Voila

Καιρό έχουμε να συζητήσουμε τα γιουροβιζιακά θέματα.

Λίγο τα σαράντα που φέρνουν μαζί τους μεγαλύτερα προβλήματα από το ποιος θα μας εκπροσωπήσει και τι θέση θα πάρουμε, λίγο ο κορωνοϊός που ακύρωσε την περσινή διοργάνωση και ξεχάσαμε ότι υπάρχει κι αυτό στην τηλεοπτική μας ζωή, με έκανε να πεθυμήσω λίγο τον αγαπημένο μου διαγωνισμό.

Γράφω αυτό το κείμενο, λοιπόν, επειδή απόψε η Γαλλία επίλεξε την εκπρόσωπό της και το τραγούδι της. Voila, λοιπόν.

Χάρηκα πάρα πολύ γι’ αυτή την επιλογή. Μου θυμίζει παλιές καλές εποχές Γιουροβίζιον μεταξύ 1980-1990. Εντάξει, η κοπέλα και το στιλ παραπέμπουν σε Εντίθ Πιάφ προσαρμοσμένη στο σήμερα, αλλά ας είναι κι έτσι. Παρά τον αχταρμά που επικρατεί στην παγκόσμια μουσική σκηνή, εκατό φορές καλύτερα μία παλιακή που εμπνεύστηκε από την Πιάφ (και τη Λία Βίσση στο «το κατάλαβα αργά» το 1985 όσον αφορά την κόμη).

Οι Γάλλοι επιτέλους άρχισαν να επενδύουν στο προϊόν τους. Θέλοντας και μη. Έχουν κερδίσει τη Τζούνιορ έκδοση του διαγωνισμού τον περασμένο Νοέμβριο και ήδη ανέλαβαν να διοργανώσουν την επόμενη έκδοση τον Νοέμβριο του 2021. Άτυπα ή και... ηθικά, αν θέλετε, έχουν υποχρέωση προς την EBU να πάρουν στα σοβαρά και την ενήλικη Γιουροβίζιον. Έτσι κι αλλιώς από το 2016 έχει υπάρξει μεταστροφή στην προσέγγιση. Έπαψαν να τον κοροϊδεύουν τον διαγωνισμό και μέχρι και εθνικό τελικό διοργανώνουν (τον μεταδίδουν από το 2^ο κανάλι τους που δεν το παρακολουθούν πολλοί βέβαια, αλλά κάτι είναι κι αυτό).

[Δεν θα ξεχάσω όταν το 2005 είχε κερδίσει η Παπαρίζου και μας είχαν βρει στην αυλή της εστίας οι Γάλλοι συμφοιτητές μας να πανηγυρίζουμε το πόσο γέλασαν για το ότι παίρνουμε στα σοβαρά τη Γιουροβίζιον και μάχονταν να μας πείσουν ότι δεν έπρεπε να τη βλέπουμε καν.]

Το Voila μου αρέσει γιατί έχει χαρακτήρα. Το ακούς και ξέρεις ότι αυτό το πράμα είναι γαλλικό. Και αυτό θα εκτιμηθεί. Έχει επίπεδο, έχει σκοπό. Έχει αυτό που δεν έχουν πλέον οι ελληνικές και κυπριακές συμμετοχές. Πόσες φορές να τα πω; Εμείς είμαστε πια ένα σουηδικό παράρτημα που εκπροσωπείται από δευτερό-τριτες τραγουδίστριες της Αθήνας. Δεν με ενοχλεί. Για τα μέτρα και σταθμά μας είναι ΟΚ. Αλλά θεωρώ ότι αν είχαμε εθνική ταυτότητα, τη σεβόμασταν και την προβάλλαμε θα ήταν πολύ καλύτερη η μοίρα μας στον διαγωνισμό. Και ακόμη κι αν δεν ήταν, δεν θα νιώθαμε ότι τα λεφτά πήγαν χαμένα.

Για την Τσαγκρινού που θα μας εκπροσωπήσει φέτος, μόνο καλά λόγια έχω να πω. Είχα γράψει και ανάρτηση κάποτε γι’ αυτήν, για το πόσο όμορφη τη βρίσκω. Το τραγούδι φημολογείται ότι είναι πολύ καλό, έχω ακούσει κόσμο που το άκουσε λαθραία να λέει ότι είναι επιπέδου Φουέγκο και όχι σαν το άλλο το ημιτασιόν της Τάμτα που κανείς δεν το θυμάται. Αυτό είναι καλό, αναπτερώθηκαν οι ελπίδες μου για μια αξιοπρεπή εκπροσώπηση, αλλά είναι μόνο η μισή δουλειά. Βέβαια, όσο σκέφτομαι ότι πέρσι θα πηγαίναμε με εκείνον τον τύπο που έμοιαζε σαν να είχε βγει από πορνοταινία σιωπώ και λέω δόξα σοι ο Θεός.

Ας κερδίσει η Γαλλία ή έστω μία σαν τη Γαλλία. Ο διαγωνισμός αξίζει να ξαναβρεί τον χαρακτήρα του και θα ήταν μία καλή συνέχεια μετά την νίκη της Ολλανδίας το 2019.

Για Λιθουανία, που παίζει ψηλά, ούτε καν!

Θα τα λέμε στην πορεία.