Και Φέτος Insieme

Κάθε φορά που μπαίνει ο Μάης και αρχίζω τα αφιερώματα μου στη Γιουροβίζιον, παίζοντας μόνο τέτοια τραγούδια στο αυτοκίνητο και βλέποντας παλιούς διαγωνισμούς στο Youtube, συνειδητοποιώ ότι επιλέγω συνέχεια να βλέπω τις χρονιές από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 με αρχές της δεκαετίας του ’90. Όλες οι υπόλοιπες χρονιές μου είναι σχεδόν αδιάφορες, αφού η συχνότητα με την οποία τις παρακολουθώ ωχριά μπροστά στις προαναφερθείσες και δη στο 1990 που είναι η πιο αγαπημένη μου χρονιά απ’ όλες.

Και εδώ υπεισέρχεται ο παράγοντας τρυφερή ηλικία. Διότι μέσω της κασέττας του ’90 προσδοκώ την ανάσταση εκείνων των χρόνων. Πιστεύω ότι γύρω εκεί στην ηλικία των 10 ζεις τα πιο εντυπωσιακά πράγματα στη ζωή σου. Σε εκθαμβώνουν τα πάντα. Μετά τα 10, αρχίζεις και βαριέσαι. Εξ ου και όλη μου η τηλεοπτική κουλτούρα, όλη μου η τηλεοπτική περιουσία περιορίζεται σε εκείνο το χρονικό διάστημα. Εξ ου και ο σημερινός κορεσμός ή κατάθλιψη, διαλέγεις και παίρνεις.

Θεωρώ ότι όσο εντυπωσιαστήκαμε, εντυπωσιαστήκαμε. Τότε έβρισκα τρομερά συναρπαστικό το ότι καθόμουν να δω τον διαγωνισμό μέσα στην αγωνία. Αγωνιούσα για το αν θα έχει καλό σήμα η κεραία και αν θα μπορούσα να δω το ΡΙΚ ευκρινώς. Αγωνιούσα αν θα είχε καλή επικοινωνία η Ρώμη με τη Λευκωσία ώστε να μη χάσω την αναμετάδοση της Εύης Παπαμιχαήλ. Αγωνιούσα μην τυχόν και κάνει λάθος η ορχήστρα, μην πέσει ο γενικός του ρεύματος. Πράγματα που σήμερα δεν υφίστανται. Αν πέσει ο δορυφόρος, θα το δούμε διαδικτυακά. Αν χαλάσει η αναμετάδοση της δημοσιογράφου θα το γυρίσω αμέσως στην ΝΕΡΙΤ, το ρεύμα και να πέσει υπάρχουν άπειρες γεννήτριες να το σώσουν, ενώ η ορχήστρα καταργήθηκε εδώ και 16 χρόνια. Δεν υπάρχει αγωνία για τίποτε. 

Ζούμε σε μια εποχή που τεχνολογικά αγγίζει την τελειότητα και πάσχει από κάθε είδους αθωότητα και γοητεία. Όταν τραγουδούσε ο Τότο για μια Ενωμένη Ευρώπη το ’90, το λαχταρούσαμε, το ποθούσαμε. Σήμερα το έχουμε και δεν το χαιρόμαστε, το έχουμε απομυθοποιήσει και αποκαθηλώσει πάραυτα.

Όλες αυτές οι υπέροχες αναμνήσεις έχουν πλέον σαπίσει. Κατ’ αρχάς όταν βλέπω βίντεο του Κουτούνιο, όπως είναι σήμερα, στα 70 φεύγα, αγχώνομαι και στεναχωριέμαι. 

Δεν θέλω να γεράσει η παιδική μου ηλικία! Θωρώ την αγαπημένη μου Γιουγκοσλάβα που ήταν να την πιεις στο ποτήρι, να μοιάζει σήμερα με υποψήφια ευρωβουλευτίνα των Οικολόγων και απογοητεύομαι. Θέλω όλοι αυτοί να μείνουν νέοι για να νιώθω ασφάλεια όταν τους αναζητώ.

 Η σούπερ σταρ Tajci μετονομάστηκε σε Tatiana Cameron και ζει πλέον στις ΗΠΑ, αφιερώνοντας την καριέρα της στο θρησκευτικό τραγούδι. Σοβαρά, θα κόλλησε την ίδια αρρώστια με την Αλέξια.  

Τέλος πάντων, χρυσές δουλειές θα κάνουν μαζί μου οι ψυχολόγοι μια μέρα.

Στα φετινά.

Πλην της Ιταλίας, ουδέν ενδιαφέρον έχουμε. Να το πάρουν επιτέλους οι Ιταλοί. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια το φλερτάρουν έντονα, ήγγικεν νομίζω η ώρα. Το Grande Amore είναι αυτό που ονομάζω υπέροχη μουσική και εύχομαι να μείνει κλασικό στην ιστορία. Ποια Γιουφόρια και μαλακίες. Ιταλία στον αιώνα των αιώνων, αμήν.



Το εν λόγω τραγούδι μετρά ήδη 25.000.000 views στο Youtube. Νομίζω το Σάββατο θα ζήσουμε μια πολύ βαρετή ψηφοφορία. 

Αν θέλεις να σου συμπληρώσω το τοπ5, πολύ ευχαρίστως:

2. Αγγλία – Θα καταποντιστεί το ξέρω, αλλά με κέρδισε το βίντεο κλιπ τους και γενικότερα η αισθητική των ‘20ς που έχει το κατιτίς της…

3. Νορβηγία – βγαλμένο από μιούζικαλ, υπέροχο.

4. Σλοβενία - Αν και το ψιλοβαρέθηκα.

5. Δανία, επαναλαμβανόμενο, ραδιοφωνικό, προβλέψιμο, κλισέ, αλλά το ακούω και το τραγουδώ της Μπρέντας μου και φτιάχνει η διάθεση. 

Η Κύπρος έχει μια συμπαθέστατη συμμετοχή που αν καταφέρει να προκριθεί μπορεί και να μας εκπλήξει ευχάριστα στον τελικό. Παρόλα αυτά, δεν τρέφουμε αυταπάτες, το «όπου φτωχός και η μοίρα του» το έχουμε εμπεδώσει. Η Ελλάδα, από την άλλη, με αυτό το συγχυσμένο τραγούδι έχει τη συμπάθειά μου, μα όχι τη ψήφο μου. Γενικά από το 2010 και μετά, η μόνη ελληνική συμμετοχή που είχε την αμέριστη υποστήριξή μου, ήταν αυτή του Λούκα Γιώρκα. Έκτοτε, κατήφορος. Φέρτε πίσω τις φίρμες κύριοι του Mad.

Αφιερωμένη η ανάρτηση καθώς επίσης και όλη η εβδομάδα στη συγχωρεμένη την Αχάπαρη, ίσως μία εκ των λίγων μπλόγγερ που εκτιμούσαν τέτοια κείμενα.