Τώρα Τρέξε να Γλιτώσεις...

Ο Χρήστος Δάντης είναι από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές. Αγόρασα το καινούριο του CD με τίτλο ‘Εκτός τροχιάς’ και απογοητεύτηκα πικρά. Όχι, δεν έκλαψα με μαύρο δάκρυ, αλλά περίμενα περισσότερα από τον ‘number one’ συνθέτη. Αν εξαιρέσεις τα πρώτα δυο τραγούδια του δίσκου που είναι απλώς συμπαθητικά, όλα τα υπόλοιπα αποτελούν παραλλαγές του ‘ματώνω’ στο πιο ροκ. Υπάρχουν και δυο πιο λαϊκά, ενορχηστρωμένα με κλαρίνο για εκείνους που αγκάλιασαν το maya-maya. Πρόκειται βασικά, για ένα δίσκο που τον ακούς ευχάριστα, αλλά με το πέρας της ακρόασης νομίζεις πως άκουσες μόνο ένα τραγούδι. Δεν ξεχωρίζει κανένα. Μου φαίνεται πως οι εποχές του ‘παλιού μου παλτού’ και του ‘ψάξε με,’ πέρασαν ανεπιστρεπτί (Έμπλεξε και με Κυπραία, οδεύει ακάθεκτος προς την παρακμή).

Βλέπω και παθαίνω τον τελευταίο χρόνο να βρω μισό ελληνικό δίσκο που να βγάζει τα λεφτά του. Παλιότερα, δηλαδή στις αρχές της δεκαετίας, κάτι γινότανε. Ίσως έφταιγε και το γεγονός πως ήμουν στο εξωτερικό και κάθε τι ελληνικό μου έλειπε. Τώρα, τρέξε να γλιτώσεις! Μάθανε όλοι το ροκ! Και μάλιστα το βλάχο-ροκ. Όχι το αυθεντικό, το βαρβάτο. Πάσχουν όλοι από το σύνδρομο 'Onirama!' Παπαρίζου, Βανδή, μέχρι και Πέγκυ Ζήνα ξεχάσανε πως μέχρι πρότινος λούζονταν με το γαρίφαλο και μου φορέσανε μπότες και σκισμένα τζιν, τρομάρα τους. Αν εξαιρέσεις την Παπαρίζου που έκανε τρελή παραγωγή στο CD και ακούγεται με ενδιαφέρον (τα ‘πυροτεχνήματα’ και το ‘papeles mojados’ είναι τα αγαπημένα μου), οι άλλες δυο είναι για άγρια χαστούκια.

Βέβαια, θεωρώ πως έπαιξε ρόλο και η Βισσάρα. Είπε και η Άννα να ξυρίσει το κεφάλι της και να πει κάτι διαφορετικό το 2005, και εδώ και τρία χρόνια σκυλούδες-παλικάρια γίνανε μαλλιά-κουβάρια!

Προβλέπω από του χρόνου όλες να το γυρίσουν στην jazz. Το πιάσατε το υπονοούμενο ;)