Βανδίσση 2

Μεγάλη η χάρη σου Βισσάρα μου που άντεξα και ξενύχτησα μέχρι τις 2:00 το πρωί για να κάτσω να δω «τη σύμπραξη της χρονιάς». Ένας Θεός ξέρει πώς άντεξα τη φάτσα και τη φωνή του Κοκλώνη μέχρι να βγεις. Αντιλαμβάνομαι όμως ότι όλοι οι καλλιτέχνες τον συμπαθείτε και ότι όλα για εκείνον γίνονται, όλα γύρω του γυρίζουν, κι έτσι άδικα των αδίκων του στέλνω αρνητισμό μπας και γλιτώσουμε από την παρουσία του. Δεν προβλέπω να ξεμπλέκουμε εύκολα από δαύτον.

Λοιπόν,

Ας περάσουμε σε γρήγορο σχολιασμό του τι είδαμε χθες:

Εμένα μου φάνηκε άβολο όλο αυτό. Ήταν εμφανές, κατά τη γνώμη μου, ότι έγινε για να γίνει, και ότι ήταν αμήχανο. Μόνο ως τρολάρισμα στα πλαίσια του «2020» μπορώ να το δεχτώ. Η Βίσση όταν τραγουδά με τη Γαρμπή καταλαβαίνεις ότι το χαίρεται. Ακόμα και με τη Θεοδωρίδου όταν τραγούδησε προ μηνών στη Θεσσαλονίκη, έβλεπες μια αποδοχή και μια άλφα χημεία. Χθες βράδυ, το θέαμα ήταν ολίγον τι καταναγκαστικό. Εξέπεμπαν και οι δύο τους μία διάθεση «εδώ που φτάσαμε θα το κάνουμε κι αυτό». Επειδή το σηκώνει η εποχή, η εκπομπή, επειδή δεν μπορούσαν να το αποφύγουν εύκολα. Δεν με έπεισαν ότι το έλεγε η ψυχούλα τους. Τα δε φιλιά στο στόμα και οι αγκαλιές και τα «σ’ αγαπώ-μ’ αγαπάς» και οι εκεχειρίες, τόσο ψεύτικα που ήταν σχεδόν διασκεδαστικά.

Τα φαν κλαμπ αμφότερα, βέβαια, καταχάρηκαν το θέαμα και σήμερα συζητούν για αδελφοποίηση, συνθήκες ειρήνης και ανακωχή. Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου.

Για να λέμε και την αλήθεια, το χθεσινό ήταν όντως ιστορικό. Έπρεπε να το ζήσουμε κάποτε για να επιβεβαιώσουμε τα όσα λέμε τόσα χρόνια. Η Βανδή ήταν καλύτερη μουσικά από ό, τι περίμενα. Τα είπε αξιοπρεπώς και προς τιμήν της έδειξε έναν άλφα σεβασμό. Ήταν «κουμπωμένη» ως έπρεπε να ήταν απέναντι στον θρύλο. Προς τιμήν της, επίσης, τα αστειάκια τύπου «εγώ κάνω τέλεια τη Βίσση». Ορθός ο σαρκασμός της, αλλά ένιωθα ότι κι αυτός της επιβλήθηκε απ’ τις συνθήκες.

Στα τηλεοπτικά πλάνα όπου η επιτροπή χόρευε υπό τους ρυθμούς της Άννας, η Βανδή όφειλε να κάνει πως διασκεδάζει επίσης. Η γλώσσα του σώματος της άλλα μαρτυρούσε κι αυτό ήταν η μεγαλύτερη της τιμωρία. Για να μην σχολιάσω αυτό που της είπε η Άννα στο τέλος «ήσουν πολύ ευγενική και συνεργάσιμη!» Ήτοι «έκανες ό, τι είπαμε, δεν παρέκκλινες στιγμή από το σενάριο, μπράβο σου κορίτσι μου θα πας μπροστά!» Το καταπόλαυσα.

Η επιλογή των τραγουδιών τους ήταν σωστή. Μου άρεσε που άρχισαν με το «ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη». Μου άρεσε και το πώς έδεσαν μεταξύ τους τα τσιφτετέλια τους. Ήθελα λίγο πιο επική την αναμέτρηση. Ήθελα να πουν και το «θα πάμε κόντρα κι όπου βγει». Ήθελα και στο σόλο της τρομπέτας στην αντίστροφη μέτρηση όπου στέκονταν πλάτη-πλάτη να το έπαιζαν σκηνή φαρ ουέστ και να έβγαζαν περίστροφα. Τα ήθελα λίγο πιο επικά τα πράματα και λιγότερο «δήθεν αυθόρμητα».

Η Βίσση κατά τα άλλα ήταν ένα χάρμα. Κουτουλούσα από τη νύστα, μα όταν βγήκε ήταν σαν να έγινα 20 χρονών, άνοιξε το μάτι μου σαν γαρίδα και έζησα άλλη μία εξωσωματική εμπειρία. Κάθε που πάω να πω ότι τη χόρτασα εμφανίζεται από το πουθενά για να μου αποδείξει ότι δεν έχει φάει ακόμα τα ψωμιά της. Στις 2:00 το πρωί έλαβα μήνυμα και από τη μάνα μου, η οποία συνήθως κοιμάται από τις 9:00. Εντυπωσιάστηκα που έμεινε ξύπνια για χάρη της, αν και γρήγορα κατάλαβα ποιο ήταν το θέμα της. Από όλο αυτό, το μόνο που είχε να σχολιάσει ήταν ότι «πάει, γέρασε κι αυτή». Επειδή μυρίστηκε τη δυσφορία μου έστειλε και δεύτερο μήνυμα μπας και το σώσει, γράφοντας «η φωνή καμπάνα όμως!»

Εν τω μεταξύ, από 17 χρονών εγώ ακούω ότι η Βίσση γέρασε! Δεν πέρασε χρονιά που να μην βρεθούν καλοθελητές να με ενημερώσουν για την εξέλιξη γήρατος της Βίσση. Εδώ γέρασα εγώ, μάνα μου, και αυτή ακόμα αντέχει να σαρώνει. Τι συζητούμε; Θυμάμαι όταν ήμουν 21 χρονών και βλέπαμε με τον πατέρα μου τη συναυλία της από το Βουκουρέστι που μου είχε πει «καλή η Βίσση αλλά δεν έχει τις αντοχές που είχε κάποτε!» Εν τω μεταξύ μια χαρά στα ντουζένια της ήταν στο Βουκουρέστι. Πραγματικά απορώ γιατί ο κόσμος κόπτεται για την ηλικία της, για το αν φαίνεται νέα, για το αν αντέχει, για το αν της πάει το φόρεμα, για το αν της πάει το μαλλί, και άλλες τέτοιες μαλακίες. Γιατί ελάχιστοι εστιάζουν στο τι νιώθουμε όταν την ακούμε, δεν μπορώ να καταλάβω!

Τέλος πάντων. Ναι. Χάρμα η Βίσση. Την ώρα που είπε του Καρβέλα «το ευχαριστώ σου το λέω μέσα από τα μάτια μου» έτρεχαν αβίαστα τα δάκρυα πάνω στα μάγουλα μου χωρίς να κάμω την παραμικρή κίνηση. Απίστευτα πράγματα. Ε, να, έγιναν όλα αυτά κι έτσι ξεπέρασα γρήγορα τη «σύμπραξη της χρονιάς». Μετά κοιμήθηκα σαν πουλάκι!