Στο (M)adam's Family

Πόσο συχνά βλέπεις παράσταση στην Κύπρο που να συνδυάζει ζωντανή μουσική, ωραίες φωνές, υπέροχα ευρηματικά σκηνικά, έξυπνα κείμενα και καρτουνίστικες ερμηνείες;

Σχεδόν ποτέ. Μόνο όταν αποφασίζει η Λέα Μαλένη να εξαπολύσει τον Ουόλτ Ντίσνεϊ από μέσα της. Απόψε το βράδυ παρακολούθησα την τελευταία παράσταση που σκηνοθετεί και γράφει μαζί με τη Χριστίνα Κωνσταντίνου και τον Θανάση Ιωάννου και πέρασα καταπληκτικά, αφού όλη αυτή η ζεστή ατμόσφαιρα με ταξίδεψε σε άλλη χώρα και ξεχάστηκα. Αυτή η μαγεία και η παιδική θαλπωρή που μου ξύπνησε η εν λόγω παράσταση ήταν εφάμιλλη αυτής που βίωσα και στους ‘Καλικάντζαρους’ του ΘΟΚ πέρσι, αλλά και στο ‘Έβελυν-Έβελυν’ παλιότερα. Όμως στο «The (M)Adam’s Family» τη βιώνεις στη νιοστή. Κι αυτό γιατί το θέμα του έργου είναι ο έρωτας, αντικείμενο για το οποίο όλοι λίγο πολύ έχουμε άποψη και γνώμη.

Είναι υπέροχο το ότι έχουμε πλέον τέτοιες παραστάσεις στην Κύπρο, τις οποίες θα χαρακτήριζα «υπερπαραγωγή» για τα προσφυγικά δεδομένα μας. Για μιάμιση ώρα εκπλήσσεσαι ευχάριστα από τις έξυπνες ατάκες, τα λογοπαίγνια του κειμένου, τα σκηνικά που κρύβουν εκπλήξεις και τα οποία διαμορφώνονται και μεταμορφώνονται σαν να βλέπεις κινούμενα σχέδια, και όλα αυτά επενδυμένα με την ωραιότατη μουσική της Χριστίνας Αργύρη (πρωταγωνιστεί κιόλας και ήταν αποκάλυψη. Δεν την είχα αναγνωρίσει, όταν διάβασα τους συντελεστές στο πρόγραμμα την πήρα πρέφα).

Να πάτε να το δείτε γιατί αυτά τα πράγματα πρέπει να στηρίζονται από εμάς τους θεατές αν θέλουμε να ξεφύγουμε από το χωρκαθκιόν που κατατρύχει και καταδικάζει την πλειοψηφία των θεατρικών δρώμενων στην πατρίδα μας.