Στου Κουφού την Πόρτα

Το φθινόπωρο του 2003 έκανα μια πολύ ενδιαφέρουσα γνωριμία. Γνώρισα την Katie, μια κοπέλα που είναι κουφή.

 

Με το που μπήκα στο καινούριο δωμάτιο της εστίας έσπευσα να γνωρίσω τους γείτονες και να τους προειδοποιήσω πως έχω ένα κουσούρι το οποίο πρέπει να υπομένουν. Ακούω μουσική δυνατά και ενίοτε τραγουδώ για να εκτονωθώ. Το κουσούρι αυτό το διαθέτω ακόμη, αλλά όταν σπούδαζα, και είχα περισσότερο άγχος, ήταν εντονότερο. Αποθέτω τα πράγματα μου και χτυπώ την πόρτα της γειτόνισσας.

 

Δεν απάντησε κανείς. Μέχρι να ξαναμπώ στο δωμάτιο μου την είδα να καταφθάνει από το βάθος του διαδρόμου. «Γεια, είμαι ο καινούριος σου γείτονας. Θέλω να σου πω ότι καμιά φορά παρασύρομαι με τη μουσική γι΄ αυτό αν ενοχληθείς ειδοποίησε με, όχι ότι θα καταφέρεις και τίποτα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις...!»

 

Η κοπέλα με κοιτούσε σαστισμένη και μου ένεψε να σκάσω για να μου εξηγήσει! «Είμαι κουφή! Δεν ακούω τίποτα! Οπότε μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις!»

 

Χαράς ευαγγελία για μένα! Δεν πίστευα το καλό που με βρήκε! Αμέσως κλειδαμπαρώθηκα στο δωμάτιο και έβαλα στη διαπασών το «Πες το ξανά» της Άννας (τότε ήταν το αγαπημένο μου) για να πανηγυρίσω. Θα το τραγούδησα στάνταρ 5 φορές!

 

Το να ζεις με ένα άτομο κουφό είναι αξιοθαύμαστη εμπειρία! Καταρχήν να εξηγήσω πως μπορεί να αδυνατούσε να ακούσει, αλλά η ίδια μπορούσε να μιλήσει κανονικά. Τα μασούσε ώρες-ώρες, αλλά κατά γενική ομολογία συνεννοούνταν μια χαρά. Επίσης, η ίδια μπορούσε και διάβαζε τα χείλη μου, οπότε δεν είχαμε πρόβλημα συνεννόησης.

 

Τα πλεονεκτήματα:

-       Πηγαίναμε μαζί κλαμπ και δεν χρειαζόταν να τσιρίξω για να συνεννοηθούμε. Απλά ανοιγόκλεινα το στόμα μου μες τη βαβούρα και δεν έχανα ούτε τη φωνή μου, ούτε αγχωνόμουν αν ακούει κανείς τι λέω.

-       Έκανα όση φασαρία ήθελα, έβαζα μουσική ακόμη και τις πρωινές ώρες.

 

Τα μειονεκτήματα:

 

-       Για να συνεννοηθείς μαζί της πρέπει πάντα να την κοιτάς κατά μέτωπο. Αν είναι γυρισμένη πλάτη, για να πλύνει πιάτα φερ’ ειπείν, δεν πιάνεται!

-       Αν αποφασίσεις να πας περίπατο μαζί της δεν μπορείς να κουβεντιάζεις καθ’ οδόν. Εκτός και αν περπατά ανάποδα και κοιτάζει τα χείλη σου, το οποίο μάλλον θα την γκρεμοτσακίσει.

 

Με την Katie ανάπτυξα στενή σχέση και φιλία. Η ίδια ένιωθε πολύ μόνη. Λόγω της αναπηρίας της δεν είχε ιδιαίτερες παρέες οπότε εξαρτιόταν πάραυτα από την παρέα ημών, των διεθνών φοιτητών που ήμασταν επίσης κάπως περιθωριοποιημένοι από τους Εγγλέζους.

 

Το Πάσχα, όταν έμεινα στην Αγγλία για να κάνω τις επαναλήψεις μου με την ησυχία μου, πήγαινα κάθε βράδυ και της έκανα presentation το εκάστοτε revision της ημέρας. Καθόταν στην πολυθρόνα με το κρασί της και με «άκουγε.» Προφανώς βαριότανε και επιζητούσε οποιουδήποτε είδους παρέα προκειμένου να μην είναι μόνη της.

 

Για ένα 15ημερο αυτό το presentation ήταν το highlight της ημέρας της. Και για μένα ήταν άκρως βοηθητικό επειδή ναι μεν τα παρουσίαζα σε κάποιον, παρόλο που αυτός  ο κάποιος δεν με άκουγε, και τα έμαθα όλα απέξω σε χρόνο ρεκόρ. Έβγαλα 2.1 εκείνη τη χρονιά εξ αιτίας της! Ένιωσα υποχρεωμένος και της έκανα και δώρο.

 

Έχω άπειρες ιστορίες να διηγηθώ από την Katie, αλλά η κλασική είναι η εξής:

 

Ένα βράδυ εκεί που διάβαζα και πήγε 3:00 το πρωί μου χτύπησε την πόρτα. Μόλις είχε επιστρέψει από αχαλίνωτο clubbing κατά τη διάρκεια του οποίου γνώρισε έναν γκόμενο.

 

«Χρίστο, δεν θα το πιστέψεις! Με άρπαξε και χορεύαμε αγκαλιά όλο το βράδυ! Και τώρα που επέστρεψα σπίτι, έβγαλα το σουτιέν μου και βρήκα μέσα ένα χαρτάκι με το email του!»

 

«E-mail? Καλός βλάκας και του λόγου του! Γιατί σου έδωσε e-mail παιδί μου; Δεν έδινε τηλέφωνο καλύτερα να τελειώνουμε μια κι έξω;»

 

Με κοίταξε εκνευρισμένη, και με τους δείχτες των χεριών της μου έδειξε τα αφτιά της!

 

Ξέχασα ότι δεν χρησιμοποιούσε τηλέφωνο...