Σαράντα

Ορίστε μας. Φτάσαμε και τα σαράντα! Δόξα σοι ο Θεός!

Σαράντα! ΩΘΜ!

Όταν άρχισα να γράφω σ’ αυτό το μπλογκ ήμουν 26!

Πότε πάτησα τα 40! Πότε;! Α, ναι! Σήμερα!

Είναι συγκλονιστικό το νούμερο. Το συνειδητοποίησα έτι περισσότερον όταν κάθισα να μοντάρω το επετειακό μου βίντεο από το 1980 μέχρι σήμερα. Είδα και θυμήθηκα πράματα και θάματα. Τα ξανάζησα όλα λεπτό προς λεπτό, και κυρίως, τα κατάλαβα και τα ξεδιάλυνα όλα. Πρέπει να απομακρυνθείς αρκετά ηλικιακά για να καταλάβεις τι συνέβαινε τότε, που αδυνατούσες να δεις τα προφανή.

Και ήταν ένα τεράστιο μάθημα αυτές οι ταινίες για μένα, γιατί ξαναβλέποντάς τες έβγαλα σπουδαία συμπεράσματα. Πρώτον και κύριο: οι σχέσεις καταναλώνονται και ολοκληρώνονται. Κανονικά σαν τα προϊόντα. Άτομα με τα οποία φάγαμε ψωμί και αλάτι σήμερα με το ζόρι ανταλλάζουμε ευχές στα σόσιαλ, για να μην μιλήσω για φυσική επαφή. Κι όμως, τα θεωρώ κοντά μου. Άδικο; Ναι, άδικο, αλλά ίσως ό, τι είχαν να δώσουν το έδωσαν. Μπορεί να το ήπιαμε μονορούφι και γι’ αυτό μας σώθηκε πρόωρα, αλλά αυτό ήταν. Τους άλλους που τους τρώμε με φειδώ, τους έχουμε ακόμα γύρω μας.

Δεύτερον. Για ό,τι γκομενικό δεν πήγε καλά και αστόχησε, ευθύνομαι μονάχα εγώ. Καμία άλλη. Μόνο εγώ. Παλιότερα κρυβόμουν πίσω απ’ το δάχτυλό μου, μου έφταιγε η τάδε, μου έφταιξε η άκαρδη δείνα. Καμία δεν έφταιγε. Οι προσεγγίσεις μου, τα πιστεύω μου, οι χειρισμοί μου από τα 17 και μετά ήταν τόσο ΓΤΠ (=Για Τον Πούτσο), που σήμερα αναγνωρίζω πλήρως την ενοχή μου και αναλαμβάνω κάθε ευθύνη. Καμία χυλόπιτα δεν ήρθε τυχαία και καμία δεν ήταν άδικη. Ήμουν ένας άλλος τότε και ό, τι πάθαινα προέκυπτε από το ξερό μου το κεφάλι. Έπρεπε να 40αρησω για να το δω, μα κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Είναι θλιβερό εν μέρει, μα το έχω πει πολλές φορές, έπρεπε να σκάσω κυριολεκτικά στα 30 μου για να γυρίσει ο διακόπτης και να πήξει ο νους μου. Η ζωή μου άρχισε στα 30 μου και μόνο σήμερα μπορώ να πω ότι έχω μια άλφα εικόνα για το πού πατώ και που πηγαίνω, αν και αυτό μερικές στιγμές παίζεται.

Θέλω να πω, υποτίθεται ότι στα σαράντα θεωρείται άντρας στα ντουζένια του, μία κάβλα, μία φαντασίωση για κάθε εικοσάρα, κι όμως εγώ για τα γενέθλιά μου παρήγγειλα ένα στρουμφοχωριό. Περισσότερα γι’ αυτό, αργότερα.

Οπότε ναι, γηράσκω αεί διδασκόμενος και καμιά φορά… απλά ανεπίδεκτος μαθήσεως.