El Diablo

 

Κυκλοφόρησε χθες το τραγούδι που θα μας εκπροσωπήσει στη Γιουροβίζιον φέτος, το λεγόμενο El Diablo με την Έλενα Τσαγκρινού.

Μην το ψάξετε στο YouTube, δεν υπάρχει ολόκληρο, διατίθεται μόνο μέσω του επίσημου σάιτ της Panik Records το οποίο γενικώς σέρνεται και όποτε θυμάται συνεργάζεται. Ποιο σαΐνι σκέφτηκε να κοινοποιηθεί εκεί, παρά στο YouTube όπου έχει πρόσβαση το παγκόσμιο, δεν ξέρω. Από χθες ταλαιπωρείται το σύμπαν με το θέμα.  

Το τραγούδι γράφτηκε από ξένους καταξιωμένους συνθέτες και παραγωγούς, των οποίων τα ονόματα εμένα προσωπικά δεν μου λένε τίποτα (ναι, έχω καταντήσει η Χρυσούλα Διαβάτη σ’ αυτά τα θέματα), και έχει ένα ρεφρέν κλεμμένο από το Bad Romance της Lady Gaga. Νεότεροι σε ηλικία φίλοι μου, λένε ότι τα κουπλέ παραπέμπουν σε άλλα τραγούδια της Rita Ora, κι εδώ πάλι πετιέται η Χρυσούλα και λέει «ποια είναι αυτή, δεν την ξέρω».

Παρόλο που η αντιγραφή του ρεφρέν είναι σκανδαλώδης και νομικά οριακή, δεν θα φέρω ένσταση. Το Bad Romance είναι ένα από ωραιότερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ και χαίρομαι όταν ακούω την ομοιότητα. Φτιάχνει η διάθεσή μου. Προφανώς και δεν πρόκειται για μουσική ποιότητας, αλλά εδώ γελάνε και τα πόμολα, στη Γιουροβίζιον είμαστε. Είναι ένα τραγούδι στα πρότυπα της ξευτυλισμένης εποχής που ζούμε. Άλλωστε και η Σουηδία κέρδισε το 2015 με τραγούδι αντιγραφή από David Guetta ενώ ο Doron Medalie που έγραψε το Toy για το Ισραήλ το 2018 παραδέχτηκε την ομοιότητα με το Seven Nation Army και πλήρωσε εκούσια χρήματα στους συνθέτες.

 Τη γνώμη μου για τη στρατηγική που πρέπει να ακολουθούμε στη Γιουροβίζιον τη λέω συνέχεια, ξέρετε πολύ καλά ότι εγώ είμαι υπέρ του λαϊκού τραγουδιού άντε το πολύ του έθνικ. Αφού όμως επιμένουν στο ΡΙΚ να επενδύουν σ’ αυτό που έρχεται από το εξωτερικό, στο ετοιματζίδικο, ας είναι. Το El Diablo θα κάνει τη δουλειά μια χαρά.

Tώρα το τι θέση θα πάρει δεν ξέρω. Σίγουρα δεν θα πάει τόσο χάλια όσο το Replay. Εξαρτάται και από τον ανταγωνισμό, όμως, που φέτος είναι υψηλός. Βέβαια, κυριαρχεί η 80τίλα στις πλείστες συμμετοχές (άτιμο Blinding Lights!), και το δικό μας αποφεύγει αυτή την τακτική, ευτυχώς. Υπάρχει όμως ένα ρεύμα από πέρσι υπέρ της Λιθουανίας, της Ισλανδίας και ίσως της Ρωσίας, που δύσκολα θα σπάσει για να κατέβει ο διαγωνισμός τόσο σύντομα ξανά στη Μεσόγειο. Μου είχαν πει άτομα που έχουν άμεση σχέση με τον διαγωνισμό ότι η EBU θέλει διακαώς να κερδίσουμε τον διαγωνισμό για να αποδείξει στα μικρά κράτη που αποχώρησαν, ότι η νίκη δεν είναι ουτοπία (βλ. Μονακό, Ανδόρρα, Μαυροβούνιο) και να ξαναφέρει μέσα τους πελάτες. Αν η Κύπρος δεν το επιδιώξει να είστε σίγουροι ότι θα πριμοδοτηθεί ως διά μαγείας η Ισλανδία (ήδη ο Γιον Όλα Σαντ είχε δηλώσει πριν 2 χρόνια σε συνέντευξη αυτολεξεί «πιστεύω ότι η Ισλανδία θα κερδίσει μέσα στα επόμενα 2-3 χρόνια!» Αλήθεια πώς το ξέρει; )

Aυτά για την ώρα, ας ελπίσουμε, λοιπόν, ο διάβολος να βάλει το χέρι του!