Γεμάτο Σαββατοκύριακο

Είχα ένα γεμάτο σαββατοκύριακο.

Όταν κάνεις παιδιά δεν υπάρχουν πλέον σαββατοκύριακα. Πιο καλά περνάς τις καθημερινές. Τα σαββατοκύριακα αναλώνονται στις κοινωνικές υποχρεώσεις των παιδιών και σε εκδρομές. Πρέπει να τους δημιουργήσεις αναμνήσεις και πρέπει κι εσύ να τα χορτάσεις πριν προτιμήσουν το σκρόλινγκ στο κινητό τους παρά να σου απευθύνουν το λόγο. Εξ ου εδώ και καιρό πια, το σαββατοκύριακο περνά και δεν το παίρνω χαμπάρι και ουσιαστικά κουράζομαι έτι περισσότερον απ’ ό,τι στις καθημερινές που αν μη τι άλλο ενέχουν και κάποια ρουτίνα που μου είναι γνώριμη και διεκπεραιώνεται μηχανικά.

Είχαμε απ’ όλα.

Κατ’ αρχάς πήγα στο θέατρο και είδα το «Όποιος Θέλει Να Χωρίσει Να Ψηλώσει Το Χέρι Του» που ανεβαίνει στη Νέα Σκηνή του ΘΟΚ. Είναι το γνωστό έργο του Γ. Καπουτζίδη το οποίο παίζεται τώρα εδώ από Κύπριους ηθοποιούς και νέα σκηνοθεσία. Παρόλο τον σκεπτικισμό που με διακατέχει όποτε δω νεοελληνικό έργο να ανεβαίνει από Κύπριους ηθοποιούς εντούτοις τόλμησα και πήγα με κλειστά μάτια και δεν διαψεύστηκα. Πρόκειται για φανταστική παράσταση στην οποία γελάς από την αρχή με το τέλος. Το κλου είναι ούτως ή άλλως το κείμενο του Καπουτζίδη το οποίο δεν επιτρέπει στον ηθοποιό να παρεκκλίνει και να πάει λάθος. Εν αρχή ην ο λόγος.

Έβαλε όμως και το χεράκι της η Πολυξένη Σάββα της οποίας πάει γάντι ο ρόλος και έγινε το έλα να δεις. Η Πολυξένη Σάββα ανέβηκε κατηγορία μετά από αυτή την παράσταση. Αν το παίξει έξυπνα και πατήσει σ’ αυτόν τον ρόλο θα είναι η νέα μας κωμικός - πρωταγωνίστρια. Φυσικά, πολύ καλός ήταν και ο Παναγιώτης Λάρκου ο οποίος είχε επίσης ρόλο κομμένο-ραμμένο στα μέτρα του. Και οι υπόλοιποι, όμως, ήταν άκρως αξιοπρεπείς. Μέχρι και η Έλενα Ευσταθίου που την έχω στο μυαλό μου συνυφασμένη με το κυπριακό σκετς έπειθε στον ρόλο της μητέρας.

Ο Χάρος μου είναι όταν οι Κύπριοι παίρνουν νεοελληνικά έργα και τα παίζουν στα Κυπριακά επειδή είναι τάχα μου «πιο κοντά στον τρόπο που μιλούμε». Και ότι τι; Θα γίνουν πιο εύκολα κατανοητά; Δηλαδή όταν βλέπω Καπουτζίδη στο «Παρά Πέντε» στην τηλεόραση και ξεκαρδίζομαι καταβάλλω προσπάθεια να αντιληφθώ το χιούμορ του αλλά όταν ανεβαίνει στο θέατρο πρέπει να παίζεται σαν κυπριακό σκετς για να περάσει καλύτερα στο κοινό; Αυτά είναι νεοκυπριακές βλακείες και θα πρέπει ως κοινό να το καταδικάζουμε με κάθε ευκαιρία. Είδατε ποτέ κανένα θίασο να παίζει αρχαία τραγωδία στην Κυπριακή διάλεκτο, ή κάποιο έργο ξένου συγγραφέα; Είδατε ποτέ σας Ίψεν στα Κυπριακά «για να γίνει καλύτερα κατανοητός;» Όλα τα έργα, μια ζωή, στη νεοελληνική δεν παίζονται;

Όταν βλέπετε έργο διασκευασμένο στα Κυπριακά, να φεύγετε μακριά. Είτε πρόκειται για έργο με πολιτική ατζέντα, είτε πρόκειται για έργο που απευθύνεται σε βλάκες. Οι βλάκες συνήθως δεν πάνε στο θέατρο, επομένως, κατά τη γνώμη μου, παραμένει μόνο η πρώτη πιθανότητα.

Το συγκεκριμένο έργο έχει αθηναϊκή αισθητική. Δεν έχει το παραμικρό κουλέρ λοκάλ, μπορείτε να απολαύσετε την κωμωδία σε όλο της το μεγαλείο. Δεν ξέρω αν προλαβαίνετε να την δείτε, απ’ όσο είδα είναι σχεδόν όλες οι παραστάσεις εξαντλημένες, αλλά αν είστε τυχεροί μπορεί να πετύχετε καμιά θεσούλα απ’ εδώ ή απ’ εκεί. Φίλοι που είδαν την ίδια παράσταση και στην Αθήνα, μου είπαν ότι η κυπριακή εκδοχή είναι καλύτερη και ότι πέτυχε καλύτερα εδώ η διανομή. Δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω, μπορώ όμως να σας πω ότι αυτό που είδα ήταν παράσταση που θα μπορούσε να παίζεται άνετα στην Ελλάδα και δεν πρόκειται για αρπαχτή.

Μιας και αναφέρθηκα σε αρπαχτή, να σας πω για την έκθεση με τους Άθλους του Ηρακλή που στήθηκε στο παλιό Λιμάνι Λεμεσού. Αυτό είναι ο ορισμός της αρπαχτής. Μια τέντα κακοστημένη και κακόγουστη στη μέση της πλατείας η οποία στεγάζει τους άθλους τους Ηρακλή (έχουν συμπεριλάβει και τον Μινώταυρο μέσα, δεν ξέρω αν γνωρίζουν ότι ο συγκεκριμένος είναι από άλλο ήρωα και άλλο μύθο αλλά δεν εξεπλάγην). Πρόκειται για κάτι κατασκευές όπως εκείνες που βλέπαμε στις βιτρίνες των πολυκαταστημάτων στης δεκαετία του ’80 που κουνούσαν με χίλια ζόρια το κεφάλι ή τα χέρια τους πάνω κάτω, μηχανικά. Δεν τα λες και εκτρώματα, αλλά θα μπορούσαν κάλλιστα να διακοσμούν άρματα του καρναβαλιού, οπότε αντιλαμβάνεστε και την ευρύτερη εικόνα και αισθητική.

Η είσοδος είναι €7, τα οποία μπορεί μεν να μην ακούγονται πολλά, αλλά όταν τα εκθέματα εξαντλούνται στα πέντε λεπτά, τότε ναι, είναι δυσανάλογα! Ειδικά όταν η έκθεση κορυφώνεται με ένα παιδικό κουίζ σχετικό με τους άθλους του Ηρακλή στο οποίο τα παιδιά ερωτούνται ερωτήσεις επιπέδου: «ποια ευλόγησε τον Ηρακλή; Η Θεά Αθηνά ή η κυρία Αντωνία;» Μέχρι και ο γιος μου, έξι ετών, με κοίταζε με ύφος «τι είναι αυτές οι βλακείες που ακούμε;» Αυτή είναι η πατρίδα σου, γιε μου.

Όχι μόνο εξαντλείται η επίσκεψη στο πεντάλεπτο, αλλά βγαίνοντας στήθηκε ένα υποτυπώδες μαγαζάκι το οποίο πουλάει βιβλία με τους άθλους του Ηρακλή και πάμπολλα παιχνίδια ποιότητας καζαντί στην τριπλάσια τιμή της κανονικής. Αν είσαι γονιός με παιδί έξι ετών αντιλαμβάνεσαι ότι είναι σχεδόν αδύνατον να εξέλθεις του υποστατικού αβρόχοις ποσί. Ουδέν κακόν αμιγές καλού, όμως. Ήταν μια υπέροχη μέρα χθες και χαρήκαμε τον περίπατο στον παραλιακό της Λεμεσού.

Το σαββατοκύριακο ήταν και τίγκα στην πρόβα με τη θεατρική ομάδα. Τέσσερεις ώρες πρόβα το Σάββατο και τρεις την Κυριακή. Τα παιδιά της ομάδας, τα οποία θεωρώ εδώ και χρόνια ως δεύτερη οικογένεια, καθιστούν ευτυχείς τις μέρες που βρισκόμαστε καθημερινά. Παίζουμε μαζί, τρώμε μαζί, κουτσομπολεύουμε μαζί, αγχωνόμαστε μαζί. Λυπάμαι που δεν είμαστε φοιτητές να κοιμόμασταν και μαζί σε μία εστία α λα Fame. Προχθές συνειδητοποίησα ότι οι μέρες πριν την παράσταση είναι πιο αγωνιώδεις και ενθουσιώδεις και από τα Χριστούγεννα. Γκρινιάζω και κακίζω πράγματα συνέχεια. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν χαίρομαι και τη διαδικασία. Ότι δεν μπορώ να δω και πέραν του trash που δημιουργεί η τριβή και η δυσφορία για πράγματα που έπρεπε να είχαν γίνει και δεν έγιναν.

Έρχεται η πρεμιέρα την Παρασκευή!