Παρενοχλημένο Ποστ

Θα σου διηγηθώ τέσσερεις ιστορίες σεξουαλικής παρενόχλησης, δύο εκ των οποίων εκτυλίχθηκαν μπροστά στα μάτια μου και δύο εκ των οποίων μου τις εξιστόρησαν τα ίδια τα θύματα.

Ας αρχίσουμε με εκείνες που βρήκα πιο ενδιαφέρουσες, εκείνες που μου εξιστόρησαν τα θύματα:

Η πρώτη αφορά σε φίλο, ερασιτέχνη ηθοποιό, ο οποίος κλήθηκε να παίξει ως κομπάρσος σε μία επαγγελματική παράσταση προ αμνημονεύτων. Κατά τη διάρκεια ενός διαλείμματος πήγε στις τουαλέτες να νίψει το πρόσωπό του και ενόσω ήταν σκυφτός πάνω απ’ τον νιπτήρα μπήκε ο πρωταγωνιστής της παράστασης, γνωστός γκέι επαγγελματίας ηθοποιός, ο οποίος δεν έχασε την ευκαιρία, του χούφτωσε τον πισινό λέγοντάς του: «είσαι σφιχτός, α;!» Ο φίλος μου σηκώθηκε, άρπαξε τον γνωστό ηθοποιό από τα μαλλιά και του χτύπησε το πρόσωπο με δύναμη στον νιπτήρα. Ο ηθοποιός μάτωσε τα χείλη και τη μύτη του και σωριάστηκε στο πάτωμα της τουαλέτας. Δέκα λεπτά αργότερα, ο σκηνοθέτης της παράστασης κάλεσε όλο τον θίασο για να του δώσει οδηγίες. Ο φίλος μου ένεκα του συμβάντος άργησε να παρευρεθεί, το ίδιο και ο γνωστός ηθοποιός. Όταν τελικά εμφανίστηκαν με λίγα λεπτά διαφορά και οι συνάδελφοί τους αντίκρυσαν τη θλιβερή κατάσταση του πρωταγωνιστή, ουδείς έκανε ερωτήσεις. Όλοι κατάλαβαν τι είχε γίνει. Ο φίλος μου είπε ενώπιον όλων «να του πείτε αν με ξαναπλησιάσει θα τον σκοτώσω».

Η δεύτερη ιστορία αφορά πάλι σε θεατρικό σκηνικό. Μία φίλη επαγγελματίας ηθοποιός δέχτηκε κατά τη διάρκεια των προβών επίθεση από γηραιότερο συνάδελφό της, ο οποίος την άρπαξε από πίσω και της χούφτωσε το στήθος μέσα στο καμαρίνι στο οποίο άλλαζε και το οποίο ήταν άδειο εκείνη τη στιγμή. Η φίλη μου ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά της, του έδωσε μία κλωτσιά στα αρχίδια και τον άφησε διπλωμένο να ουρλιάζει στο καμαρίνι, τον στόλισε με βρισιές από πάνω ως κάτω και έφυγε. Ο ηθοποιός για να την εκδικηθεί άρχισε να διαδίδει έκτοτε ότι επρόκειτο περί ατάλαντης και τη δυσφημούσε σε όλα τα μήκη και πλάτη του επαγγέλματος. Τότε κι εκείνη άρχισε να διαδίδει τι της έκανε.

Και πάμε τώρα σε αυτά που είδα με τα ίδια μου τα μάτια:

Το 1994 είχαμε πάει κρουαζιέρα στους Αγίους Τόπους. Ενόσω περιδιαβαίναμε στο παζάρι της Ιερουσαλήμ, στο οποίο όσοι έχετε πάει γνωρίζετε τι χαμός επικρατεί, μία κυρία από το γκρουπ μας άρχισε να βρίζει σε άπταιστα γαλλικά και να χτυπά με τη τσάντα της έναν νεαρό ζητιάνο. Γυρίσαμε το κεφάλι και είδαμε τον νεαρό στο πάτωμα να προσπαθεί να γλιτώσει τις τσαντιές κακήν κακώς, ενώ η κυρία του έλεγε «… για να μάθεις να μαζεύεις τα ξερά σου, μπάσταρδε!» Δεν χρειάστηκε ο ξεναγός να μας εξηγήσει τι συνέβη, όλοι καταλάβαμε.

Το 1996, στα ιδιαίτερα των μαθηματικών στο σπίτι ενός καθηγητή μαζί με μία συμμαθήτριά μου, ο καθηγητής -γνωστός πορνόγερος- σηκώνει τη συμμαθήτρια να λύσει άσκηση άλγεβρας στον πίνακα. Με το δεξί του χέρι της χαϊδεύει την πλάτη ενόσω εκείνη έλυνε την εξίσωση. Η συμμαθήτρια δεν αντέδρασε στο «χάδι». Απορούσα αν μπορούσε να αντιληφθεί την κακοποίηση που υφίσταντο εκείνη τη στιγμή. Απορούσα και με τον εαυτό μου, αν δηλαδή μου έπεφτε λόγος να επέμβω, ή αν θα με έβγαζαν τρελό ότι οι ορμόνες της εφηβείας χτυπάνε μπιέλες και φαντασιώνομαι πράγματα που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Δεν σχολίασα, ούτε είπα σε κανέναν τίποτα. Δυο χρόνια μετά ο συγκεκριμένος καθηγητής ήταν talk of the school επειδή μια άλλη μαθήτρια τον κατήγγειλε για σεξουαλική κακοποίηση. Τότε σιγουρεύτηκα.  

Γιατί αναφέρω όλα τα πιο πάνω παραδείγματα. Τα αναφέρω γιατί θέλω να πω ότι οι εκστρατείες που θέλουν τη γυναίκα να μιλά και να καταγγέλλει είναι όλες καλές και ευπρόσδεκτες, αλλά οι εκστρατείες που θα έκαναν τη γυναίκα ή και τον άντρα δυνατούς να αντιμετωπίσουν τις επιθέσεις είναι πολύ πιο ευπρόσδεκτες και κάλλιστες. Καλό το «άνοιξε το στόμα σου και μίλα», καλύτερο όμως το «όρμα στον μαλάκα και κάντον άχρηστο», όπως τις πρώτες τρεις ιστορίες που σας ανέφερα πιο πάνω. Αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι όλα τα θύματα τα ίδια. Δεν έχουν όλες και όλοι τη δύναμη να αντιδράσουν αντανακλαστικά. Πολλοί αισθάνονται αμήχανα και δεν προλαβαίνουν καλά-καλά να αντιληφθούν ότι η κακοποίηση τους συμβαίνει εκείνη τη στιγμή. Αλλά πείτε μου, ποιο είναι πιο ωφέλιμο; Να περιμένω τον κλέφτη να μπει στο σπίτι μου, να πάρει ότι θέλει, να μου το ρημάξει και μετά να τον καταγγείλω, πολλές φορές σε μια αστυνομία η οποία θα εμφανιστεί με καθυστέρηση; Ή να οχυρώνω το σπίτι μου με κάθε τρόπο ώστε ο κλέφτης, ο διαρρήκτης ή και ο δολοφόνος να μην τολμούν να περάσουν ούτε απ’ έξω;

Ας μην έχουμε αυταπάτες. Το να αναμένουμε ότι θα εκλείψουν οι κλέφτες, οι λωποδύτες, οι δολοφόνοι και οι βιαστές είναι το ίδιο με το να περιμένουμε ότι θα πάμε σε κλαμπ και δεν θα μας σκουντήσουν οι παστωμένοι σαν σαρδέλες, θαμώνες. Μπορούμε όμως να μεγαλώνουμε πολίτες (άντρες και γυναίκες) σαν Σπαρτιάτες και να καθαρίζουν μόνοι τους, παρά να εξοικειώνονται με την αδράνεια μίας οκνηρής και αδιάφορης κοινωνίας η οποία εν τέλει τους θυματοποιεί, ώστε να έρχονται να καταγγέλλουν καταστάσεις 20 χρόνια παλιότερες που αφορούν σε αδικήματα που λόγω παρέλευσης χρόνου έχουν παραγραφεί και καλά-καλά δεν μπορούν ούτε να αποδειχτούν.

Θα μου πεις ότι ζητώ πολλά. Πάντα ζητώ πολλά, τα λίγα δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. Αλλά εκατό φορές να πιάνεις τη ζωή από τα μαλλιά και να της επιβάλλεσαι, παρά να είσαι ένα αιώνιο θύμα που επαιτεί τον οίκτο.  

(Αυτό το κείμενο δεν ήμουν σίγουρος αν έπρεπε να το δημοσιοποιήσω. Οι καιροί είναι αβάσταχτοι και οποιοσδήποτε τολμά να εκφράσει μία άποψη πέραν οποιασδήποτε άλλης η οποία προκαλεί συναισθήματα «μάνα μου ρε», δέχεται σωρηδόν επιθέσεις από τον όχλο, πράγμα που στην ηλικία μου δεν αντέχεται μιας και δεν με αφορά και άμεσα. Σκέφτομαι όμως ότι είναι καλύτερο να σκέφτεσαι και να μιλάς παρά να σιωπάς. Αυτό δεν θέλουν να κάνουν και τα θύματα άλλωστε;»)