The Wonder Boy

Όταν ήμουν μικρός και ο πατέρας μου με πήγαινε στα λούνα παρκ, καθόμασταν πάντα δίπλα, δίπλα στα σκαμπό. Εκείνος έπαιζε φλίπερ και εγώ Wonder Boy. Ξόδεψα όλη μου την παιδική ηλικία και άπειρα σεντς παίζοντας αυτό το υπέροχο μονοδιάστατο παιχνίδι της Sega, ζηλεύοντας όσους κατάφερναν να περνούν τα στάδια εύκολα. Εγώ μετά βίας κατάφερνα να φτάσω μέχρι τον πρώτον αρχηγό, τον Κύκλωπα.

Πέρασαν τα χρόνια και ένας καλός φίλος μου έδειξε πώς να παίξω το εν λόγω παιχνίδι στον υπολογιστή μου. Κατά ένα μαγικό τρόπο, με το που ήχησε η γνωστή, σπαστική μουσική, μίκρυνα, έγινα και πάλι εφτά χρονών και ξέχασα και το πού βρίσκομαι, και τι κάνω, και ποιο ήταν το στάτους μου. Είναι απίστευτη η ικανότητα του εγκεφάλου να σε μεταφέρει αλλού, με ένα τόσο απλό ερέθισμα. Να φανταστείς, όταν πέρασα το πρώτο στάδιο, ανεπαίσθητα γύρισα το κεφάλι μου με χαρά και έψαξα να βρω τον πατέρα μου, να του ανακοινώσω ότι πέρασα το στάδιο, όπως έκανα τότε. Και μου κακοφάνηκε.

Τις τελευταίες μέρες δεν κάνω άλλη δουλειά, παίζω ολημερίς και οληνυχτίς Wonder Boy. Ώρες ολόκληρες, ώσπου να κάνω εμετό. Έσπασα όλα τα ρεκόρ μου. Εκεί που έφτανα μέχρι τον Κύκλωπα, σήμερα έφτασα να σκοτώνω τον Γύπα και να κατακτώ και το ‘αρκουδάκι’. Το ότι δεν απαιτούνται 20 σεντς για την κάθε προσπάθεια, βοηθά, βεβαίως. Έχω πάθει την ίδια ψύχωση που είχα πριν δυο χρόνια με τα Στρουμφάκια, όπου έμπαινα στο ίντερνετ και τα αγόραζα με τη χούφτα για να τα μυρίζομαι και να αισθάνομαι την ασφάλεια που είχα όταν ήμουν παιδί. Γιατί όλος αυτός ο παλιμπαιδισμός, εκεί αποσκοπεί. Να αναβιώσει τις εποχές που δεν είχες καμία έγνοια, είχες άγνοια κινδύνων και ήσουν ευτυχής. Τώρα αυτή την ασφάλεια την βρίσκω στο Wonder Boy.

Η ζωή μας είναι ολόκληρη ένα Wonder Boy. Παίζεις την πλατφόρμα και χάνεις. Την ξαναπαίζεις και ο εγκέφαλός σου έχει προσαρμοστεί ανάλογα, και αποφεύγει τις κακοτοπιές. Όπως την καθημερινή ζωή. Την παθαίνεις από τον μαλάκα μια φορά, αν είσαι συγκεντρωμένος, δεν την ξαναπαθαίνεις. Είναι ολόκληρο το παιχνίδι έτσι σχεδιασμένο, στη λογική του μαθαίνω και δεν την ξαναπαθαίνω. Πόσο χάρηκα που σε ξαναβρίσκω χαμένε, παιδικέ μου εαυτέ σε κάθε start new game, και πόσο χαίρομαι που η τεχνολογία προχωρά και με βοηθά να επιστρέφω εκεί που ήταν όλα καλύτερα και πιο ζεστά.

Περιττό να σου πω ότι παρόλη τη μανία που είχα στην παιδική ηλικία και εφηβεία με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, από τα 17 και μετά δεν δύναμαι να προσαρμοστώ στην τρισδιάστατη τεχνολογία. Η καριέρα μου σταμάτησε στο sega mega drive και έκτοτε νιώθω πραγματικά γέρος όποτε βλέπω συνομήλικούς μου να αντεπεξέρχονται με το playstation και τα παρόμοια, τα οποία μου φαντάζουν αστροφυσική. Σε μια άλλη ζωή ίσως…

Παρεμπιπτόντως, βρήκα αυτή την εξαιρετική ιστορική ανάλυση του παιχνιδιού σ’ αυτό το λινκ. Διάβασέ το, αν σε ενδιαφέρει. Μόλις έμαθα ότι το όνομα του Wonder Boy, είναι Tom-Tom!

Nice to meet you Tom-Tom, έστω και 28 χρόνια μετά.