Τώρα που τέλειωσε και το θέατρο, επέστρεψα στα παλιά-γνωστά υπαρξιακά μου προβλήματα! Στα οποία ουδεμία απάντηση βρίσκω, παίρνω τους δρόμους, τριγυρίζω και βρίζω! Για ό, τι με ρωτήσεις, η απάντηση είναι μία: Ουδέν οίδα!
Πότε θα ζήσω ξανά τον μεγάλο έρωτα;
Ουδέν οίδα! Μόνο ο Θεός ξέρει, αν και αμφιβάλλω αν ξέρει και αυτός τι του γίνεται! Πρέπει να αρχίζω να το παίρνω απόφαση ότι μεγάλος έρωτας και δη στο νησί της Καφροδίτης, δεν συμβαδίζουν. Το ευχάριστο είναι ότι οι Κύπριες όσο πλησιάζουν τα 30 αρχίζουν να αλαλάζουν από το άγχος του ραφιού, οπότε δεν αγχώνομαι για το αν θα βρεθεί καμία φιλάνθρωπος να ζήσει μαζί μου.
Αλλά, αυτό το πράμα που βλέπω στις ταινίες και που το έχω καημό, νομίζω δεν θα το ζήσω. Δηλαδή το να τρέχουμε σε αργή κίνηση στην παραλία, να πέφτουμε ανέμελα στην άμμο και ενώ πάω να δαγκώσω τα βυζιά της, να γεμίζει το στόμα μου φύκια, άμμο και κοχύλια, δεν ξέρω αν και πότε θα το ζήσω, δυστυχώς!
Πότε θα αποφασίσω το επάγγελμα που θα κάνω;
Ουδέν οίδα! Με την ησυχία μας! Έχουμε ακόμη καιρό ως τα 40!
ΟΚ, είπαμε να σοβαρευτούμε, να επιστρέψουμε στα νομικά. Αλλά δουλειά σε γραφείο από το οποίο θα σχολάω στις 8:00 το βράδυ και θα με πληρώνουν και ψίχουλα αρνούμαι να δεχτώ! Έχω και ζωή εκτός γραφείου, δεν γεννήθηκα για να δουλεύω!
Άσε που εγώ, ακόμη δεν χώνεψα το γεγονός ότι θα ζήσω στην Κύπρο.
Πότε θα βρω μισό αρχίδι να φύγω από τα βραστά της Κύπρου και να γνωρίσω τον κόσμο;
Ουδέν οίδα! Μια φίλη μου όμως, διορίστηκε στην Παραγουάη πρόσφατα, και μου έδωσε μεγάλη έμπνευση και κουράγιο να σκεφτώ το ενδεχόμενο της μετανάστευσης πάλι. Δεν γίνεται αγαπητοί μου αναγνώστες ο πλανήτης να διαθέτει καμιά 300αριά κράτη και εσείς να επιμένετε ότι εδώ θα βρούμε τον επιούσιο. Πούντον;
Και με τις πιθανότητες να το πάρει κανείς, σίγουρα θα υπάρχει κάτι καλύτερο εκεί έξω σε τουλάχιστον 100 άλλα κράτη! Άσε που εγώ δεν αντέχω μια χώρα με μισό εκατομμύριο πληθυσμό.
Θα επέλεγες ποτέ να ζήσεις στη Μάλτα, στην Ανδόρρα, στο Λίχτενστάιν; Ναι, υπάρχει και χώρα που λέγεται Λίχτενστάιν! Δεν το ήξερες;! Ε, την Κύπρο - το κράτος Φράνκενστάιν -γιατί την ξέρεις; Επειδή εδώ γεννήθηκες και έμαθες; Να ξεμάθεις!
Τα άπειρα κάνω για να ξεχνιέμαι! Θέατρα παίζω, γλώσσες μαθαίνω, γυμναστήρια πάω, μαλακία τραβάω, μέχρι και στα γήπεδα άρχισα να εκτονώνομαι! Αλλά και πάλι αισθάνομαι πως ζω σε κινούμενη άμμο! Δεν βλέπω διαφορά στη διάθεση μου.
Πας αριστερά, βρίσκεις θάλασσα. Πας δεξιά, βρίσκεις θάλασσα, πας βόρεια, βρίσκεις τους Τούρκους. Ποιού να το πεις και να μην σε λυπηθεί!
«Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί» έλεγε ο Σαίξπηρ, αλλά τι να το κάνεις που εδώ, είμαστε νησί! Και νησί που ψήνεται στον καύσωνα 11 μήνες τον χρόνο. Δεν μπορώ άλλο την πυρά, Νοέμβρη μήνα! Ξόφλησε η Μεσόγειος, να το πάρουμε χαμπάρι. Βαλτική, Ανταρκτική και ξερό ψωμί! Θέλω φυσιολογικά κλίματα...
Πήρα το χαρτί της άσκησης τον Φλεβάρη, και έχετε γεια βρυσούλες! Χαίρετε!
Πότε θα ζήσω ξανά τον μεγάλο έρωτα;
Ουδέν οίδα! Μόνο ο Θεός ξέρει, αν και αμφιβάλλω αν ξέρει και αυτός τι του γίνεται! Πρέπει να αρχίζω να το παίρνω απόφαση ότι μεγάλος έρωτας και δη στο νησί της Καφροδίτης, δεν συμβαδίζουν. Το ευχάριστο είναι ότι οι Κύπριες όσο πλησιάζουν τα 30 αρχίζουν να αλαλάζουν από το άγχος του ραφιού, οπότε δεν αγχώνομαι για το αν θα βρεθεί καμία φιλάνθρωπος να ζήσει μαζί μου.
Αλλά, αυτό το πράμα που βλέπω στις ταινίες και που το έχω καημό, νομίζω δεν θα το ζήσω. Δηλαδή το να τρέχουμε σε αργή κίνηση στην παραλία, να πέφτουμε ανέμελα στην άμμο και ενώ πάω να δαγκώσω τα βυζιά της, να γεμίζει το στόμα μου φύκια, άμμο και κοχύλια, δεν ξέρω αν και πότε θα το ζήσω, δυστυχώς!
Πότε θα αποφασίσω το επάγγελμα που θα κάνω;
Ουδέν οίδα! Με την ησυχία μας! Έχουμε ακόμη καιρό ως τα 40!
ΟΚ, είπαμε να σοβαρευτούμε, να επιστρέψουμε στα νομικά. Αλλά δουλειά σε γραφείο από το οποίο θα σχολάω στις 8:00 το βράδυ και θα με πληρώνουν και ψίχουλα αρνούμαι να δεχτώ! Έχω και ζωή εκτός γραφείου, δεν γεννήθηκα για να δουλεύω!
Άσε που εγώ, ακόμη δεν χώνεψα το γεγονός ότι θα ζήσω στην Κύπρο.
Πότε θα βρω μισό αρχίδι να φύγω από τα βραστά της Κύπρου και να γνωρίσω τον κόσμο;
Ουδέν οίδα! Μια φίλη μου όμως, διορίστηκε στην Παραγουάη πρόσφατα, και μου έδωσε μεγάλη έμπνευση και κουράγιο να σκεφτώ το ενδεχόμενο της μετανάστευσης πάλι. Δεν γίνεται αγαπητοί μου αναγνώστες ο πλανήτης να διαθέτει καμιά 300αριά κράτη και εσείς να επιμένετε ότι εδώ θα βρούμε τον επιούσιο. Πούντον;
Και με τις πιθανότητες να το πάρει κανείς, σίγουρα θα υπάρχει κάτι καλύτερο εκεί έξω σε τουλάχιστον 100 άλλα κράτη! Άσε που εγώ δεν αντέχω μια χώρα με μισό εκατομμύριο πληθυσμό.
Θα επέλεγες ποτέ να ζήσεις στη Μάλτα, στην Ανδόρρα, στο Λίχτενστάιν; Ναι, υπάρχει και χώρα που λέγεται Λίχτενστάιν! Δεν το ήξερες;! Ε, την Κύπρο - το κράτος Φράνκενστάιν -γιατί την ξέρεις; Επειδή εδώ γεννήθηκες και έμαθες; Να ξεμάθεις!
Τα άπειρα κάνω για να ξεχνιέμαι! Θέατρα παίζω, γλώσσες μαθαίνω, γυμναστήρια πάω, μαλακία τραβάω, μέχρι και στα γήπεδα άρχισα να εκτονώνομαι! Αλλά και πάλι αισθάνομαι πως ζω σε κινούμενη άμμο! Δεν βλέπω διαφορά στη διάθεση μου.
Πας αριστερά, βρίσκεις θάλασσα. Πας δεξιά, βρίσκεις θάλασσα, πας βόρεια, βρίσκεις τους Τούρκους. Ποιού να το πεις και να μην σε λυπηθεί!
«Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί» έλεγε ο Σαίξπηρ, αλλά τι να το κάνεις που εδώ, είμαστε νησί! Και νησί που ψήνεται στον καύσωνα 11 μήνες τον χρόνο. Δεν μπορώ άλλο την πυρά, Νοέμβρη μήνα! Ξόφλησε η Μεσόγειος, να το πάρουμε χαμπάρι. Βαλτική, Ανταρκτική και ξερό ψωμί! Θέλω φυσιολογικά κλίματα...
Πήρα το χαρτί της άσκησης τον Φλεβάρη, και έχετε γεια βρυσούλες! Χαίρετε!
9 σχόλια:
Έχεις και εσύ τα δίκια σου δεν μπορώ να πω! Έχει δυο χρόνια και κάτι που επέστρεψα και ακόμη έχω τάσεις φυγής! Αλλά πως να το πω... κολώνω! άντε κάνε το όνειρο σου πραγματικότητα! όσο για το γκομενικό θα στο πω για ακόμη μια φορά δεν νομίζω να το κυνηγάς αρκετά!!! είναι και περίοδος κυνηγιού κυνήγησε το άφοβα! Με πάθος και θάρρος!
να περιμένεις να ζήσουμε εμείς το μεγάλο μας έρωτα, που δεν μας δόθηκε ακόμη η ευκαιρία, κι αν θες δεύτερη ευκαιρία να στηθείς στην ουρά!!
άντε, κλαιν οι χήρες κλαιν κι οι παντρεμένες!
(πάντοτε με όλο το σεβασμό και την εκτίμηση που σου έχω!)
Καταπληκτικός as always:)
:D...να'σαι καλά dear!
Τι να σου πω,εύχομαι να βρεις το δρόμο σου όπου γουστάρεις!
Αν και ο δρόμος είναι δρόμος...και νιώθω ότι συνήθως εκείνος μας επιλέγει...
τεσ πα...
φιλιά από τη βροχερή Θεσσαλονίκη!!!
Cat~
ΒΙ-COMMUNAL PROJECT
“On Dada - Our Head is round…”
organized in co-operation with
Chorotheatro Arianna Economou/
Echo Arts - Living Arts Centre,
Nicosia.
The workshop is led by Heinz-D. Haun.
Για περισσότερες πληροφορίες
http://lemesia.wordpress.com/
στη στήλη ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ
@Αντί-χριστε, ευχαριστώ.
Υ. Γ. Ξέχασα τις ημερομηνίες!
The workshop is supported
by the Ministry of Education and the American Embassy
and will take place
from 20th till 30th of November 2008 in Nicosia.
@Gourounella: Τον έρωτα δεν τον κυνηγάς, σε σημαδεύει ο ίδιος όταν δεν το περιμένεις! Αγχώνομαι όμως, γιατί αργεί και εγώ βαρέθηκα να περιμένω! Τι να βγω να κυνηγήσω αγαπητή μου; Φάσσες και τζιήκλες;
@Πράσινη νεράιδα: Σου εύχομαι να τον βρεις και μάλιστα σύντομα! :)
@Κατερίνα: Ευχαριστώ! Τα χαιρετίσματα μου και τα φιλιά μου!
@Λεμέσια: Τι σε κάμνει να νομίζεις ότι αυτό το μπλογκ χαίρει αναγνωσιμότητας για να μου αναρτείς και διαφημίσεις!; Εσύ τις αναρτείς, εσύ τις διαβάζεις! :) Εγώ πάντως, δεν έχω πρόβλημα!
Βασικά, επειδή ασχολείσαι με θέατρο, σκέφτηκα ότι θα σε ενδιαφέρει προσωπικά. (ή άτομα που γνωρίζεις)
Όσο για το ιστολόγιο σου, δε μ' εκφράζουν τα λιβανίσματα, αλλά από τη στιγμή που σε διαβάζω εγώ, οφείλουν να σε διαβάζουν όλοι.
Υ. Γ. Μεταξύ μας, δεν περίμενα τέτοιο χιούμορ από ένα Λευκωσιάτη, μήπως έχεις ρίζες λεμεσιανές; :))
Όχι αγαπητή μου, δεν έχω ρίζες Λεμεσιανές. Μάλιστα, θεωρώ ότι σε μια χώρα του μισού εκατομμυρίου οι διαχωρισμοί ανάμεσα σε Πάφιους, Λεμεσιανούς, Σκαλιώτες και Λευκωσιάτες είναι αστείοι. Είμαστε όλοι χώρκατοι! :)))
Ε ναι, "η αρεία φυλή του σιουσιούκκου".
Αυτό θα το θυμάμαι. :))
Δημοσίευση σχολίου