Το Κάτι Παραπάνω

«Που σ’ αγαπώ και μ’ αγαπάς τι να το κάνω…»

Πόσο καιρό έχει να ακούσει άνθρωπος της ηλικίας μου τραγούδι ελληνικό, ή ακόμα και ξένο και να το αισθανθεί; Το συζητούσαμε και με δύο φίλους συναδέλφους. Μετά τα 30-35 δεν αισθάνεσαι κανένα τραγούδι. Δεν σου λέει τίποτα κανένα. Δεν είναι όπως την ηλικία των είκοσι που και στ0ν τελευταί0 παπαρο-στίχο του Παντελίδη βρίσκεις σοφία και μάθημα ζωής για να πίνεις στην υγεία της αχάριστης.

Στην ηλικία των 38-39 δεν υπάρχει αχάριστη. Υπάρχει ένας κυκεώνας υποχρεώσεων που σε τεζάρει από τις 8:30 το βράδυ. Δεν προλαβαίνεις να ζήσεις τις μέρες. Τις διεκπεραιώνεις. Και κάπου εκεί έρχεται αναπάντεχα ένα τραγούδι απλό, ελαφρώς παλιακό και λες «ωχ, αυτό είναι της εποχής μου». Ναι, έχει τώρα τρεις μέρες που ακούω το «τι να το κάνω» του Κωνσταντίνου Αργυρού δέκα φορές την ημέρα. Ψιλό-ντρέπομαι που το παραδέχομαι. Εντάξει, μου θυμίζει τουλάχιστον άλλα δύο τρομώδη σουξέ της δεκαετίας του ’90, Ρόκκο κυρίως, αλλά δεν με χαλάει καθόλου. Διψώ τόσο πολύ για εκείνη την εποχή που ό, τι με ταΐσεις τρώω.

Τα τραγούδια της νιότης δεν ξανάρχονται. Μπορεί να συμπεριφέρομαι σαν να είμαι 100 χρονών τώρα, αλλά είναι αλήθεια. Τα τραγούδια που ακούς στα νιάτα σου και συμπίπτουν με την έκκριση των πρώτων ερωτικών ορμονών, τα αγαπάς ακόμη και αν πρόκειται για αντικειμενικές αηδίες. Για παράδειγμα, εγώ κάποτε θεωρούσα έπος το «Αχ Κορίτσι Μου» του Πλούταρχου. Τον οποίο πλέον σιχαίνομαι. Αλλά το έτος 2002 στην Αγγλία, την Αγγλία που το ίντερνετ δεν ήτο δεδομένο και η επαφή με το ελληνικό γίγνεσθαι ήταν προνόμιο λίγων, την Αγγλία του πρώτου μεγάλου έρωτα, το εν λόγω άσμα είχε καθιερωθεί ως ύμνος. Σήμερα όποτε το παίξει το itunes το προσπερνώ πριν καν ακουστεί δεύτερη χορδή μπουζουκιού.

Και με τον Ρέμο τα ίδια είχα πάθει κάποτε. Εκείνο το «Καρδιά Μου Μην Ανησυχείς» που το είχα αγοράσει τυχαίως από τα duty free του παλιού αεροδρομίου Λάρνακας, το είχα λιώσει! Σήμερα απορώ. Και ένα ρεφραινάκι από το «είσαι όλα ό,τι έχω και δεν έχω, η καρδιά μου σου φωνάζει φύγε δεν αντέχω…» να ακούσω, με νευριάζει. Για να μην μιλήσω για το «Δεν Τελειώσαμε». Όχι, Αντώνη Ρέμο. Τελειώσαμε!

Βαθιά μέσα μου ελπίζω ότι θα αναβιώσει εκείνο το πάθος που είχα με τα τραγούδια μέχρι τα τριάντα μου. Βαθιά μέσα μου ελπίζω ότι θα ξανά-υπάρξουν κυκλοφορίες με ολόκληρα άλμπουμς με τραγούδια. Όχι ξέμπαρκα σινγκλάκια από ‘δω κι από ‘κει. Ότι τα τραγούδια θα μου ξαναπούν κάτι, και δεν θα εξυπηρετούν απλώς τη νοσταλγία μου. Αυτό το «Κάτι Παραπάνω» κάνει τη δουλειά. Προς το παρόν!