Πέθανε ο Θείος!

Είχα έναν θείο κάποτε.

Δεν ήταν ακριβώς θείος μου, ήταν ξάδελφος της γιαγιάς μου, αλλά λόγω του ότι ήταν πολύ μικρότερός της σε ηλικία τον φωνάζαμε θείο. Ερχόταν συχνά στο σπίτι της γιαγιάς μου όπου παίζαμε με τα ξαδέλφια μου και του στήναμε άπειρες πλάκες, τις οποίες πολλές φορές τις έπαιρνε στα σοβαρά, εκνευριζόταν και μας κρατούσε μούτρα. Θυμάμαι μια φορά που τον κορόιδευα και αυτός νευρίασε και άρχισε να με τρέχει μέσα στο σπίτι για να με δείρει (έτσι διαπαιδαγωγούσαν στα 80ς), γι αυτό εγώ κλείστηκα σε μια αποθήκη, κλειδώθηκα μέσα, και του φώναζα «δεν μπορείς να με φτάσεις», «δεν μπορείς να σπάσεις την πόρτα». Και αυτός από τα νεύρα του της έδωσε μία, την έσπασε την πόρτα, εγώ είδα τον Χριστό φαντάρο, αλλά εν τέλει δεν με έδειρε, γιατί επενέβη η γιαγιά μου, λέγοντάς του «Ρε Φιρφιρή, βάζεις το νου σου με το μωρό;»

Έτσι που λες, αυτός ο θείος μια μέρα έριξε μαύρη πέτρα πίσω του και δεν τον ξαναείδαμε. Πρέπει να την έκανε με ελαφρά περί τα μέσα της δεκαετίας του ’90. Δεν είπε σε κανέναν που θα πήγαινε, αλλά επειδή ξέραμε πως είχε γκόμενα μιαν Αμερικάνα, υποθέσαμε πως θα έγινε μετανάστης στις ΗΠΑ. Δεν τον ψάξαμε, δεν μας έψαξε. Ούτε ένα σημάδι ζωής. Τα χρόνια πέρασαν, εμείς μεγαλώσαμε, φύγαμε για σπουδές, και αφού επιστρέψαμε στα πάτρια εδάφη (μαύρη ήταν η ώρα), αρχίσαμε με τα ξαδέλφια μου να αναρωτιόμαστε τι απέγινε εκείνος ο θείος. Όχι ότι νοιαζόμασταν ιδιαίτερα, παρά μόνο για το κουτσομπολιό του πράγματος.

Ουδείς γνώριζε τι απέγινε. Ουδείς είχε νέα του. Άφαντος για 20 χρόνια! Για να καταλάβεις, πάνω στην πλάκα σχεδιάζαμε να πάμε στην Χατζηβασιλείου να του στείλουμε πακέτο, μόνο και μόνο για να βγούμε στην τηλεόραση. Και το πακέτο να μας τον έβρισκε, δεν θα ξέραμε τι να του πούμε και τι να τον κάνουμε. Το πολύ, πολύ να τον ρωτούσαμε: «Ζεις;» Εγώ θα ήθελα να τον ρωτήσω και γιατί έφυγε σαν τον κλέφτη και δεν είπε τίποτα. Τόσο πολύ μας βαριότανε οικογενειακώς; Πφ!

Τέλος πάντων, ουδέποτε θα μάθουμε. 

Εχθές το βράδυ μου έστειλε ένα μήνυμα η ξαδέλφη μου, γράφοντας: «Ξέχνα το ‘Πάμε Πακέτο’, ξέχνα και την Χατζηβασιλείου».

Γιατί, τι έγινε; Ο θείος πέθανε. Πριν ένα μήνα. Μα μόλις χθες κατάφερε να μας ενημερώσει η σύντροφός του, μιας και δεν ήξερε με ποιον να επικοινωνήσει στην Κύπρο και είδε και απόειδε να εντοπίσει κάποιον συγγενή του διαδικτυακώς. Το μόνο που μας έγραψε ήταν ότι ο θείος πέθανε πριν ένα μήνα και θάφτηκε στην Ιρλανδία! Πώς βρέθηκαν εκεί ενώ εμείς πιστεύαμε ότι ήταν στις ΗΠΑ; Από τι πέθανε; Γιατί έφυγαν από την Κύπρο και όλα αυτά τα καυτά ερωτήματα δεν θα απαντηθούν ποτέ. Αν και η γιαγιά μου έκανε ήδη διάγνωση και δήλωσε πως πρέπει να πέθανε από καρκίνο, αφού "όλοι στο σόι του από καρκίνο πέθαναν!"

Το αστείο είναι  ότι εξ αιτίας του συμβάντος αναγκάστηκε η οικογένεια μου να παρακαθίσει σε ομαδική συζήτηση (ως γνωστόν, αποφεύγουμε ο ένας τον άλλον για να έχουμε ψυχική γαλήνη). Η γιαγιά μού δήλωσε περαιτέρω και εμφανώς ταραγμένη ότι «δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι να τον σώσει, μιας και έφυγε πριν 20 χρόνια και δεν είπε πού θα πήγαινε» (λες και αν ήξερε που έμενε θα μπορούσε να τον σώσει), ενώ συνέχισε απτόητη: «Αύριο θα κάνω κοτόπουλο, θέλεις να σου φυλάξω λίγο;». Εγώ και η ξαδέλφη μου κλάψαμε που δεν θα πάμε στο ‘Πάμε Πακέτο’, ενώ η μάνα μου και η αδελφή μου αρκέστηκαν σε ένα λακωνικότατο: «Πέθανε; Μη μου πεις!»

Τώρα να δείτε πλάκα! Πού θα σκάσει καμιά κληρονομιά από το μηδέν και ξαφνικά θα τον αγαπήσουμε όλοι! Θα κλαίμε σαν τη Βλαχοπούλου στο ‘Μια Ελληνίδα στο Χαρέμι’ πάνω από το φέρετρο στα λιβάδια της Ιρλανδίας κραυγάζοντας: «Θείε μου, θειούλη μου!» Και άντε να πείσεις την Αμερικάνα μετά ότι έχουμε κι εμείς μερίδιο!

Πολύ θα γελάσω.