Πορτοκαλί Κολοκύθες

Δεν άργησε να χτυπήσει το κουδούνι της πόρτας μου η νεοκυπριακή μαλακία που θέλει να μιάσει τον αμόλυντο γιόκα μου. Άκου να σου πω, Αλεξάκο, και βάλτο καλά στο μυαλό σου αν μια μέρα διαβάσεις αυτές τις γραμμές. Την ημέρα που θα έλθεις και θα με ρωτήσεις «trick or treat», η απάντηση που θα λάβεις θα ‘ναι, «φούσκος ή βουζουνόπατσος;»

Μα, αν είναι δυνατόν! Τι ζούμε!

Δεν λέω, κι εγώ όταν ήμουν 12 χρονών είχα οργανώσει στο σπίτι μου πάρτι με θέμα «στοιχειωμένο σπίτι». Και είχα μαζέψει όλους τους πλαστικούς σκελετούς που τότε συνέλλεγα από το Funny Business, τους κρέμασα στους τοίχους, άναψα και κάτι κεριά από ‘δω κι από ‘κει, φόρεσα μάσκες τεράτων στα μαξιλάρια του καναπέ και τα άπλωσα στο πάτωμα παριστάνοντας δήθεν τους αποκεφαλισμένους, και σπάσαμε πλάκα με τους εκταίους του Δημοτικού. Ήμουν πολύ κουλ κιντ, τότε. Αλλά το έκανα επειδή είχα επηρεαστεί από τις ταινίες που έβλεπα. Δεν μου το ταΐσανε με το ζόρι οι Αμερικάνοι. Ούτε το υιοθέτησα επειδή είχα αθκειασερή μάνα που κάτι έπρεπε να εφεύρει για να περάσει ευχάριστα ο Οκτώβρης. Και προ πάντων, δεν το καθιέρωσα.

Τώρα έγινε έθιμο. Διείσδυσε στο πετσί μας. Μετά τα καλοκαιρινά, πριν τα Χριστουγεννιάτικα, πλέον σου λανσάρουν τον εξοπλισμό του Χαλοουίν. Θεέ και Κύριε!  «Και τι πειράζει να πάει το μωρό σε ένα τέτοιο πάρτι; Προτιμάς να μείνει απομονωμένο στο σπίτι να βαριέται;» Όχι, εντάξει, άμα το θέτετε έτσι, ας πάει. Αλλά ας του μιλήσει κάποιος, κάποτε. Ας του εξηγήσει κάποιος ότι προχθές γιορτάζαμε το ΟΧΙ του Μεταξά. Ότι η Ελλάδα «νίκησε τους Ιταλούς». Ότι πήγε κόντρα στον φασισμό και αντιστάθηκε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα στις στρατιές του Χίτλερ και του Μουσολίνι. Και άμα τα μάθει αυτά, άμα τα εμπεδώσει και μπορεί πια να σου κατονομάσει και το τοπ3 των ασμάτων της Σοφίας Βέμπο, ας πάει να μου ντυθεί πορτοκαλί κολοκύθα.

Μου τη βιδώνει, ρε φίλε. Αυτό που ξαφνικά προσγειώνεται κάτι στο κεφάλι μας από το πουθενά και όλοι συμπεριφέρονται σαμπώς και μεγαλώσαμε έτσι. Είχατε και στο χωριό σας χαλοουίν; Που οι μισοί στη σιφονιέρα έχετε φωτογραφία τον παππού σας με τη βράκα και το μπαστούνι του τσέλιγκα. Ξαφνικά την είδατε μάγοι και ξωτικά… Τη γαλοπούλα μη ξεχάσετε! Όπου να ‘ναι έρχεται και η μέρα των ευχαριστιών!

Δεν μπορώ να κάνω πολλά. Όλοι οι φίλοι μας με παιδάκια στην ηλικία του γιου μας, τα ασβεστώσανε και τα ντύσανε φαντάσματα. Ποιος είμαι εγώ να του πω «θα κάτσεις σπίτι χάριν πεποιθήσεων;» Εννοείται θα πάει. Αλλά έτσι η ζημιά μονιμοποιείται. Γιατί όταν θα γίνει πλέον 15 και θα του πω «τι μαλακία είναι γιε μου, αυτό το Χαλοουίν, σας το ρίχνουν και στο ποτό σας;» θα γυρίσει να μου πει «μα, μπαμπά, με αυτό μεγάλωσα και έχει πλάκα». Δεν θα γυρίσει να μου πει «παιδιά της Ελλάδος παιδιά, που σκληρά πολεμάτε». Που κι αυτό να γυρίσει να μου πει, πιο πιθανό θα ‘ναι να αναφέρεται στην ομώνυμη σειρά του ΑΝΤ1 (που δεν θα την έχει δει κιόλας), παρά σε οτιδήποτε άλλο.

Σώστε τα ελληνόπουλα από τις κολοκύθες του σατανά! Παιχτείτε!