέθυσα άγρια, με θυμάμαι να οδηγώ με τον εγκέφαλο στον «αυτόματο πιλότο!» Αν με τσάκωναν οι αστυνόμοι, τώρα θα ήμουν ισόβια!

Η δεύτερη πρωτοχρονιά που άξιζε τα λεφτά της ήταν του 2004, στο κλαμπ Gate, όπου και πάλι το μόνο που εντυπώθηκε στο μυαλό μου είναι εικόνες από παράσταση θεάτρου σκιών! Το τι καραγκιοζιλίκι έπεσε, δεν περιγράφεται! Τα βλέπω και στο βίντεο και μας καμαρώνω μέχρι σήμερα.

Πέραν αυτών, καμία άλλη πρωτοχρονιά δεν άξιζε τη γραβάτα και το prada παπούτσι.

Εν πάση περιπτώσει, πολύ χαίρομαι που φέτος δεν θα έχει τίποτε το μενού! Είμαστε πλέον άνεργοι και φτωχοί, χώρια που τα σιχάθηκα όλα! Θα κάτσω σπίτι μου με τη σόμπα, το οικογενειακό δίκαιο και το Sound of Music στην τηλεόραση. Μα, να βγω να πάω πού; Και να δω ποιους; Τα ίδια και τα ίδια μια ζωή… Να έμενα στο Manhattan, να βγω να γιορτάσω με τον λαουτζίκο, να γίνω ένα με τα εκατομμύρια. Να έμενα στην Αθήνα έστω, να βγω, να χαρώ ακόμα και τις μολότωφ! Εδώ δεν! ΟΚ, σκάζω, δεν θα αρχίσω πάλι τα ίδια...

Σκάζω χάριν εορτών!

Επίσης, τώρα που άνοιξα τον ασκό του Αιόλου, μια ακόμη υπέροχη πρωτοχρονιά ήταν κάπου εκεί στο '85, '86! Όταν μαζευόμασταν στο σπίτι της γιαγιάς μου οικογειακώς, και το μοναδικό highlight ήταν ο αόρατος φακός που μετέδιδε το ΡΙΚ στο εορταστικό του πρόγραμμα. Κλασικά, έπαιρνα το καλύτερο δώρο και με "δασκάλευαν" να μην το δείξω στα ξαδέλφια μου και ζηλέψουν. Πάσχιζα να μάθω που πήγαινε ο παλιός χρόνος όταν έφευγε (και προ πάντων, από που έφευγε) και γιατί όλοι πανηγύριζαν τον ερχομό του καινούριου, αφού δεν έμπαινε κανείς απ' τη πόρτα! Αυτά ήταν χρόνια! Όχι οι μαλακίες που ζούμε σήμερα!

Το φετινό ατραξιόν πάντως, είναι άλλο! Και γι’ αυτό μετρώ ανάποδα τις ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα! Μέτρα εσύ τις ώρες, να μετρώ τις μπόρες που δεν έχουν τελειωμό! Τικ-τακ, τικ-τακ, τικ-τακ!