NASA'S Πω Μια Ιστορία

Η Φωτογραφία Του Μήνα.

Εδώ είμαι μέσα σε έναν πύραυλο, στη ΝΑΣΑ, στη Φλόριντα, το έτος 2015, στα πλαίσια του μήνα του μέλιτος. Ούτε που τη θυμόμουν αυτή τη φωτογραφία. Γενικά από τον μήνα του μέλιτος δεν θυμάμαι πολλά. Τα ταξίδια στην Ευρώπη τα θυμάμαι πιο καθαρά. Αλλά αυτό, μόνο μέσω φωτογραφιών. Και ταινιών. Είναι πολύ θολό μες το μυαλό μου. Ίσως να φταίει το τζετ λαγκ, η κούραση, η γρήγορη εναλλαγή εικόνων. Ε, πόσα να αφομοιώσει και ο νους του τότε 35αρη. Μέσα σε τρεις βδομάδες είχα επισκεφτεί 5 χώρες! Δεν προλαβαίνουν να απορροφηθούν οι πληροφορίες από τον εγκέφαλο. Πέρασα υπέροχα, βέβαια. Αλλά γύρισα πτώμα. Αν σκεφτείς ότι καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού της επιστροφής, Νέα Υόρκη – Λονδίνο, Λονδίνο – Λάρνακα εγώ κοιμόμουν συνέχεια και ξύπνησα μόνο μισή ώρα για να αλλάξω αεροπλάνο, αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος της κατάρρευσης.

Ναι, την επίσκεψη στη ΝΑΣΑ με το ζόρι τη θυμάμαι. Να πω την αλήθεια μου, βαριόμουν και να πάω. Η Μπρέντα, όμως, ήταν της άποψης ότι «προπληρώσαμε και αφού προπληρώσαμε οφείλουμε να πάμε». Δεν είχαμε λεφτά για πέταμα ελαφρά τη καρδία. Εκείνο το πρωί, όμως, συνέβη κάτι απρόβλεπτο. Ξυπνήσαμε να πάρουμε το λεωφορείο από τον σταθμό για να μεταφερθούμε στη βάση / μουσείο της ΝΑΣΑ και η Μπρέντα έκπληκτη διαπίστωσε ότι είχε ένα σημάδι στην κοιλιά από τσίμπημα εντόμου. Θεωρήσαμε ότι ήταν κουνούπι, αλλά ήταν πολύ μεγάλο για να είναι κουνούπι, και έτσι ανησυχήσαμε κάπως. Δηλαδή, τι κάπως; Ξέρεις πώς είναι τώρα η ανησυχία όταν είσαι στο εξωτερικό. Μεγαλοποιείται εκατό φορές.

Η Μπρέντα μπροστά στο ενδεχόμενο το σημάδι να μεγαλώσει και να πολλαπλασιαστεί αγχώθηκε. «Λες να είναι κάτι σοβαρό;» Άντε τώρα! Πού να βρίσκαμε γιατρό, και μάλιστα δερματολόγο μες τη Φλόριντα; Και πώς να τον πληρώναμε χωρίς ασφάλεια; Θα ξηλωνόμασταν κανονικά. Δεν ξέραμε αν μας κάλυπτε το σχέδιο υγείας που είχαμε στην Κύπρο για έκτακτα περιστατικά στην Αμερική. Μην στα πολυλογώ, καταλήξαμε να κάνουμε κλήσεις Skype σε φίλους μας γιατρούς που ζουν στην Αμερική, να κάνουν διάγνωση εκ του μακρόθεν.

Στο μεταξύ έπρεπε να αποφασίσουμε. Θα πηγαίναμε στη ΝΑΣΑ ή θα μέναμε στο ξενοδοχείο να ψάξουμε γιατρό στην περιοχή; Άξιζε να τρέξουμε να δούμε τα πυραυλικά συστήματα όταν εκκρεμούσε ένα θέμα υγείας που όσο περνούσε η ώρα μας άγχωνε περισσότερο; «Πληρώσαμε! Θα πάμε!» μου είπε. Tι να έκανα, υπάκουσα. Ανέβηκα στο λεωφορείο και επισκέφτηκα τους πυραύλους κάνοντας μία δίωρη, βαρετή διαδρομή διά μέσου κάτι χωραφιών με καλαμπόκια. Με τα πολλά όταν φτάσαμε, μπήκαμε και είδαμε τον πιο πάνω πύραυλο και πριν καλά καλά προλάβουμε να συμπληρώσουμε μία ώρα μέσα στο μουσείο, γυρίζει και μου ανακοινώνει: «Θέλω να γυρίσω πίσω! Θέλω να πάω σε γιατρό!»

Αντιλαμβάνεστε.

Πήραμε ταξί για να γυρίσουμε εκτάκτως στο ξενοδοχείο, γιατί εύκαιρο λεωφορείο δεν υπήρχε. Δυο ώρες να φτάσουμε, δυο ώρες να γυρίσουμε και με το ζόρι μια ώρα επί τόπου. Πληρώσαμε και περίπου 300 δολάρια στον ταξιτζή, ο οποίος δεν σταμάτησε στιγμή να μιλά με τον γιο του στο τηλέφωνο προκειμένου να του εξηγήσει πώς να μας πάει στο ξενοδοχείο. Μια υπέροχη μέρα, δίχως άλλο.

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο (σημείωση, μέναμε στη Ντίσνεϊλαντ. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει ταξιτζής που να μην γνωρίζει πώς να μας πάει στη Ντίσνεϊλαντ και μάλιστα στη Φλόριντα;!) και καλέσαμε ασθενοφόρο να μας πάει στο ιατρικό κέντρο. Στιγμές απείρου κάλλους και εκεί με τη γραφειοκρατία, με τις έγχρωμες, χοντρές νοσοκόμες που παρέπεμπαν στον Eddie Murphy στην αντίστοιχη ταινία, ξέρετε. Ένιωθα να ζω σε επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς. Με τα πολλά ήρθε ένας γιατρός, ασιάτης (πιο σουρεάλ δεν γινότανε) και αποφάνθη πως το σημάδι στην κοιλιά ήταν τσίμπημα από κοριό! Μετά μάθαμε ότι είναι πολύ διαδεδομένο στα ξενοδοχεία της Αμερικής. Μας έδωσε μια αλοιφή, πληρώσαμε άλλα 300 δολάρια και ολοκληρωθήκαμε σαν άνθρωποι.

Αυτά τα ωραία. 

Τουλάχιστον μου έμειναν 4-5 φωτογραφίες από τη ΝΑΣΑ να τις δείχνω και να κάνω τον ωραίο. Ήμουν δέκα κιλά πιο χοντρός τότε, με περισσότερα μαλλιά, με πιο ωραία γυαλιά εξ όσων βλέπω, και με ένα εκατομμύριο λιγότερες έγνοιες. Βέβαια, δεν είχα τον Αλεξάκο μου. Ποιος τη χέζει τη ΝΑΣΑ.