Είμαι, Είσαι, Είναι...

(Ψ)ώρες – (ψ)ώρες με πιάνει τέτοια υπαρξιακή κρίση που δεν ξέρω και εγώ τι θα κάνω με αυτή τη μαραμένη ζωή. Προβλέπω να τερματίζεται πρόωρα. Ψες αργά συλλογιζόμουν, και έφτασα στο συμπέρασμα πως πάσχω από το φαινόμενο το οποίο από τούθε και στο εξής θα αποκαλώ «Ναταλογερμανισμός.»

Αγχώθηκα αγαπητό φαν κλαμπ. Ποιος είμαι, τι είμαι και πού πάω; Είμαι δικηγόρος; Θα γίνω ποτέ δικηγόρος; Είμαι δημοσιογράφος; Θα γίνω ποτέ δημοσιογράφος; Θα γίνω κάτι άλλο απ’ αυτά που σπούδασα; Δεν θα γίνω τίποτα; Ή είμαι ήδη λίγο απ’ όλα τα πιο πάνω και δεν το ξέρω;

Το φαινόμενο ‘Ναταλογερμανισμός’ το εμπνεύστηκα φυσικά από την Ναταλία Γερμανού, για την οποία ουδείς γνωρίζει τι ακριβώς επαγγέλλεται. Σε μια παλιά της συνέντευξη δήλωσε πως σπούδασε δημοσιογράφος. Παρόλα αυτά, δεν την είδα ποτέ ως ανταποκρίτρια από το Αφγανιστάν, ούτε την είδα να κάνει κάποιου είδους ρεπορτάζ στην τηλεόραση. Αντίθετα, το όνομα της εμφανίζεται στα μισά CD που έχω στη δισκοθήκη μου, επομένως πιο λογικό είναι να δηλώνει στιχουργός.

Σπούδασε στιχουργική όμως; Όχι! Επειδή τις έλαχε να συνθέτει ρίμες, δεν σημαίνει πως είναι και επαγγελματίας στιχουργός. Είναι μήπως παρουσιάστρια σκέτο; Τόσες εκπομπές παρουσίασε κατά καιρούς, επομένως, λογικά συμπεραίνω πως είναι μια ταπεινή παρουσιάστρια. Προκειμένου να διαφωτιστώ, ρώτησα τη γιαγιά μου τη γνώμη της. Ήταν κατατοπιστικότατη.

«Η Ναταλία Γερμανού είναι η κόρη του Φρέντυ Γερμανού, η κουμπάρα της Βίσση και αυτή που έβγαινε με τον Θάνο Τζάνη!»

Επομένως, σημασία σ’ αυτή τη ζωή δεν έχει τι σπούδασες, ούτε τελικά με τι ασχολείσαι. Σημασία έχει πως θα σε περιγράψει ο μέσος, απλός άνθρωπος. Δεν πα να έβγαλες και το Χάρβαρντ… Αν σε πουν μαλάκα, αυτό είσαι στο τέλος της ημέρας. Πέρσι πήγα να ψηφίσω στο εκλογικό κέντρο της περιοχής μου και συνάντησα μια συμμαθήτρια από το Δημοτικό σχολείο που είχα να δω χρόνια. «Έγινες δικηγόρος;!» Μου είπε γεμάτη έκπληξη. Και συμπλήρωσε: «Μα εσύ ρε, είσαι για την τηλεόραση!» (Για τα πανηγύρια ήθελε να πει, αλλά το έσωσε στο τσακ…)

Στο μεταξύ, σκέφτηκα κι' άλλα παραδείγματα. Ο Καρβέλας, έβγαλε τη νομική Αθηνών. Τον λες όμως δικηγόρο; Δεν τον λες! Από την άλλη δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι δεν είναι δικηγόρος αφού κατέχει το πτυχίο. Μπέρδεμα! Επίσης, ο Μαρακάκης που για όλους εμάς τους θνητούς είναι αθλητής, γκόμενος της Ράπτη και αντικείμενο ειδήσεων για το Σταρ είναι όντως δικηγόρος! Και το ασκεί το λειτούργημα! Σχιζοφρενικό; Επομένως, το τι είμαστε το ξέρουν μόνο οι άλλοι. Είναι αυτό που λέμε, "ο κόσμος το'χει τούμπανο και εμείς κρυφό καμάρι!"

Είναι μεγάλη η μάχη που πρέπει να δώσεις με τον εαυτό σου ώστε να αποδεχτείς αυτό που τελικά οι άλλοι βλέπουν σε σένα και να το αγαπήσεις αν θέλεις να ισορροπήσεις ψυχολογικά. Δυστυχώς, έτσι παίζεται το παιχνίδι, θα παίξουμε με τους όρους σας και πάλι καλά να λέμε που τους συνειδητοποιήσαμε νωρίς και έχουμε χρόνο επανόρθωσης.

Θυμήθηκα τώρα μια σχετική σκηνή από την ταινία ‘Εβίτα’ με τη Μαντόνα. Πήγε η Εβίτα Περόν ως εκπρόσωπος της Αργεντίνιας κυβέρνησης επίσημη επίσκεψη στην Ιταλία και κάποιος απ’ το πλήθος την αποκάλεσε πουτάνα. «Με βρίσανε! Με είπανε πουτάνα!» ψιθύρισε στο αφτί του Ιταλού υπουργού ναυτιλίας που τη συνόδευε. Και αυτός με εκνευριστικό κυνισμό της απάντησε:

“Seniora Peron, it’s an easy mistake. I’m still called a admiral, yet I gave up the sea, long ago!”