Legends Never Die

Είναι φρικτή η ώρα του θανάτου.

Φρικτή.

Εψές για πολλή ώρα ούρλιαζε στο κρεβάτι της άναρθρες κραυγές. Δεν μπορούσε να ψελλίσει ούτε μία λέξη που να βγάζει νόημα. Ύστερα, ξεψύχησε.

Η γιαγιά μου είχε μία υπέροχη ζωή. Μία ζωή που δεν θα ζήσω ούτε εγώ, ούτε τα παιδιά μου. Ήταν τυχερή γιατί μεγάλωσε σε εποχή που όλα ήταν καλύτερα, ή τουλάχιστον ο εγκέφαλος μας τα εξωράισε με τον καιρό και τα κατέστησε υπέροχες αναμνήσεις.

Η γιαγιά μου έκανε υπερατλαντικά ταξίδια σε εποχές που θεωρούνταν θαύμα να πας μέχρι την Αθήνα. Ταξίδευε στις Μπαχάμες, στα Λος Άντζελες, στις Ταϊλάνδες, στις Κίνες. Σε πολλές απ’ αυτές τις χώρες πήγε δυο και τρεις φορές γιατί μετά από κάποια φάση άρχισε να ξεχνά ποιες χώρες επισκέφθηκε και ποιες όχι, έτσι ξαναπήγαινε για πλάκα. Θυμάμαι ότι όταν ήμουν τεσσάρων χρονών είχε πάει στη Ντίσνεϊλαντ της Αμερικής και έλεγα «δεν είναι δυνατόν να πηγαίνει αυτή στη Ντίσνεϊλαντ και εμένα να με αφήνει πίσω». «Είσαι μικρός ακόμα» μου έλεγε. Εννοείται πως όταν επέστρεψε μου έφερε τη μισή Ντίσνεϊλαντ σε δώρα.

Κάτι άλλο που έμαθα σχετικά πρόσφατα και εντυπωσιάστηκα είναι ότι περί τις αρχές της δεκαετίας του ’70 είχε έρθει στην Κύπρο ο Γκαγκάριν ο αστροναύτης και παρέθεσε για χάρη του δεξίωση η ρωσική πρεσβεία. Η γιαγιά μου ήταν ανάμεσα στις καλεσμένες λόγω του φιλανθρωπικού της έργου. Δεν ξέρω λεπτομέρειες, η πλάκα είναι ότι ούτε η ίδια δεν το θυμόταν. Εμείς το ανακαλύψαμε τυχαία, γιατί το έγραψε ένα περιοδικό της εποχής και βρήκαμε το τεύχος μέσα στην αποθήκη. Έχει φωτογραφία της με τον Γκαγκάριν μέσα στο περιοδικό! Στεκόταν δίπλα του.

Τέτοια ζωή είχε. Το δήλωνε και η ίδια όταν άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι γερνά και πλέον δεν μπορεί να ζει όπως παλιά. «Δεν έχω παράπονο, έζησα καλά!»

Μακάρι να μπορούσαμε να το πούμε όλοι αυτό μια μέρα.

Σε πολλά πράγματα έμοιασα στη γιαγιά μου. Δεν έχω την αθωότητα και την πηγαία αισιοδοξία της, αλλά θεωρώ ότι μου μετέδωσε όλη αυτή την αγάπη για τα λούσα, τα ταξίδια, τα θέατρα και τα θεάματα.

Προετοιμαζόμουν ψυχολογικά εδώ και καιρό για την κατάληξη. Ξέρω πως δεν υπήρχε και εναλλακτική. Ούτε ελιξήριο νεότητας. Ούτε μαγικό φίλτρο. Κι όμως, με πείραξε!

Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι πρόκειται για οικογενειακό θρύλο. Και οι θρύλοι δεν πεθαίνουν!