Ξεσκονίζοντας Το Εκλογικό Μου Βιβλιάριο

Για πότε φτάσαμε στις προεδρικές εκλογές του ’18 ούτε που το πήρα χαμπάρι. Η πενταετία του Αναστασιάδη ήταν σαν ένα χαλαρό ντουζάκι συγκριτικά με την κόλαση του Χριστόφια κατά τη διάρκεια της οποίας μετρούσαμε αντίστροφα τα δευτερόλεπτα από την πρώτη μέρα, σαν φαντάροι που λαχταρούσαν την απόλυση. Ομολογώ ότι τα ψυχολογικά τραύματα που μου άφησε η διακυβέρνηση του άχρηστου δεν έχουν επουλωθεί. Και ήταν τόσο βαθειά που ακόμη και οι γκάφες του Αναστασιάδη περνούν στα ψιλά μπροστά του. Σκέψου για πόσα κιλά αχρηστίας μιλούμε. Ακόμη και τώρα που στα γράφω και τα θυμάμαι, μου σηκώνεται η τρίχα.

Ο Αναστασιάδης είχε και καλές στιγμές. Μπορεί να του φόρτωσαν το βάρος του κουρέματος και συμφωνώ ότι φέρει τεράστια ευθύνη γι αυτό, αλλά όταν η χώρα δεν είχε προλάβει να συνέλθει καν από τα αποκαΐδια του προηγούμενου, δεν μπορούμε να έχουμε παράλογες απαιτήσεις. Παρόλα αυτά, έστω και τυπικά μας έβγαλε από το μνημόνιο, το οποίο συμφωνώ ότι τσούζει ακόμα, αλλά τουλάχιστον μας τόνωσε ψυχολογικά, ενώ ταυτόχρονα έκανε δυο τρία στοιχειώδη στην εσωτερική διακυβέρνηση τα οποία μας τα πούλησαν με πολύ σωστό τρόπο.

Για μένα, το μελανότερο σημείο του Αναστασιάδη ήταν ο διαχειρισμός του Κυπριακού. Όχι τόσο του πολιτικού προβλήματος αυτού καθεαυτού (αφού πιστεύω ότι η διχοτόμηση είναι αναπόφευκτη είτε αυτή γίνει ωμά, είτε γίνει πιο συγκαλυμμένα διά μέσου της ΔΔΟ), αλλά του Κυπριακού προβλήματος ως κοινωνικό φαινόμενο. Όλοι αυτοί οι ξέμπαρκοι, ανίδεοι της Unite Cyprus Now που εξέθρεψε η κυβέρνηση και εν μία νυκτί την είδαν ειδήμονες κάνοντάς μας μαθήματα συνταγματικού, διεθνούς δικαίου και πολιτικής αγωγής, ήταν το μεγαλύτερο σκατό που προέκυψε αυτή την πενταετία. Μαθήματα ποιών; Ημών! Που ανεβάσαμε μυωπία 8 βαθμών σπουδάζοντας τα πιο πάνω μαθήματα και που έλιωσε ο κώλος μας για να εντρυφήσουμε. Ήρθαν να μας ρημάξουν όλα όσα μάθαμε, πέντε-δέκα επιτήδειοι με σφυρίχτρες. Ούτε ένα «άτε άσσιχτίρ» εις άπταιστην τουρκική δεν αρκεί για να περιγράψει το κακό που προξένησαν στην ομοψυχία του κυπριακού συνόλου απέναντι στον πραγματικό εχθρό – Την Άγκυρα. Τους κυβέρνησε πέντε χρόνια ο μεγαλύτερος υποστηρικτής της όποιας λύσης, έκανε μια τρύπα στο νερό ακόμα και με αβάσταχτες υποχωρήσεις, και ακόμα και τώρα τους φταίμε εμείς οι πιο "παραδοσιακοί" που δεν θέλουμε να τα ξεπουλήσουμε όλα. 

Αντιλαμβάνεσαι ότι τα ψυχοφάρμακα δεν φτάνουν για όλους στην Κύπρο.

Κατά τα άλλα, έμεινα ευχαριστημένος αυτή την πενταετία με την έννοια ότι δεν έχω και ιδιαίτερες προσδοκίες από το γνωστό κυπριακό συρφετό που αυτό-αποκαλείται «πολιτική σκηνή». Δεν περιμένω θαύματα, αναγνωρίζω ότι ζώντας σ’ αυτόν τον καμένο τόπο θα πρέπει να ανεχθώ ένα άλφα επίπεδο διαφθοράς, ττοππουζοχωρκατοσύνης και κουτοπόνηρης συνωμοσίας αφού μου απαγορεύεται διά νόμου να περπατώ στον δρόμο και να τους πυροβολώ ανάμεσα στα μάτια για να επιβάλω την τάξη.

Τούτων λεχθέντων να σου πω ότι είναι και η πρώτη φορά από τότε που έκλεισα τα 18 που δεν ξέρω ποιον να ψηφίσω στις ερχόμενες εκλογές, γιατί ακόμα και ο Νικόλας που εμφανίζεται ως ο σωτήρας των πιο εθνικοφρόνων ψηφοφόρων εμένα δεν με έπεισε 100%. Θα πάρω τεράστια ψυχική ικανοποίηση αν το ΑΚΕΛ καταποντιστεί και μείνει τρίτο κόμμα, φυσικά, αλλά δεν θεωρώ ότι θα δούμε άσπρη μέρα, όποιος και να εκλεγεί. Γιατί και ο Νικόλας προέρχεται από το ΔΗΚΟ το οποίο ευθύνεται για την εκλογή Χριστόφια επομένως έχει κι αυτός τα βαρίδια του. Μπορεί ο Αναστασιάδης να πίνει, να ξεπουλά, να χάσκει, αλλά υπάρχει και το αγγλικό better the devil you know που δεν ήρθε τυχαίως δεύτερο το 1993!

Μπορεί και γι’ αυτό αυτές οι εκλογές να μας έφτασαν πριν το καταλάβουμε. Επειδή έχουμε χωνέψει ομαδικώς ότι δεν υπάρχει πλέον καμία ελπίδα.