Σ' Έχω Κάνει Θεό...

Πέρασα ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο. Το Σάββατο κλειδαμπάρωσα το κινητό και το άνοιξα σήμερα το πρωί. 48 ώρες εξαφανισμένος από τα εγκόσμια, βρήκα χρόνο για τον εαυτό μου και το κατευχαριστήθηκα. Είδα 5 ταινίες στο DVD (σπάνιο για μένα), πήγα περίπατο στη γειτονιά, άκουσα μουσική με τις ώρες και αφιερώθηκα στο τελευταίο βιβλίο που καταβροχθίζω στην κυριολεξία.

Άρχισα την «Περί Θεού Αυταπάτη» του Richard Dawkins. Το είχα αγοράσει εδώ και 2 χρόνια βέβαια, αλλά δεν ευκαιρούσα πέρσι με το μάστερ να το διαβάσω, οπότε το ξεκίνησα τώρα. Καταπληκτικό βιβλίο το οποίο υποστηρίζει την ανυπαρξία του Θεού. Είμαι σίγουρος πως αν τελικά σε πείσει πως όντως δεν υπάρχει Θεός, θα αισθάνεσαι περισσότερη μοναξιά στο τέλος, από όση μπορεί να αισθάνεσαι τώρα.

 

Για να είμαι ειλικρινής θρήσκος δεν είμαι και ουδέποτε υπήρξα. Δηλώνω με παρρησία άθρησκος. 10 χρόνια στα ξένα είναι αρκετά για να αντιληφθείς τη μαλακία του να ανήκεις σε μια θρησκεία που ουδέποτε επέλεξες, για την οποία ουσιαστικά δεν γνωρίζεις τίποτα και για την οποία έγιναν τόσοι πολλοί πόλεμοι στην ιστορία της ανθρωπότητας. Το να ανήκεις σε θρησκεία είναι το ίδιο βλακώδες με το να ανήκεις σε κόμμα και μάλιστα κυπριακό. Λένε όλοι τα ίδια πράγματα, αλλά πράττουν διαφορετικά, γενικά επικρατεί ένας μαζικός λαϊκός εμπαιγμός.

 

Αλλά, η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να δηλώσω άθεος. Ίσως από φόβο. Δεν ξέρω. Σίγουρα δεν πιστεύω πως υπάρχει ένας σοφός με γενειάδα στα ουράνια και με παρακολουθεί, αλλά πιστεύω στη φύση. Πιστεύω στην παντοδυναμία της φυσικής, της επιστήμης, στο σύμπαν που είναι ακόμη ανεξερεύνητο και το οποίο ο ανθρώπινος νους δεν έχει αποκωδικοποιήσει. Μπροστά στη φύση αισθάνεσαι ένα δέος και μια ταπεινότητα η οποία μπορεί κάλλιστα να πάρει τη θέση οποιασδήποτε θεότητας.

 

Οπότε ναι, πιστεύω στο Θεό. Από την άλλη, αντιλαμβάνομαι και την ανάγκη του κόσμου να πιστέψει σε μια θρησκεία. Η πίστη μπορεί να αποδεικνύεται μάταιη, αλλά ίσως είναι χρήσιμη. Είναι χρήσιμη διότι βοηθά να αισθανθείς ότι ανήκεις κάπου και πως μπορείς να εναποθέσεις τις ελπίδες σου σ' αυτήν, σε μια δύσκολη στιγμή. Βοηθά ψυχολογικά να αισθάνεσαι ότι κάποιος ακούει τις προσευχές σου και θα εγγυάται τη ψυχική σου ισορροπία, θα σε σώσει από τον καρκίνο, θα σε βοηθήσει να επιτύχεις στις εξετάσεις του πανεπιστημίου και θα σε έχει πάντα καλά, άσχετα αν παραμυθιάζεσαι και στην ουσία βροντάς εκούσια στου κουφού την πόρτα.

 

Άρα, σκέφτομαι, υπάρχει Θεός (που είναι η φύση) και ίσως είναι χρήσιμο να πιστεύεις σε μια αξία (θρησκεία), για να παίρνεις δύναμη.

 

Στον Παναθηναϊκό ας πούμε... Ξέρεις πόση ψυχική δύναμη μπορούν να μεταδώσουν 11 παίχτες σε μια κερκίδα ανθρώπων; Φόνο κάνουν οι παναθηναϊκοί στο όνομα της ομάδας τους! Δεν σου κάνει ο ΠΑΟ; Δοκίμασε άλλη ομάδα. Ή βρες κάτι που να σε εκφράζει...

 

Μια φίλη μου, πιστεύει στη δύναμη που έχουν οι πέτρες και τα χαλίκια. Παίρνει δύναμη από την ενέργεια τους, λέει. Στις εξετάσεις του πανεπιστημίου έπαιρνε γαλαζόπετρες μαζί της! Τις αράδιαζε πάνω στο γραπτό της και χάριν σ’ αυτές περνούσε τα μαθήματα, έλεγε. Το θέμα δεν είναι αν όντως περνούσε τα μαθήματα λόγω των χαλικιών. Το θέμα είναι ότι το πίστευε και αυτό της έδινε δύναμη.

 

Εγώ, ας πούμε, άμα ακούω Βίσση βγαίνω από το σώμα μου από ευτυχία. Η φωνή της Άννας μου εμπνέει τόση δύναμη, που όταν την ακούω αισθάνομαι ένθεος. Ο πιο ακαταμάχητος άνθρωπος του πλανήτη. Ακούγεται χαζό, αλλά το αισθάνομαι και αυτό έχει σημασία. Επίσης, τα τραγούδια που της γράφει ο Καρβέλας τόσα χρόνια ξεχειλίζουν από αυθεντική αγάπη και προβάλλουν αισθήματα απέραντης αφοσίωσης προς το πρόσωπο της που είναι αδύνατον να μη σε συγκινήσουν και να μην σε παρασύρουν σε μια θρησκευτική, ευλαβική αντιμετώπιση της φάσης τους.

 

Βέβαια, αν δεν απατώμαι, ο Παναθηναϊκός έχει να πάρει πρωτάθλημα από το 2004, η Βίσση φέτος ρίχνει απερίσκεπτα άκυρο στον Καρβέλα και αμφιβάλλω αν η ηλίθια φίλη μου εξακολουθεί να τρίβεται τις γαλαζόπετρες.

 

Επομένως, υπάρχει Θεός, αλλά θρησκεία δεν μπορεί να υπάρξει. Μια μέρα, όλα καταρρίπτονται.

 

Κρίμα για τους θρήσκους  (Και για τον Καρβέλα και τη Βίσση περισσότερο).

 

Τώρα που άνοιξα αυτή την άκρως φιλοσοφική και υψηλού επιπέδου συζήτηση περί πίστεως και Θεού, θυμήθηκα τη Θεοπίστη. Η Θεοπίστη ήταν μια κυρία από την Άλωνα, η οποία μας καθάριζε το σπίτι κάθε Δευτέρα. Βρομοκοπούσε ολόκληρη! Με την αδελφή μου αναγκαζόμασταν να τρώμε στη βεράντα κάθε φορά που ερχόταν, αλλιώς αηδιάζαμε το γεύμα. Με το που έμπαινε σπίτι μας έφερνε μαζί της ένα τσουνάμι μπόχας που ακόμη και σήμερα το θυμάμαι και ανατριχιάζω.

 

Δεν είναι οξύμωρο το ότι όλες οι καθαρίστριες ενώ καθαρίζουν, οι ίδιες δίνουν την εντύπωση πως έχουν να λουστούν κάτι αιώνες;

 

Η Θεοπίστη πέθανε το ’97. Μάνα μου!