Οίκτο!

Η Κύπρος και ο κόσμος της! Αξιοθαύμαστος!

Με πολύ προβληματισμό παρακολούθησα την πιο πάνω συζήτηση στην εκπομπή της Γωγώς Αλεξανδρινού, διαπιστώνοντας και επιβεβαιώνοντας πράγματα που πιστεύω χρόνια τώρα και για τα οποία δέχομαι επιθέσεις όταν τα λέω δημοσίως. Ο Κυπραίος έχει πάντα δίκαιο και δεν έχει σημασία αν όλοι οι άλλοι διαφωνούν μαζί του, ούτε αν υπάρχει καταδικαστική απόφαση εναντίον του. Ζούμε σε μια χώρα μικρότερη του εκατομμυρίου και ως εκ τούτου δεν μπορούμε να ζήσουμε με τους κανόνες που διέπουν μεγαλύτερες και πιο νορμάλ κοινωνίες. Εδώ πέρα το τι είναι δίκαιο το αποφασίζει η μάνα, η σύζυγος, η αδελφή, ο εαυτός μας. Αν το δικαστήριο, το πόρισμα, το ευρύ κοινό πιστεύει άλλα… «στ’ αρχίδια μας».

Είπεν η σύζυγος του Παπακώστα ότι ο άντρας της δεν φταίει σε τίποτα και ότι για όλα φταίνε οι «άλλοι» (αρνούμενη να τους κατονομάσει να καταλάβουμε και εμείς ποιοι είναι οι άλλοι), και το θέμα θεωρείται λήξαν. Όσοι διαφωνούν μαζί της το κάνουν επειδή κατά βάθος «θέλουν να πεθάνει ο άντρας της». Επιχειρηματολογία επιπέδου Χάρβαρντ! Τι να σου κάνει κι αυτή η κακομοίρα, η πνιγμένη απ' τα μαλλιά της θα πιαστεί. Παρόλα αυτά, πριν κλείσει το τηλέφωνο μας κούνησε ξανά το δάχτυλο «να μην τολμήσουμε να ξαναπούμε ότι ο άντρας της φταίει», σκοτώνοντας και την παραμικρή συμπάθεια που μπορεί να αισθανθήκαμε βλέποντας μια απελπισμένη κυρία να πληρώνει το τίμημα όλου αυτού του διασυρμού με τον πλέον λαϊκό τρόπο. Τι κι αν τον καταδίκασε το δικαστήριο τον άντρα της, ποιος το χέζει και αυτό, στις καρδιές μας θα είναι πάντα αθώος! Ακούτε; Ακούμε να λέτε!

Έτσι γίνεται στις μικρές κοινωνίες. Το δίκαιο το καθορίζει αυτός που μιλά πιο δυνατά και με τσιριχτή, ενοχλητική φωνή.

Όπως ο Χριστόφιας πέταξε το πόρισμα που δεν τον συνέφερε στα σκουπίδια, έτσι και η σύζυγος Παπακώστα δηλώνει ότι ο άντρας της είναι αθώος και περήφανα ζητά προεδρική χάρη ώστε να εκτίσει το υπόλοιπο της ποινής του στο κρεβάτι του σπιτιού του, παρά στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Γιατί για φυλακή και καγκέλια, ούτε λόγος.

Αυτό είναι το δράμα του να ζεις σε μικρή χώρα και δη μεσογειακή. Οπουδήποτε αλλού αυτά θα ήταν σενάριο ιστορίας του καραγκιόζη. Σε εμάς είναι η αντίληψη της πραγματικότητας από τον μέσο άνθρωπο.

Όπως είχα πει πρόσφατα σε ένα άλλο μπλογκ, για τον Παπακώστα έχω ανάμεικτα συναισθήματα. Πάσχει από διαχωριστικό ανεύρυσμα και ως παθών ο ίδιος γνωρίζω τι περνά και τον συμπαθώ. Ταυτόχρονα, όμως, θεωρώ ότι πρέπει να είσαι μεγάλο ζώον για να δέχτηκες να συμμετάσχεις στην κυβέρνηση Χριστόφια που ήταν εφάμιλλη εγκληματικής οργάνωσης και η οποία κατέστρεψε τον τόπο. Οπότε ό,τι πάθεις είναι λίγο. Δεν ευχόμαστε να πεθάνει βεβαίως, βεβαίως. Σε κανέναν δεν αξίζει ο θάνατος. Αλλά όλος αυτός ο διασυρμός που ζει σήμερα, είναι σαδιστικός, δεν το αρνούμαι. Guilty pleasure που λένε και στα χωριά μας.  

Δεν θα ξεχάσω, όταν το 2010 στην περιβόητη συναυλία της Βίσση που είχα ντυθεί Καρβέλας, βγήκε να προλογίσει τη συναυλία ο ίδιος ως Υπουργός Άμυνας. Έφαγε μεγάλη γιούχα από τους παρευρισκομένους που αγωνιούσαν να δουν την Άννα και αντ’ αυτού έτρωγαν στη μάπα τον Παπακώστα να μας πρήζει τα παπάρια για τα επιτεύγματα της Κυβέρνησης Χριστόφια. Θυμάμαι ότι ήταν τόσο δυνατή η βουή του ακροατηρίου, που ο κ. Παπακώστας διέκοψε την ομιλία του και είπε: «Αν αυτές οι φωνές που ακούω είναι αποδοκιμασίες, τότε λυπούμαι πολύ! Γιατί ΝΑΙ, η κυβέρνηση Χριστόφια έχει ιδρώσει γι αυτόν τον τόπο!»

Ακόμα θυμάμαι αυτές τις δηλώσεις – παπάρες να αντηχούν στ’ αφτιά μου. Περιμένεις κύριε Παπακώστα να δείξω οίκτο;

Οίκτο μόνον από τον Καρβέλα!

Να ‘ναι καλά το άσμα που άκουσα και ευθύμησα. Τι νέα εσείς;