Manifesto

Ένας φίλος κάποτε με ρώτησε γιατί δεν ασχολούμαι με την πολιτική. Νομίζω με ειρωνεύοταν, αλλά οφείλω να ομολογήσω πως πριν 4-5 χρόνια, για ένα δευτερόλεπτο, μού πέρασε από το μυαλό να ασχοληθώ ενεργά με το συνάφι μας. Μετά ήπια λίγο νερό και μου πέρασε. Θεωρώ πως αν δε σε λένε Δον Κιχώτη ή Ρομπέν των Δασών, δεν δικαιούσαι να ασχολείσαι με την πολιτική.

Γιατί ποιοί πολιτικοποιούνται στις μέρες μας; Όλοι αυτοί που όταν πηγαίναμε σχολείο ασχολούνταν με τα κοινά και το μαθητικό συμβούλιο. Δηλαδή, όσοι ήθελαν να τονώσουν την δημοτικότητα και το εγώ τους για να ανεβάσουν τις γκομενικές τους μετοχές και να δειχτούν στους καθηγητές. Οι ελάχιστοι που λειτουργούσαν αλτρουϊστικά δεν έβγαζαν την χρονιά με σώας τας φρένας και παραιτούνταν κακήν κακώς λόγω παρασκηνιακών πιέσεων. Αυτό το φαινόμενο λοιπόν, μεγαλοποιημένο ηλικιακά και εγκεφαλικά αποκαλείται σήμερα, πολιτική. Ειδικά στην Κύπρο του φαίνεσθαι και ουχί του είναι.

Λοιπόν, η δικιά μου προεκλογική ατζέντα, η δικιά μου κοσμοθεωρία, έχει ως εξής, και γι’αυτό να με ψηφίσετε αν κάποτε κατέλθω υποψήφιος-υποψόφιος:

Κυπριακό πρόβλημα: Παίρνουμε άπαντες μια τσάπα, ένα κυνηγετικό, μια βόμβα δικής μας κατασκεύης και ορμάμε στα κατεχόμενα. Πεθαίνουμε για την πατρίδα μεν, περνάμε στην ιστορία ως ελεύθεροι, δε. Όσοι επιζήσουμε, σφάζουμε τους εναπομείναντες Τούρκους και ρίχνουμε νερά να καθαρίσει ο τόπος. Πλωτά! Όπως κάναμε στα μαγειρία του στρατού για να σκοτώσουμε τα ποντίκια. Μετά τρίβουμε τα πατώματα, τα μολυσμένα εδάφη, ψεκάζουμε με fresh-air για να ξεβρωμίσει ο αέρας που ανέπνεαν. Dettol, χλωρίνες, απολυμάνσεις κοκ. Σφραγίζουμε την περιοχή ένα μήνα και ακολούθως επιστρέφουμε όλοι στις περιουσίες μας.

Εσωτερική πολιτική: Κατάσχονται οι καφετέριες! Αφήνουμε ανοικτό μόνο το Πραλίνα που θεωρείται πλέον καλτ. Τόσο καλτ που θα ξηλώσω τα πεζοδρόμια της Στασικράτους και θα τα περάσω με γρανίτη, όπως τους αρμόζει. Θα γίνει o δρόμος των αστέρων με τα ονόματα κυπρίων κα-κοσμικών χαραγμένα σε χρυσούς αστέρες. Τα υπολοιπά καφέ θα τριπλό-μανταλωθούν, μέχρι νεοτέρας.

Για κάθε καφέ που κλείνει, θα ανοίγει ένα θέατρο. Όχι σαν αυτά τα παρακμιακά που έχουμε τώρα του τύπου: στήνουμε δυο μακκαβάδες για σκηνικά και έχουμε τα ίδια έπιπλα σε κάθε παράσταση. Χτίζουμε θέατρα επιπέδου west end! Θα μου πείτε, ποιός θα πηγαίνει θέατρο; Όλοι! Με διάταγμα! Θα περάσει η βουλή μου νόμο που θα επιβάλλει στον κάθε πολίτη να πηγαίνει θέατρο δυο φορές την εβδομάδα και μία φορά το μήνα να γράφει και περίληψη για το τι κατάλαβε από την παράσταση που είδε!

Επίσης! Δενδροφύτευση! Είμαστε που είμαστε ένα ξερο-νήσι πλέον, καιρός να ανακάμψουμε. Θα φυτεύουμε όλοι ένα δέντρο την εβδομάδα. Στο τέλος θα καταντήσουμε νησί που η μόνη χρήση του θα είναι τα γυρίσματα του Survivor, αλλά ούτως ή άλλως θα συμβάλουμε στην καταπολέμιση της ρύπανσης του πλανήτη.

Εξωτερική πολιτική: Θα συσφίξουμε τις σχέσεις μας με την Δύση. Μια φορά το μήνα θα μαζεύομαστε όλοι οι κάτοικοι της νήσου στον Πρωταρά και με όλη τη δύναμη που έχουν τα στήθια μας θα φυσάμε ανατολικά. Θα φυσάμε ξανά και ξανά ώσπου η Κύπρος να μετακινηθεί δυτικά. Αν μπορέσουμε να βρούμε και μια προπέλλα, να την κοτσάρουμε κάπου και να βαρκάρουμε όπου θέλουμε, ακόμη καλύτερα. Πολυέξοδο όμως.

Κεφάλαιο: «Έξω οι βάσεις από την Κύπρο» Αφού κλείσουμε το θέμα με τους Τούρκους, θα ανοίξουμε μέτωπο με τους πούστο-εγγλέζους. Με την ίδια ψεκαστική-παλαιστινιακή τακτική, οι εγγλέζες θα επιστρέψουν στην κώλο-πατρίδα τους.

Τα υπόλοιπα μένουν ως έχουν, δεν μπορώ να πω ότι με ξενίζει κάτι υπερβολικά, ώστε να το διορθώσω. Μικρό-ατέλειες θα τις αναλάβουν οι υπουργοί και πρεσβευτάς μου, πρώην μέλη boy band. Και τώρα, τελειώσαν οι δηλώσεις για σήμερα, παρακαλώ, παρακαλώ, μεριάστε να διαβώ...(Λεπτομέρεια: Αποχωρώ με ποδήλατο, και όχι μετά του σωφέρ μου)