Ένα ΓΣΠ Ακόμα

Το πιο εντυπωσιακό από όλα, από την ψεσινή συναυλία Ρέμου – Βίσση στο ΓΣΠ, ήταν ότι το στάδιο ήταν φίσκα! Δεν ξέρω πόσοι ακριβώς πλήρωσαν για να μπουν, γιατί είμαι σίγουρος δόθηκαν πολλά εισιτήρια σε προσφορές και δωρεάν, αλλά ναι ήταν γεμάτο. Έχω να δω τη Βίσση στο ΓΣΠ από το 2008, νόμιζα ότι με την κρίση οι συναυλίες σε μεγάλα στάδια έλαβαν τέλος, μα όχι, εχθές το κλίμα παρέπεμπε στις ένδοξες συναυλίες του 2000, επί Αγάπης Υπερβολικής και εξεπλάγην ευχάριστα. Δεν έπεφτε καρφίτσα.

Για να καταλάβεις, ήταν η πρώτη φορά σε συναυλία της Βίσση που δεν βρήκα θέση στη δυτική κερκίδα μιας και ήταν όλες γεμάτες. Παρόλο που πλήρωσα €20 για να έχω θέση, την τελευταία στιγμή αποφάσισα να το πετάξω, και να πάω όρθιος στην αρένα. Ούτε εκεί όμως μπορούσα να έχω πρόσβαση μιας και η είσοδος της ήταν κατειλημμένη από εκατοντάδες μαθητές έτσι αναγκάστηκα να επιστρέψω στο στάδιο και να βολευτώ κάπου στο πέταλο. Παρακολούθησα τη συναυλία σαν τους γέρους από το Muppet Show, από θεωρείο, σαν παρατηρητής, έξω από τον χαμό και ένιωσα ολίγον τι σαν κοινωνιολόγος που διεξάγει έρευνα.

Σκόρπιες σκέψεις:

Όπως προείπα, είχα να πάω σε συναυλία της Βίσση στο ΓΣΠ από το 2008. Τι ίσχυε για μένα τότε; Ήμουν single. Δεν μπορείς να φανταστείς σε πόσες συναυλίες της Άννας είχα πάει μόνος μου, επειδή δεν με ακολουθούσε κανείς από το φιλικό ή και οικογενειακό περιβάλλον μου. Από τα  late 90ς μέχρι το πρώτο μισό των 00ς, είχα μάθει το ΓΣΠ σπιθαμή προς σπιθαμή. Έβρισκα γωνιές και τρύπωνα και έβλεπα το σόου μόνος μου, σαν τον μίζερο. Εχθές ήταν η πρώτη μεγάλη συναυλία επί Μπρέντας, ήταν κάτι σαν δικαίωση, ολοκλήρωση, σαν τίτλοι τέλους μιας περιόδου.

Η Μπρέντα ισχυρίζεται ότι μου πέρασε η βισσομανία. Έχει ένα δίκαιο. Η Βίσση με το πάθος της και τις θεατρικές της ερμηνείες συμβόλιζε όλη εκείνη την καψούρα και τη λαίλαπα που πέρασα από τα 17 μου μέχρι τα 29 μου, και η οποία δεν έβρισκε διέξοδο. Ύστερα όλο αυτό καταλάγιασε. Όσο εκτόνωνα το πάθος πάνω σε κατά καιρούς έρωτες, ξεφούσκωνε. Μέχρι που επήλθε η ηρεμία με την Μπρέντα. Έκτοτε πέρασα στο στάδιο του ‘αθάνατου’. Του ‘αθάνατου’ των ολυμπιάδων. Ε, ναι, εχθές ο συνδυασμός ήταν συγκινητικός.

Και τώρα, πράγματα που αφορούν μόνο τους φανατικούς!

Η Βίσση πρέπει επειγόντως να βγάλει νέο δίσκο. Και δεν αναφέρομαι στις διασκευές που θα βγάλει για τα 40χρονά της λίαν συντόμως. Θέλουμε νέο υλικό. Δίσκο με 15 νέα τραγούδια, όπως παλιά! Δεν γίνεται εδώ και πέντε χρόνια να λέει τα ίδια και τα ίδια. Έχει να βγάλει δίσκο από το 2010 (και δεδομένου ότι το ‘αγάπη είναι εσύ’ είχε μόνο ένα σουξέ, ο τελευταίος της δίσκος θεωρείται το ‘απαγορευμένο’)! Και το χειρότερο είναι ότι τα παλιά της τραγούδια τα έχει συνδυάσει με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς, τους οποίους πλέον μάθαμε, και δεν μας προκαλούν έκπληξη. Όσο κι αν τα ανακατεύει ξέρουμε τι ακολουθεί, δεν υπάρχει πια ενδιαφέρον. Άσε που πολλές φορές φτάνει στο άλλο άκρο, συνδυάζει ασυνδύαστα τραγούδια μεταξύ τους και μένουμε σύξυλοι. Δεν γίνεται να ξεκινάς με το ‘Αντίδοτο’ (το οποίο παρεμπιπτόντως το αποθέωσε ψες), και να ακολουθεί το ‘Αγάπη Υπερβολική’. Ούτε να λες ‘Λόγια και Σιωπές’ και να ακολουθεί χασάπικο.

Το ωραιότερο κομμάτι της συναυλίας ήταν μακράν το λαϊκό. Το λαϊκό που είχε διάρκεια, εννοώ. Με ‘Τραύμα’, ‘Ψεύτικα’, ‘Σεντόνια’, ‘Τρένο’, ‘Ατμόσφαιρα Ηλεκτρισμένη’ κτλ. Αυτή την Άννα πεθύμησα!

Επίσης, νισάφι πια με τα κυπριακά τραγούδια. Όταν η Άννα είχε γίνει τεράστιο όνομα, τότε, το 1996, και οι εμφανίσεις της στην Κύπρο σπάνιζαν, είχε μία γλύκα να τη βλέπεις να τιμά τις ρίζες της και να τραγουδά κυπριακά ή να μας ρίχνει ατάκες τύπου «είμαι μια Σκαλιωτού». Έδειχνε ότι δεν είχε ξεχάσει την καταγωγή της, παρόλη τη δόξα της. Επίσης, όταν μπήκαμε στην ΕΕ και συμμετείχε στους εορτασμούς, ήταν λογικό να αφιερώσει το μεγαλύτερο μέρος της εκδήλωσης τραγουδώντας τα παραδοσιακά, αφού άρμοζε στην περίσταση. Έκτοτε, δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να μας μιλά κυπριακά (δεν είναι καν πρωτότυπο το «σαν τζιαι εμένα καμιά»). Οι μισοί από εμάς πάμε τρεις φορές τον χρόνο στην Αθήνα για να τη δούμε, δεν την νιώθουμε μακριά μας. Έρχεται κι αυτή άλλες τόσες φορές εδώ, δεν υπάρχει λόγος να το παίζει η ξενιτεμένη που μιλά κυπριακά.

Αυτά. Κατά τα άλλα, ενεργειακά η Βίσση ακόμα κρατιέται σε πολύ καλά επίπεδα και φωνητικά εξαιρετική επίσης. Τραγούδησα τόσο δυνατά μαζί της που πόνεσα την καρδιά μου και έπρεπε να σταματήσω. Τρομερή η απογοήτευση. Άρχισα να πασπατεύομαι στο στήθος και άγχωσα και τη Μπρέντα. Πού φτάσαμε, να μην μπορούμε ούτε σε μια συναυλία να πάμε χωρίς ενοχλήσεις. Φούσκωσαν τα πνευμόνια μου από το πολύ τραγούδι και το πολύ το κλοτσήδι (όταν τραγουδά η Άννα κλοτσώ γιατί προσποιούμαι ότι παίζω ντραμς), και άρχισαν οι πόνοι. Κανέναν έλεος! Κάποτε κρεμόμουν από τα κάγκελα και ίδρωνα, τώρα βαράμε παλαμάκια και πονάμε. Πόσο σακάτης.  

Φύγαμε στη μία. Δεν είδαμε το τέλος. Ούτε καν τα ντουέτα. Από εδώ καταλαβαίνεις την παρακμή, την αλλαγή φάσης, το ότι δεν πάω πια καλά, ή ότι απλά δεν είμαι για τα στάδια.

Σημείωσε ότι δίπλα μας καθόταν μια οικογένεια, η οποία όταν άρχισαν οι ζεμπεκιές σηκώθηκε όρθια σύσσωμη και βαρούσε παλαμάκια του υιού ο οποίος έριχνε γυροβολιές. Επίσης, λίγο πιο μπροστά μας, ήταν μια άλλη κοπέλα που χόρευε ζεϊμπέκικα και την κινηματογραφούσαν οι φίλες της με το αϊφόνι.    Υπέροχο θέαμα. Αν μέναμε στις βουνοκορφές του Θιβέτ ειδικά!