Το Μεγαλείο Της Κορακάκη Και Η Μιζέρια Του Έλληνα

Είμαι έκθαμβος από χθες το βράδυ με την κακία και τη μιζέρια μερικών Ελλήνων - ο Θεός να τους κάνει, σχετικά με το χρυσό της Κορακάκη. «Δεν δικαιούστε να είστε περήφανοι» ο ένας, «τα μετάλλια ανήκουν στους αθλητές και όχι στην Ελλάδα» απαντά ο άλλος. Πόση ξινίλα, ν’ αντέξω;

Θες να πεις τώρα, ότι έκατσες και παρακολούθησες την απονομή, είδες τη γαλανόλευκη να κυματίζει, είδες το δάκρυ της αθλήτριας να τρέχει αβίαστα και δεν συγκινήθηκες! Δεν ανατρίχιασες! Τόσο ζώον είσαι! Εντάξει, θα συμφωνήσω ότι η λέξη «περήφανος» δεν είναι η πιο ακριβής για να περιγράψει το συναίσθημα. Θα συμφωνήσω ότι τόσο το ελληνικό, όσο και το κυπριακό κράτος είναι δύο μπουρδέλα που ουδόλως παρέχουν στους πολίτες τους τα εχέγγυα για να αναδειχτούν στο εξωτερικό. Αντέχεις, όμως, να εκπέμπεις τόσον αρνητισμό σε κάτι τέτοιες στιγμές;

Πρέπει να μάθεις να κοιτάς πέραν του μπουρδέλου. Αν αύριο κερδίσει κάποιο μετάλλιο και ο δικός μας ο Κοντίδης, στην κυπριακή σημαία δεν θα δω τον Ιωνά Νικολάου, ούτε τον Αναστασιάδη. Θα δω τους ήρωες της ΕΟΚΑ, θα δω τον Κκάσιαλο, τον Λιπέρτη, τον Μάριο Τόκα, τον Κώστα Μόντη. Θα δω πέραν του νεοκυπριακού χωρκαθκιού. Είναι δυνατόν να υψώνεται η ελληνική σημαία και εσύ να στέκεσαι στην Ελλάδα του μνημονίου; Σε κάθε λωρίδα της σημαίας κρύβεται ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Καζαντζάκης, τα αρχαία ελληνικά ιδεώδη. Είναι δυνατόν να στέκεστε στον Τσίπρα, τον Βαρουφάκη, τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου; Αυτοί μας καίνε, θα μου πεις. Ας μην τους ψηφίζατε πια, τι άλλο να σας πω; Θα φταίξω και γι αυτούς;

Ας πούμε, όμως, ότι δεν μπορείτε να καταπιέσετε όλη αυτή τη ξυνίλα και πρέπει σώνει και καλά να την εκφράσετε, να την εκτονώσετε. Πιστεύετε πραγματικά ότι το να αισθανθούμε περήφανοι για μια γυναίκα που ακριβώς τερμάτισε πρώτη παγκόσμια υπό τις υφιστάμενες, τρισάθλιες συνθήκες προπόνησης, είναι λίγο; Μα ακριβώς το γεγονός ότι οι Έλληνες αθλητές προπονούνται υπό τριτοκοσμικές συνθήκες, ακριβώς επειδή δεν βρίσκουν καμία στήριξη από το κράτος καθιστά την πρωτιά τους ακόμα πιο αξιοζήλευτη. Και επειδή κάθε πολίτης αυτής τη χώρας βρίσκει εμπόδιο μπροστά του το κράτος, ιδού άλλος ένας λόγος να είμαστε όλοι περήφανοι. Γιατί η Κορακάκη δεν νίκησε μόνο την Ελβετίδα και τη Γερμανίδα. Νίκησε και την Ελλάδα που της πήγαινε κόντρα. Και εφόσον η σύγχρονη Ελλάδα (και η Κύπρος) πάει σε όλους μας κόντρα, ναι, μπορούμε να είμαστε περήφανοι για την κάθε Κορακάκη που συνυπάρχει και αυτή, και αποτελεί κομμάτι αυτής, της "κακής" Ελλάδας.

Ζήλεια – Ψώρα, μάνα μου. Αυτό είναι το πραγματικό σας πρόβλημα. Δεν μπορείτε να μοιραστείτε τη χαρά του άλλου. Πόσω μάλλον όταν αυτός ο άλλος είναι και αυτός παθών των ίδιων κακών. Γιατί είστε κακογαμημένοι και ψωριάρηδες. Όταν έδωσα εξετάσεις στον στρατό για να γίνω αξιωματικός και πέρασα Δόκιμος, η αντίδραση ενός από τους κολλητούς μου ήταν «ναι, αλλά έβαλες μέσον». Όταν έδωσα εξετάσεις για το κυπριακό δημόσιο και πέρασα πρώτος παγκύπρια, η απάντηση ενός άλλου φίλου ήταν «ναι, αλλά μην χαίρεσαι, η θέση είναι δοσμένη». Όταν ντύθηκα Καρβέλας και χόρεψα με τη Βίσση ικανοποιώντας μία από τις μεγαλύτερες μου φαντασιώσεις η απάντηση ήταν «ναι, αλλά έγινες ρεζίλι». Που και να το πιστεύεις, ρε φίλε, δεν το λες.

Κανένας δεν μπορεί να δει πέραν του προφανούς. Ναι, έγινα ρεζίλι ως Καρβέλας σε ένα ποσοστό 10%, αλλά γιατί δεν βλέπεις ότι η ευτυχία μου εκείνη τη στιγμή χτυπούσε 90%; Ναι, πιθανώς η θέση στο Δημόσιο να ήταν δοσμένη, αλλά γιατί δεν κοιτάς ότι ανάμεσα σε 80 υποψήφιους ήμουν ο καλύτερος; Γιατί είστε τόσο μικροί και προ πάντων, γιατί το δείχνετε; Νομίζετε θα με χαλάσετε; Σε κάθε τέτοια στιγμή ήμουν τρομερά πανευτυχής για να χαλαστώ από το οτιδήποτε. Απλά πέσατε στα μάτια μου. Έτσι και με την Κορακάκη. Ναι, αυστηρά ομιλώντας, δεν μπορούμε να είμαστε περήφανοι. Σκεφτείτε όμως τη χαρά αυτής της κοπέλας που ήρθε πρώτη ακόμα κι έτσι. Και σκεφτείτε ότι θα μπορούσατε να είστε κάλλιστα στη θέση της. Γιατί αν δεν είσαι μεγαλόψυχος, όσο και να σε σπρώξουν τα άρτια δομημένα γήπεδα, οι επαγγελματίες προπονητές και τα χρηματικά πριμ, μια ζωή δεύτερος θα έρχεσαι.

Ακούστε βρε μίζερα ζώα τον εθνικό ύμνο και δακρύστε. Εμπνευστείτε, άχρηστοι. Τι άλλο σας έμεινε πια;

ΥΓ: Για να μην θυμηθώ και το άλλο. "Η Πατουλίδου ήρθε πρώτη το '92! Ναι, αλλά αν δεν έπεφτε η Αμερικάνα θα έχανε! Ναι, αλλά τότε ήταν όλοι ντοπαρισμένοι και δεν τους έπαιρνε κανείς χαμπάρι!" Χέσε μας.