Η Λέξη Είναι 'Κακοποίηση'

 Με όλα αυτά τα γελοία που συμβαίνουν με τον Κιμούλη σκέφτομαι διάφορα.

Κατ’ αρχάς, εγώ τον Κιμούλη ελάχιστα τον γνωρίζω. Δεν τον έχω δει ποτέ στο θέατρο, ούτε με ενδιέφερε ποτέ σαν προσωπικότητα να τον γνωρίσω περαιτέρω. Τον είχα δει στον ΑΝΤ1 να παίζει τον Ψυχίατρο τη δεκαετία του ’90 και γελούσα με τη γιαγιά που είχε άνοια, αλλά μέχρι εκεί. Με τις καταγγελίες που δέχτηκε τις τελευταίες μέρες για κακοποίηση τον έψαξα λίγο παραπάνω και πέτυχα ένα βίντεο στο οποίο ξεδιπλώνει τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Είναι ΚΚΕ, οπότε ό, τι του σύρουν χαλάλιν του.

Από εκεί και πέρα ας συζητήσουμε τα περί κακοποίησης. Πού ζείτε, χρυσά μου; Πού;!

Η ζωή είναι μια ζούγκλα, καλημέρα σας.

Ο σκηνοθέτης που φωνάζει σας μάρανε; Δουλέψατε ποτέ σε κάποια επιχείρηση να σας φωνάζει από το πρωί μέχρι το βράδυ το αφεντικό; Έχετε πάει στρατό να δείτε σε πόσα ντεσιμπέλ σας απευθύνεται ο λοχαγός; Έχετε αντιμετωπίσει προϊστάμενο; Πού ζείτε και μου θέλετε κι ευγένειες; Στη Νορβηγία; Εδώ είναι Ελλάδα και Κύπρος. Αυτά είναι τα δεδομένα.

Δεν υποστηρίζω ότι πρέπει να τα ανέχεστε. Εμένα δυο φορές σε εργασία μου ύψωσαν τον τόνο της φωνής τους, και τους είπα ευθαρσώς «εγώ αυτά δεν τα ανέχομαι», «με τι μπουρτζόβλαχους έμπλεξα πάλι», κι έφυγα την ίδια στιγμή. Να κάνετε το ίδιο. Ανέχεστε, ανέχεστε τέτοιες συμπεριφορές και ξαφνικά μια μέρα βγαίνετε να μιλήσετε για «κακοποίηση». Εσείς με τη στάση σας εκθρέψατε την κακοποίηση. Αν σε κάθε «κακοποίηση» ορθώνατε ανάστημα και δεν σκύβατε το κεφάλι σαν τρίτης διαλογής σκλάβοι, σήμερα θα είχαν και λιγότερο τουπέ τα αφεντικά. Το επιχείρημα «τι να έκανα, να έχανα τη δουλειά μου;» σ’ εμένα δεν φτουρά. Τι να την κάνεις τη δουλειά σου αν σου συμπεριφέρονται σαν σκουπίδι. Θα αρρωστήσεις στο τέλος. Όταν δεν σε αντιμετωπίζουν σαν επαγγελματία, φεύγεις! Πας αλλού, όσο γίνεται καλύτερα. Αν κάθεσαι και τις τρως, εν μέρει γίνεσαι συνένοχος.

Αυτά τα ολίγα για τα αφεντικά.

Κατά τα άλλα, νισάφι λίγο με την «κακοποίηση». Μάθατε εκεί μια λέξη και την πιπιλάτε από το πρωί μέχρι το βράδυ, μας κάνατε τα αρχίδια ΤΟΣΑ! Η κακοποίηση θα έπρεπε να έχει συγκεκριμένη έννοια. Να ορίζεται, να έχει αρχή και τέλος. Δεν γίνεται να τη χρησιμοποιεί ο κάθε μη μου άπτου για να κερδίζει λίγα ψίχουλα σημασίας και τηλεθέασης. Θα σας δώσω παραδείγματα.

Πριν πολλά χρόνια σε μία παράσταση είχαμε στην ομάδα ένα συνάδελφο, εξαιρετικό παιδί γενικά, ο οποίος θεωρούσε ότι τον κακοποιούσαμε επί σκηνής και δεν επιδεικνύαμε τον δέοντα σεβασμό στο πρόσωπό του. Αυτό γιατί σε μία σκηνή έπρεπε να λιποθυμήσει, οι υπόλοιποι θα έπρεπε να τον τυλίξουμε σε ένα χαλί και να τον κρύψουμε για να μην βρει η αστυνομία το «πτώμα». Ο συνάδελφος ισχυριζόταν ότι την ώρα που τον τυλίγαμε στο χαλί επιδεικνύαμε βαναυσότητα, και αυτό τον μείωνε σαν προσωπικότητα. Σε μία πρόβα άρχισε να κλαίει και να λέει ότι δεν μπορεί να δεχτεί τέτοια αντιμετώπιση. Του εξηγήσαμε ότι οι πράξεις μας καθορίζονται από τους ρόλους και το θεατρικό κείμενο και ότι δεν τίθεται κάτι προσωπικό. Οποιοσδήποτε και να έπαιζε, με τον ίδιο τρόπο θα τον τυλίγαμε στο χαλί, αφού επρόκειτο για πτώμα. Κι όμως, ο ίδιος θεωρούσε ότι η συμπεριφορά μας ήταν κακοποιητική και είδαμε και πάθαμε να του αλλάξουμε γνώμη ώστε να μην τιναχθεί η παράσταση στον αέρα.

Κι άλλη ιστορία.

Όταν ήμουν στο Γυμνάσιο, είχε ξεσπάσει μείζον θέμα επειδή ένας καθηγητής έδωσε τον λόγο σε μία συμμαθήτρια να πει το μάθημα, κι επειδή του διέφυγε το όνομά της, την αποκάλεσε «η κοπέλα με τα γυαλιά». Η συμμαθήτρια είπε το μάθημα και αμέσως ξέσπασε σε κλάματα. Δεν καταλάβαμε τι έγινε, διακόπηκε η παράδοση, βγήκαμε για διάλειμμα και έκπληκτοι διαπιστώσαμε ότι κατέβηκαν στο σχολείο οι γονείς της, έγινε ολόκληρη συνεδρίαση στον καθηγητικό σύλλογο, επειδή ο καθηγητής απευθύνθηκε στη μαθήτρια με ένα χαρακτηριστικό της το οποίο η ίδια έκρινε ως μειωτικό για την προσωπικότητά της. Έγινε χαμός, ο καθηγητής αναγκάστηκε να ανακαλέσει ενώπιον ολόκληρης της τάξης, απολογήθηκε, εξήγησε ότι δεν είχε κακή πρόθεση κι ότι απλώς την αποκάλεσε έτσι επειδή δεν θυμόταν το όνομά της. Εμάς τα αρχίδια μας έγιναν πάλι ΤΟΣΑ, επειδή μία έφηβη δεν μπορούσε να αποδεχτεί ότι είχε μυωπία και να εξοικειωθεί με την ιδέα. Ναι! «Κακοποίηση» επειδή την είπε «η κοπέλα με τα γυαλιά!» Αν έβγαινα εγώ να επικαλούμουν κακοποίηση κάθε φορά που με αποκαλούσαν «ο ψηλός»…

Η έννοια της κακοποίησης κατά τη γνώμη μου παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις. Προ ολίγων μηνών παραλίγο να τσακωθώ και με τη ψυχολόγο μου επειδή προσπαθούσε να με πείσει ότι είναι κακοποιητικό για τον γιο μου να τον αγκαλιάζω παρά τη θέλησή του. «Αν πει το παιδί ‘φτάνει’ οφείλεις να σταματήσεις αλλιώς το κακοποιείς!» Ναι, αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στα θέλω του μωρού και στα πρέπει του γονιού. Προφανώς η αγκαλιά δεν εμπίπτει στα «πρέπει» για να επιμείνω, αλλά γιος μου είναι, αν θέλω να τον πάρω αγκαλιά θα τον πάρω, κι αν εκείνη την ώρα παίζει και βαριέται τις τρυφερότητες ας με κλωτσήσει να κάνω πέρα, σιγά το πράμα! «Δίνεις λανθασμένα μηνύματα» μου είπε. «Είναι σαν να λες του παιδιού δεν με ενδιαφέρει αν εσύ δεν θέλεις, εγώ θα σου επιβληθώ». Βλέπω τη λογική του επιχειρήματος, αλλά βλέπω και την υστερία του πράγματος. Αν φτάσαμε στο σημείο να θεωρούμε κακοποίηση την αγκαλιά προς το παιδί από τον ίδιο του τον γονιό, θεωρώ ότι έχουμε τρελαθεί ομαδικώς. Δεν είπα τίποτα στη ψυχολόγο εκείνη την ώρα, έγνεψα καταφατικά γιατί δεν είχα όρεξη να της πω «καλή είσαι και του λόγου σου» γιατί γενικότερα την εκτιμούσα. Αλλά ναι, η υστερία, της υστερίας, την υστερία, ω! υστερία!

Αν φτάσαμε σε καιρούς όπου χρησιμοποιούμε την κακοποίηση ως όπλο επειδή κάποιος έθιξε τη μυωπία μας, ή επειδή θεωρούμε ότι εν είδει ρόλου τον τυλίξαμε με βία στο χαλί, πάει να πει ότι έχουμε κι εμείς τα θεματάκια μας. Η κακοποίηση ερμηνεύεται πλέον πολύ γενικά όπως όλες οι ξεχαρβαλωμένες έννοιες, του ρατσισμού του σεξισμού και της μαλακίας. Θεωρώ ότι στο μέλλον ο παροξυσμός θα επεκταθεί, θα θεωρείται κακοποίηση η κόρνα στο φανάρι, θα θεωρείται κακοποίηση το καχύποπτο το βλέμμα στο ασανσέρ, θα θεωρείται κακοποίηση το «με προσπέρασε στον αυτοκινητόδρομο».

Ναι, δεν συμμερίζομαι, ούτε υποστηρίζω τις αγενείς και ακραίες συμπεριφορές στον εργασιακό χώρο ή και αλλού. Αλλά ούτε υποστηρίζω το κλάμα και τον οδυρμό με του ψύλλου το πήδημα. Βρείτε τρόπο να το διαχειρίζεστε. Που αυτό είναι κατά βάθος η δυσκολία σας. Η ισορροπία!