Γεροντική Άνοια

Η υπέροχη γιαγιάκα μου, αυτή που μου χάρισε όλες εκείνες τις κασέτες VHS τις οποίες ψηφιοποιώ κατά καιρούς και σας τα πρήζω, πάσχει πλέον από άνια. Ή από αλτσχαϊμερ αν προτιμάτε. Είναι το ίδιο πράγμα. Ευτυχώς ακόμα μας αναγνωρίζει και θυμάται ποιοι είμαστε, μπορεί και κάνει μπάνιο, πάει τουαλέτα και τα συναφή, αλλά η μνήμη της έχει τεράστια προβλήματα, δεν θυμάται καμία πληροφορία για πάνω από 1-2 δευτερόλεπτα. Ως αποτέλεσμα, δεν μπορεί να συγκρατήσει τίποτα από όσα της λέμε και μας τηλεφωνά κάθε 2-3 λεπτά για να επιβεβαιώσει ό, τι της είπαμε.

Έχουμε φτάσει στα όριά μας οικογενειακώς. Η γιαγιά μου τηλεφωνεί καμιά 30αριά φορές στη μάνα μου καθημερινά για να τη ρωτήσει το ίδιο πράγμα, κι άλλες τόσες τηλεφωνεί στον θείο μου. Συνήθως τους ρωτά «πού είναι τα λεφτά μου», «ποιος μου τα πήρε;» ή «τι ώρα θα έρθετε να με πάρετε για να πάμε στο τάδε μέρος». Έχει να βγει από το σπίτι μήνες, αλλά δεν το θυμάται. Καθημερινά τηλεφωνά και ρωτά τι ώρα θα περάσουν να πάνε στην τράπεζα, στο κομμωτήριο, κτλ. Εν τω μεταξύ μένει μαζί της μία κοπέλα από το Νεπάλ, η οποία την προσέχει, αλλά απηύδησε κι αυτή να απαντά στα ίδια και τα ίδια και έτσι την αφήνει να παραμιλά μόνη της.

Έχω μπει και εγώ στο παιχνίδι. Όταν η γιαγιά μου τηλεφωνεί για 50^η φορά, η μάνα μου και ο θείος μου σταματούν για λίγο να της σηκώνουν το τηλέφωνο γιατί φτάνουν στο αμήν. Η γιαγιά μου τότε θυμάται ότι έχει και εμένα στον κόσμο και αρχίζει να με παίρνει να με ρωτήσει γιατί δεν της απαντά κανένας το τηλέφωνο. «Το κινητό της μάνας σου είναι το τάδε; Το κινητό του γιου μου είναι το τάδε;» Τα επιβεβαιώνω και κλείνει. Ξαναπαίρνει δυο λεπτά μετά να μου πει «δεν μου απαντούν, μήπως άλλαξαν αριθμό;» Της εξηγώ ότι ίσως κάνουν κάποια δουλειά και δεν μπορούν να απαντήσουν αλλά δεν πτοείται λεπτό.  «Μα τους παίρνω συνέχεια και δεν απαντούν! Πάρτους, Χρίστο μου, να δούμε μην τυχόν έπαθαν κάτι!» Της εξηγώ ότι ίσως αυτό να είναι το πρόβλημα, το ότι τηλεφωνεί συνέχεια αλλά δεν καταλαβαίνει. Δεν θυμάται ότι τηλεφωνεί συνέχεια.

Σήμερα από το πρωί μου τηλεφώνησε 15 φορές για να μου πει ότι έχασε τα λεφτά της και πρέπει να πάει στην τράπεζα επειγόντως να τραβήξει μετρητά γιατί έρχονται, τάχα μου, Χριστούγεννα και πρέπει να μας κάνει δώρα! Δεν μπήκα στη διαδικασία να της εξηγήσω τι μήνα έχουμε, ούτε πως δεν έχει πια χρήματα στην τράπεζα, ούτε πως μεγαλώσαμε και δεν θέλουμε δώρα. Της έλεγα συνέχεια «εντάξει γιαγιά μου, μην αγχώνεσαι είναι όλα υπό έλεγχο, ξάπλωσε και δες τηλεόραση!» Την κατεύναζα για λίγο, ηρεμούσε και το κλείναμε, αλλά πέντε λεπτά μετά μου ξανατηλεφωνούσε για τον ίδιο λόγο. «Δεν έχω λεφτά εδώ και πρέπει να πάω να σας αγοράσω δώρα για τα Χριστούγεννα!» Κάθε φορά με το ίδιο άγχος χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι αυτή η στιχομυθία επαναλήφθηκε πολλές φορές μέσα σε 10 λεπτά.

Μπαίνω πολύ συχνά σε πειρασμό να την μπλοκάρω κι εγώ και να βρω την ησυχία μου, αλλά φοβάμαι τις τύψεις που θα νιώθω μετά. Κάθε φορά που παίρνει σκέφτομαι «κι αν είναι η τελευταία;» Τι κοστίζει να της απαντήσεις να της πεις το ποίημα; Ούτε ένα λεπτό δεν θα μου πάρει. Το κάνω. Νευριάζω, κουράζομαι κι εγώ, φυσώ και ξεφυσώ αλλά το απαντώ και επαναλαμβάνω το κατεβατό πριν καν με ρωτήσει. «Γιαγιά μου, είναι όλα υπό έλεγχο, μην αγχώνεσαι, ξάπλωσε και δες τηλεόραση!»

Θυμάμαι μια ιστορία.

Όταν ήμουν 4-5 χρονών, οι γονείς μου με έμαθαν να παίρνω στο τηλέφωνο τη γιαγιά μου. Είχαμε σταθερό τηλέφωνο με σύρμα και  κουμπιά, και όχι με καντράν. Ήταν πιο εύκολο να απομνημονεύσω τα νούμερα. Εκείνο το βράδυ που έμαθα τον 6ψηφιο αριθμό της γιαγιάς μου νομίζω της τηλεφώνησα απανωτά 150 φορές! Της έλεγα «γεια σου γιαγιά» και της το έκλεινα. Και φτου κι απ’ την αρχή. Θυμάμαι ότι μου το απαντούσε κάθε φορά, και ούτε μια φορά δεν έδειξε στον τόνο της φωνής της να κουράζεται, ή να χάνει τον ενθουσιασμό της που με άκουγε. Οι γονείς μου που ήταν παρόντες είχαν κουραστεί και έδειχναν δυσφορία. Μου έλεγαν «φτάνει», «άσε την να κοιμηθεί, είναι 8:00 το βράδυ, πήγαινε και εσύ για ύπνο και της τηλεφωνείς αύριο πάλι» αλλά εγώ απτόητος. Και η γιαγιά μου, επίσης, δεν είπε το παραμικρό. Σκεφτείτε κιόλας ότι δεν είχε καν τηλέφωνο στο δωμάτιό της, σηκωνόταν από το κρεβάτι για να το απαντήσει αν και εικάζω ότι στεκόταν από πάνω και το απαντούσε επιμελώς ώσπου να βαρεθώ. Το θυμάμαι πεντακάθαρα όλο το περιστατικό.

Αυτό σκέφτομαι. Και γι’ αυτό της το απαντώ ανελλιπώς. Σφίγγομαι αλλά το κάνω και προσπαθώ να μην δείχνω δυσφορία. Γιατί, γιαγιά μου, δυστυχώς, ανταλλάξαμε θέση, και σου χρωστώ τον ενθουσιασμό που μου έδειχνες!

Αυτά.