Μουλάν

Η Μουλάν είναι άλλη μία μέτρια και σχεδόν αποτυχημένη προσπάθεια από τη Ντίσνεϊ να μεταφέρει τα κλασικά της στην μεγάλη οθόνη με πραγματικούς ηθοποιούς.

Πήγαμε και την είδαμε σύσσωμοι, το Σάββατο. Αψηφώντας τον φόβο για τον κορωνοϊό εντός μίας κλειστής αίθουσας κινηματογράφου. Ήμουν σίγουρος ότι δεν θα είχε κόσμο, κι’ όμως, ήμασταν αρκετοί. Καμιά πενηνταριά. Καθίσαμε ο καθένας ξεχωριστά, σαν άγνωστοι, με το μωρό να κάθεται μια πάνω μου, μια πάνω στη μητέρα του. Μισή χαρά, τζάμπα το family time που επεδίωκα.

Τέλος πάντων, τι να λέμε τώρα για την ταινία. Κατ’ αρχάς δεν είναι από τις αγαπημένες μου, έτσι κι αλλιώς. Η τέχνη της, τα γραφικά της, δεν μου άρεσαν ούτως ή άλλως και από όλες τις ταινίες που κυκλοφόρησε η εταιρεία μέσα στα ‘90ς είναι η χειρότερή μου. Ο μόνος λόγος που άρχισα να τη συμπαθώ είναι επειδή αρέσει του γιου μου (γελώ γιατί μπορεί να μην φοβάται τους Ούννους, αλλά όποτε δούμε την ταινία με βάζει να του προσπερνώ τη σκηνή με την προξενήτρα, την οποία τρέμει).

Πίστεψα ότι ακριβώς επειδή το καρτούν ήταν ψιλό-μούφα, θα ήταν εύκολο για την ταινία να την υπερκαλύψει και να την προσπεράσει. Μετά δυσκολίας το κάνει. Το μεγαλύτερο ατού του καρτούν, που ήταν η μουσική, απουσιάζει από την ταινία. Ήθελαν να την κάνουν πιο ‘σοβαρή’, τρομάρα τους. Ακούγεται σε κάποιο σημείο το reflection, αλλά μόνο ορχηστρικά, και ελάχιστα. Όλα τα άλλα μουσικά θέματα, απλά και εγκληματικά, αγνοήθηκαν.

Η Μουλάν δεν είναι κυριολεκτική μεταφορά του καρτούν. Στην ταινία απουσιάζουν οι πρόγονοι και μετενσαρκώνονται όλοι σε ένα Φοίνικα που πετά συνέχεια πάνω από το κεφάλι της πρωταγωνίστριας σαν φύλακας άγγελός της. Επίσης, απουσιάζει η γιαγιά, προστέθηκε μία αδελφή, απουσιάζει ο Μούσιου, η ακρίδα, ενώ ο γοητευτικός λοχαγός Λι υποφωτίζεται και παραμερίζεται στην πλειοψηφία του έργου. Καλά, καλά δεν υπάρχει φλερτ. Το φόκας είναι αλλού, εκεί που ξερνάς. Καλά καταλάβατε, στο φεμινιστικό του πράγματος!

Η Ντίσνεϊ, τα έχουμε ξαναπεί, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει πια. Θέλει να δημιουργεί πριγκίπισσες γιατί αυτές ελκύουν τα κοριτσάκια, αλλά δεν τις θέλει αρκετά θηλυκές, τις θέλει και λίγο μάγκισσες για να είναι σύγχρονες και πολιτικά ορθές, ώστε να αρέσουν και στους γονείς. Εξ ου και η Έλσα φορεί μακρύ φόρεμα με βαθύ ντεκολτέ αλλά ξέρει και να εκτοξεύει το χιόνι της στις ίδιες πόζες όπως ο Spiderman. Για να εντυπωσιάζονται και τα αγόρια και όσα κορίτσια αισθάνονται αγόρια. Η Μουλάν έχει νοσήσει εξίσου. Είναι μεν επαναστάτρια και ολίγον τι φορτηγατζής, αλλά στο τέλος θέτει πάνω απ’ όλα την οικογένειά της και επιστρέφει σπίτι της να καλοπαντρευτεί. Ακροβατεί ανάμεσα στη χειραφέτηση αλλά και στα family values τα οποία ως γνωστόν αποτελούν κορωνίδα των Αμερικάνων, μη χέσω. Ένας αχταρμάς.

Στην ταινία προστέθηκε και ένας νέος γυναικείος χαρακτήρας, μία πολεμίστρια από τη μεριά των Ούνων, η λεγόμενη... Ουνάρα, όπως διάβασα κάπου στο τουίτερ και γέλασα, η οποία είναι το αντίστοιχο πρότυπο της Μουλάν στο πιο παλιό, στο πιο περιθωριοποιημένο, εξ ου και στο τέλος τη βοηθά να σώσει τον αυτοκράτορα αφού καταλαβαίνει πως στη φυλή της δεν πρόκειται να αναγνωριστεί η συμβολή της. Έτσι αποφασίζει να τους τη φέρει εκ των έσω. Παντού φεμινιστικά υποβόσκοντα μηνύματα, ένας εμετός.

Για να λέμε και τα καλά, η ταινία έχει και ωραίες και συγκινητικές στιγμές, έχει ωραία τοπία, κάποια φαίνονται πολύ ψεύτικα, κάποια πολύ πραγματικά και εξωτικά. Κάποιες σκηνές είναι αργές, αλλά έτσι είναι όλα τα κινέζικα βασανιστήρια, τι να κάνεις.

Δεν είναι πάντως η χειρότερη μεταφορά της Ντίσνεϊ ως τώρα. Είδαμε και πολύ χειρότερα. Μέχρι στιγμής το τοπ μου από την καλύτερη στη χειρότερη, είναι το εξής:

1.   The Jungle Book

2.   Aladdin

3.   Cinderella

4.   Beauty and The Beast

5.   Mulan

6.   Dumbo

7.   Maleficent (Sleeping Beauty)

8.   The Lion King

Ο γιος μου σχετικά κάθισε φρόνιμος και παρακολούθησε την ταινία. Του αγοράσαμε να τρώει Pringles και ήθελε να φάει όλο το κουτί. Η μάνα του από τη μπροστινή σειρά άρχισε να θυμώνει ότι θα πάθει τίποτα απ’ το πολύ το αλάτι, έτσι εγώ αναγκάστηκα να του τα πάρω από τα χέρια και να τα ακουμπήσω στη χειρολαβή της καρέκλας. Σε ολόκληρη την ταινία προσπαθούσε να τα αρπάξει να φάει κι άλλα, και προκειμένου να μην γίνουμε θέαμα του τα έδωσα γιατί συμφώνησε πως «θα τα κρατώ μόνο, δεν θα τα φάω άλλα». Ύστερα τον τσάκωσα να χώνει μέσα στο κυλινδρικό κουτί το χέρι του και να τα ανακατεύει. Τον αγριοκοίταξα και εκείνος μου είπε «θέλω μόνο να τα αγγίζω, δεν θα τα φάω». Ύστερα από λίγο έμπηξε τη μύτη του μέσα στον κύλινδρο και τον αγριοκοίταξα πάλι. Μου εξήγησε ότι «δεν θα τα φάει απλά ήθελε να τα μυρίζεται» και στο τέλος έδωσε ο Θεός και του έπεσαν όλα κάτω και δεν έμεινε κανένα μέσα στο κουτί. 

Η Μουλάν πάλευε με τους Ούνους και ο γιος μου πάλευε να τα περισώσει από το πάτωμα. Τον έπεισα ότι έληξε το πάρτι, δεν θα έτρωγε άλλα και σ’ όλη την υπόλοιπη ταινία ήταν με κατεβασμένα μούτρα. 

Ωραία ήταν.