100 Χρόνια Ντίσνεϊ

 

Τα παιδιά είναι η καλύτερη δικαιολογία πια για να κάνεις πράγματα αλλά και για να αποφύγεις πράγματα. Ας πούμε, σε προσκαλούν κάπου και βαριέσαι να πας, προφασίζεσαι ότι τα παιδιά είναι άρρωστα, ότι έχουν κάποια κοινωνική υποχρέωση ή κάποιο μάθημα και γλιτώνεις. Ομοίως, θέλεις να πας κάπου διακαώς και ψιλοντρέπεσαι; Χρησιμοποιείς το παιδί. Εγώ εχθές, φερ’ ειπείν ήθελα να πάω στη συναυλία που δόθηκε στο Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας για τα 100χρονα της Ντίσνεϊ, και παρόλο που θεωρώ ότι θα μπορούσε κάλλιστα να σταθεί ως εκδήλωση ενηλίκων, χρησιμοποίησα τον γιο μου για να πάω.

Όχι ότι δεν το φχαριστήθηκε. Και με το παραπάνω. Αλλά βλέπετε, ο γιος μου ήταν η τέλεια δικαιολογία.

Του έκανα τεράστιο ψηστήρι, βεβαίως. Κατ’ αρχάς το Σάββατο είχε πάει με τη Μπρέντα στο κοντσέρτο που δόθηκε στο Παλλάς με τη Συμφωνική Κύπρου να παίζει τον «Πέτρο και το Λύκο». Ήμουν σίγουρος ότι εκεί θα βαριόταν τη ζωή του (εγώ τον γέννησα) και ότι αν του ανακοίνωνα ότι και την επομένη θα έτρωγε στη μάπα κι άλλη Συμφωνική Ορχήστρα θα κλωτσούσε ό,τι κι αν ήταν. Οπότε του το κράτησα κρυφό μέχρι την τελευταία στιγμή. Μία ώρα πριν την συναυλία του εμφάνισα ένα αυτοσχέδιο χάρτη και του είπα ότι θα λάβουμε μέρος σε ένα κυνήγι θησαυρού. Επάνω στον χάρτη ζωγράφισα τη διαδρομή από το σπίτι μας μέχρι το Δημοτικό Θέατρο, ενώ επίσης, του έβαλα να λύσει μία εξίσωση η οποία είχε ως άθροισμα το νούμερο εκατό. Του είπα ότι «άμα λύσεις την εξίσωση θα μάθεις πόσα κεράκια σβήνει ο εορτάζων που μας προσκάλεσε στο πάρτι του, κι αν με καθοδηγήσεις σωστά, θα πάμε στο σωστό μέρος έγκαιρα για τη γιορτή».

Νομίζω ο μικρός απόλαυσε περισσότερο το κυνήγι αυτό, παρά την εκδήλωση αυτή καθεαυτή. Μου είπε «ο μόνος 100χρονος που ξέρω είναι η γιαγιά σου, αλλά αυτή πέθανε. Λες να πήρε δεύτερη ευκαιρία;» Περιττό να πω ότι τα έκανε μαντάρα με το «αριστερά-δεξιά» μέσα στο αυτοκίνητο. Εγώ ακολούθησα τη σωστή διαδρομή, πάρκαρα στο χωράφι κοντά στο θέατρο και του είπα «δεν μας βοηθά ο χάρτης, θα κατέβουμε και θα πάμε με τα πόδια και άμα δεις κάπου να γράφει «100» θα μπούμε μέσα!» Μέχρι και στο φουαγιέ δεν είχε συνειδητοποιήσει ακόμη τι τον περίμενε. Ενθουσιάστηκε όταν έλυσε τον γρίφο με τους συνειρμούς του. "Εκατό χρόνια Ντίσνεϊ!" Ορίστε, τέτοια πρέπει να σκαρφίζομαι για να γλιτώνω τη μουρμούρα.

Η παράσταση ήταν το κάτι άλλο. Απερίγραπτη.

Μετά δυσκολίας συγκρατούσα τα δάκρυά μου. Στο Dos Oruguitas του Encanto δεν συγκρατήθηκα, στο δε Lion King στο τέλος, απλά πλάνταξα και το χάρηκα. Οι φωνές, η ορχήστρα, το οπτικό υλικό, όλα εξαιρετικά. Τη δε παράσταση έκλεψε, κατ’ εμέ, η Νάντια Μπουλέ. Δεν πίστευα στα αφτιά μου ότι αυτή η γυναίκα, την οποία γνωρίσαμε ως δευτεροκλασάτη τηλέ-περσόνα διαθέτει αυτή τη φωνάρα. Τα έσκισε τα τραγούδια, ενώ φορούσε και ένα αστραφτερό φόρεμα το οποίο δεν την ξεχώριζε ποσώς από τις υπόλοιπες τραγουδίστριες του Μπρόντγουεϊ και του Ουέστ Εντ. Μία κούκλα, μία ντίβα σε οσκαρική εμφάνιση. Μπράβο! Είπε διάφορες μπαλάντες του Ντίσνεϊ υποδειγματικά.

Για τους υπόλοιπους, δεν έχω να πω πολλά. Πέραν 1-2 εξαιρέσεων ήταν όλοι τους αντιπροσωπευτικοί του επιπέδου που ανέμενα. Η μόνη παραφωνία ήταν ο χώρος. Πολύ λίγος και πολύ μικρός για να απογειώσει αυτό το οπτικοακουστικό υπερθέαμα. Η ηχητική του θεάτρου μπουκωμένη και θαμπή. Και στον Κορκολή που είχαμε πάει τον περασμένο Μάρτιο τα ίδια χάλια. Κρίμα! Τα δε εφέ που χρησιμοποιήθηκαν (έπεσε τεχνητό χιόνι στο Let It Go), παρενόχλησαν το κοινό των μπροστινών θέσεων. Βασικά έπεσε όλο το χιόνι επάνω τους, έγιναν μούσκεμα οι άνθρωποι. Είχε πλάκα στην αρχή, μετά το πρώτο λεπτό άρχισε να γίνεται άβολο. Δεν ξέρω αν έγινε επίτηδες ή λόγω κακού σκηνικού προγραμματισμού. Πάντως, δεν ήταν σωστό. Όπως και να ‘χει, δεν πειράζει, πλήρωσαν ακριβό εισιτήριο οι μπροστινοί, ας το λουστούν.

Το κοινό, κλασικά, κυπριακό, μουρόχαβλο αν και στο encore χαλάρωσε και εκδηλώθηκε, και απέδωσε στους καλλιτέχνες τις τιμές που τους άξιζαν. Εννοείται πως κάθισα πάλι στην χειρότερη δυνατή θέση, με ένα τρίχρονο πίσω μου το οποίο δεν σιώπησε σε όλη τη συναυλία, ρωτούσε παιδαριώδεις ερωτήσεις καθόλη τη διάρκεια, τύπου «ποια είναι αυτή», «πότε θα βγει η Άριελ», «πότε θα χορέψουν» και η κηδεμόνας του ουδόλως πτοήθηκε να το συμμαζέψει. Μέχρι και ο Αλέξης γύρισε πίσω δυο τρεις φορές και το αγριοκοίταξε, αλλά ουδόλως πτοήθηκε. Ως κερασάκι στην τούρτα, φταρνίστηκε και 5-6 φορές μέσα στα αφτιά μου, πιστεύω δεν έμεινε μικρόβιο που δεν το εισέπνευσα. Τι το φέρνετε το τρίχρονο σε συναυλία με συμφωνική ορχήστρα; Ακόμα δεν καταλάβατε ότι η Ντίσνεϊ δεν είναι αμιγώς παιδική; Εδώ ο Αλέξης που είναι αισίως επτά ετών, μετά δυσκολίας συμμορφωνόταν στο σαβουάρ βιρβ του κοντσέρτου. Τι περιμένετε από το τρίχρονο; Έλεος!

Ο γιος μου πέρασε καταπληκτικά αν και, καθώς δήλωσε στο τέλος «κάποιες λεπτομέρειες μπορούσαν να προσεχθούν». Πόσο γιος μου! Ποιες λεπτομέρειες; «Δεν είπαν το Be Prepared». Του είχα εξηγήσει ότι αποκλείεται να έλεγαν το εν λόγω τραγούδι όμως όταν βγήκαν και ρώτησαν στο encore ποιο θέλετε να πούμε ο Αλέξης ξελαρυγγίστηκε να φωνάζει «be prepared» και όταν ξεκίνησε το supercalifragilisticexpialidocious της Μαίρης της Πόππινς σταύρωσε τα χέρια του και σωριάστηκε στην καρέκλα θυμωμένος. Πόσο γιος μου επί δύο.

Τα παιδιά μου, και τα δύο, λατρεύουν το be prepared επειδή τους το τραγουδώ κάθε πρωί πριν το σχολείο παραφρασμένο ως Get Prepared. Μάλιστα στον στίχο «just listen to teacher» πηδάω σαν το λιοντάρι επάνω στα παπλώματα του κρεβατιού τους και τους πλακώνω ολόκληρος, αφού δεν λένε να σηκωθούν να προετοιμαστούν για το σχολείο. Αυτά το λατρεύουν και κουκουλώνονται έτι περισσότερο μέσα στα ζεστά τους και εγώ ξεκινώ το γαργαλητό ώσπου να παραδοθούν. Είναι το πρωινό μας παιχνίδι. Ιεροσυλία ότι το σνόμπαραν οι τραγουδιστές και η ορχήστρα, κατά τον Αλέξη. Τον είχα προετοιμάσει ψυχολογικά ότι «αποκλείεται να πουν τραγούδια κακών» εν γένει, αλλά έκαναν το λάθος και είπαν το Poor Unfortunate Souls της Ούρσουλα και εκεί αναπτερώθηκε το ηθικό του. «Είδες παπά; Μια χαρά λένε και τραγούδια κακών. Θα πουν και το Be Prepared!» Ώρες, ώρες τον λυπάμαι.

Είναι τελικά ο Βασιλιάς των Λιονταριών η κορωνίδα της Ντίσνεϊ; Είναι και δεν είναι. Αριθμητικά ομιλώντας το Frozen έχει σπάσει κάθε φράγμα και ρεκόρ. Δεν μπορώ όμως να συγκρίνω τις συνθήκες του 1994 με αυτές του 2013. Το αγάπησα το Frozen αλλά δεν μπορώ να συγκρίνω τα λιοντάρια με τα διαχρονικά τους μηνύματα και μαθήματα ζωής, με τη ξυνίλω Έλσα που ένιωθε ενοχές επειδή είχε υπερδυνάμεις. Ας είμαστε και λίγο ρεαλιστές. Δεν θα κάτσουμε να σε λυπηθούμε κιόλας επειδή αυτόεξορίστηκες στα βουνά επειδή δεν μπορούσες να ευχαριστηθείς τις δυνάμεις σου. Αν έχεις θέματα, καλοί και οι ψυχολόγοι. 

Και μουσικά δηλαδή, δεν μπορώ να συγκρίνω τη μουσική που έγραψε ο Έλτον Τζον με τη μουσική του Frozen. Ναι, επικό το Let It Go, αλλά ως εκεί. Το αριστούργημα του Lion King δεν το φτάνει, κι ας το έχουν ξευτυλίσει με το live action film. Να σου πω την αλήθεια εμένα με χαλούν τα έργα που παίζουν ζώα, τα βρίσκω πολύ «μίκυ μάου», αλλά το Lion King ήταν ένα έργο που το είχα δει στο σινεμά τέσσερεις φορές και παιζόταν στον λευκωσιάτικο «Οθέλλο» τρεις μήνες σερί, ρεκόρ για τα κυπριακά δεδομένα των 90ς όπου η ταινία άλλαζε ανά δεκαπενθήμερο. Ούτε που κατάλαβα πότε πέρασαν 30 χρόνια έκτοτε. Τη δε σκηνή που πεθαίνει ο Μουφάσα, ακόμη και σήμερα δεν την αντέχω να τη δω χωρίς «να μπει ένα σκουπιδάκι στο μάτι μου». Για μένα είναι μία ταινία τόσο φρέσκια και διαχρονική που δεν μπορεί να ξεπεραστεί με τίποτα. Η δε αφρικανική της αισθητική, το κάτι άλλο. Αγάπησα την αφρικανική κουλτούρα εξαιτίας της συγκεκριμένης ταινίας.

Η συναυλία είχε εξαιρετικό tracklist, αν εξαιρέσεις τη Μοάνα που θα μπορούσε να ειπωθεί μόνο ένα τραγούδι και τη Ραπουνζέλ που παραγκωνίστηκε πλήρως, δεν έχω το παραμικρό παράπονο. Ήταν μία γιορτή της ανθρωπότητας το χθεσινό, ένα πάρτι της ζωής μου το οποίο πέρασε επιτυχώς πλέον και στον γιο μου. Μου είπε χίλια ευχαριστώ για την έκπληξη που του έκανα και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να τον βάζεις για ύπνο, να σε αγκαλιάζει και να σου λέει «ευχαριστώ!» Πόσα μωρά ξέρετε που λένε ευχαριστώ και αναγνωρίζουν ειλικρινά το effort του γονιού; Εγώ μόνον έναν!

Αυτά τα υπέροχα, και πάντα τέτοια! Ο Αλέξης μου είπε στο αυτοκίνητο: «στα επόμενα 100 χρόνια να ξανάρθουμε και να φέρουμε και τη σουρλουλού!» Εντάξει, του είπα.