Την Αγιάκο την γνώρισα στο foundation το 2001. Ήταν Γιαπωνέζα, από το Τόκυο. Σπούδαζε δεν ξέρω και εγώ τι στο πανεπιστήμιο του Ρέντιγκ. Περίεργος άνθρωπος. Γλυκός άνθρωπος. Είναι που είναι περίεργοι οι Ασιάτες-σκιστομάτες λόγω νοοτροπίας, αυτή έπαιρνε ακόμη πιο μακριά τη βαλίτσα. Με περνούσε 2-3 χρόνια, αλλά συμπεριφερόταν σαν να ήταν 5-6 χρόνια μικρότερη μου. Και εγώ τότε ήμουν 21!
Συνδέθηκα μαζί της κυρίως διότι με ενδιέφερε η Κολομβιανή κολλητή της και ήθελα να έχω εύκολη πρόσβαση σ’αυτήν. Θεωρούσα πως ήταν η γκουρού της υπόθεσης. Αν με συμπαθούσε η Αγιάκο, θα με λάτρευε και η άλλη. Τέλος πάντων...
Έχω να θυμάμαι τα άπειρα και από την Αγιάκο.
Ήταν ερωτευμένη με έναν Έλληνα, ο οποίος μάλλον την πήδηξε και την παράτησε. Το μυστικό διαδόθηκε, εντάξει φταίω, και η Αγιάκο ήρθε στο δωμάτιο μου πλαντάζοντας στο κλάμα. Το πρόβλημα της δεν ήταν ότι αποκάλυψα το ειδύλλιο σε τρίτους, αλλά το ότι ο Έλλην γκόμενος την απειλούσε μετά απ’ αυτό. Δεν ξέρω με τι ακριβώς την απειλούσε, αλλά θυμάμαι ότι ήταν σοβαρά τα πράγματα. Τόσο σοβαρά, που σε κάποια φάση πήγε στη κουζίνα άρπαξε ένα κουζινομάχαιρο – πρέπει να ήταν και άπλυτο- και απειλούσε να κόψει τις φλέβες της μεσ’ τον διάδρομο. Δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Το πήρα στο αστείο και της είπα ότι καλά θα κάνει να τις κόψει στο διάδρομο διότι δεν ήθελα να μου λερώσει τη μοκέτα του δωματίου... Δεν τις έκοψε τελικά τις φλέβες...
Μια άλλη φορά, η Αγιάκο βαριότανε πολύ. Δεν είχε τι να κάνει, την χτύπησαν τα υπαρξιακά στο κεφάλι και είπε να πεταχτεί μέχρι το Παρίσι. Δεν το είπε σε κανέναν. Πήρε μια τσάντα και έφυγε.... Πήρε το φέρρυ από το Ντόβερ και φτάνοντας στο Καλαί, συνειδητοποίησε πως λογάριασε χωρίς τον ξενοδόχο. Μεσ’τα μαύρα μεσάνυχτα που αφίχθη, δεν είχε καμία συγκοινωνία προς Παρίσι, και έπρεπε να διανυχτερεύσει εκεί. Δεν το βρήκε καλή ιδέα, οπότε επέστρεψε στο λιμάνι και πήρε το επόμενο φέρρυ για Ντόβερ, το οποίο αφίχθη την αυγή! Επιστρέφοντας στην εστία μας διηγήθηκε την ιστορία και γελούσε αμήχανα μόνη της, «τι χαζή που είμαι! Χαχα!»
Παρόμοιο περιστατικό της συνέβη άλλη μια φορά. Επιστρέφοντας αργά το βράδι από Λονδίνο με τρένο, αποκοιμήθηκε και ξέχασε να κατέβει στο σταθμό του Reading. Το τρένο σταμάτησε στην Οξφόρδη. Κατέβηκε εκεί και έπρεπε να περιμένει το επόμενο πρωί για να πάρει το πρώτο τρένο για να επιστρέψει. Κοιμήθηκε στο σταθμό, σε ένα παγκάκι, Γεννάρη μήνα!
Σήμερα ζει στην Ιαπωνία, παντρεύτηκε ένα παιδί το οποίο και αποκαλεί χαϊδευτικά ιπποπόταμο και συνεχίζει να παίζει στο πιάνο τα αγαπημένα της τραγούδια του Ντίσνευ.
Α! Θυμήθηκα και αυτό! Έκανε συλλογή από αυτοκόλλητα κόκα κόλας που έβρισκε πάνω στα μπουκάλια των αναψυκτικών! Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!
Συνδέθηκα μαζί της κυρίως διότι με ενδιέφερε η Κολομβιανή κολλητή της και ήθελα να έχω εύκολη πρόσβαση σ’αυτήν. Θεωρούσα πως ήταν η γκουρού της υπόθεσης. Αν με συμπαθούσε η Αγιάκο, θα με λάτρευε και η άλλη. Τέλος πάντων...
Έχω να θυμάμαι τα άπειρα και από την Αγιάκο.
Ήταν ερωτευμένη με έναν Έλληνα, ο οποίος μάλλον την πήδηξε και την παράτησε. Το μυστικό διαδόθηκε, εντάξει φταίω, και η Αγιάκο ήρθε στο δωμάτιο μου πλαντάζοντας στο κλάμα. Το πρόβλημα της δεν ήταν ότι αποκάλυψα το ειδύλλιο σε τρίτους, αλλά το ότι ο Έλλην γκόμενος την απειλούσε μετά απ’ αυτό. Δεν ξέρω με τι ακριβώς την απειλούσε, αλλά θυμάμαι ότι ήταν σοβαρά τα πράγματα. Τόσο σοβαρά, που σε κάποια φάση πήγε στη κουζίνα άρπαξε ένα κουζινομάχαιρο – πρέπει να ήταν και άπλυτο- και απειλούσε να κόψει τις φλέβες της μεσ’ τον διάδρομο. Δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Το πήρα στο αστείο και της είπα ότι καλά θα κάνει να τις κόψει στο διάδρομο διότι δεν ήθελα να μου λερώσει τη μοκέτα του δωματίου... Δεν τις έκοψε τελικά τις φλέβες...
Μια άλλη φορά, η Αγιάκο βαριότανε πολύ. Δεν είχε τι να κάνει, την χτύπησαν τα υπαρξιακά στο κεφάλι και είπε να πεταχτεί μέχρι το Παρίσι. Δεν το είπε σε κανέναν. Πήρε μια τσάντα και έφυγε.... Πήρε το φέρρυ από το Ντόβερ και φτάνοντας στο Καλαί, συνειδητοποίησε πως λογάριασε χωρίς τον ξενοδόχο. Μεσ’τα μαύρα μεσάνυχτα που αφίχθη, δεν είχε καμία συγκοινωνία προς Παρίσι, και έπρεπε να διανυχτερεύσει εκεί. Δεν το βρήκε καλή ιδέα, οπότε επέστρεψε στο λιμάνι και πήρε το επόμενο φέρρυ για Ντόβερ, το οποίο αφίχθη την αυγή! Επιστρέφοντας στην εστία μας διηγήθηκε την ιστορία και γελούσε αμήχανα μόνη της, «τι χαζή που είμαι! Χαχα!»
Παρόμοιο περιστατικό της συνέβη άλλη μια φορά. Επιστρέφοντας αργά το βράδι από Λονδίνο με τρένο, αποκοιμήθηκε και ξέχασε να κατέβει στο σταθμό του Reading. Το τρένο σταμάτησε στην Οξφόρδη. Κατέβηκε εκεί και έπρεπε να περιμένει το επόμενο πρωί για να πάρει το πρώτο τρένο για να επιστρέψει. Κοιμήθηκε στο σταθμό, σε ένα παγκάκι, Γεννάρη μήνα!
Σήμερα ζει στην Ιαπωνία, παντρεύτηκε ένα παιδί το οποίο και αποκαλεί χαϊδευτικά ιπποπόταμο και συνεχίζει να παίζει στο πιάνο τα αγαπημένα της τραγούδια του Ντίσνευ.
Α! Θυμήθηκα και αυτό! Έκανε συλλογή από αυτοκόλλητα κόκα κόλας που έβρισκε πάνω στα μπουκάλια των αναψυκτικών! Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου