Καλοκαιρινά Ραντεβού

Το καλοκαίρι, και δη το κυπριακό, δεν είναι απλά μια φυσική κατάσταση που διαρκεί 6 μήνες τον χρόνο. Είναι κάτι παραπάνω. Είναι μαρτύριο.

Έχει τώρα ένα μήνα ζω σε κατάσταση αποσάθρωσης. Δεν ξεμυτώ από τα δωμάτια με κλιματισμό, δεν διανοούμαι να βγω έξω πριν τις 8:00 το βράδυ, με πιάνει αμέσως πονοκέφαλος με το που εκτίθεμαι στον ήλιο, πραγματικά είναι ανησυχητική η κατάσταση (μου). Πώς θα ζούμε σε 10 χρόνια από σήμερα; Να μου το θυμηθείς, θα έχουμε σκάψει σήραγγες και θα ζούμε σε τούνελ, σαν τους τυφλοπόντικες. Ή το λιγότερο, θα βγει καμιά διαταγή, όπως γίνεται στον στρατό, με απαγόρευση κυκλοφορίας πριν το βράδυ. Θα πηγαίνουμε για δουλειά στις 8:00 το βράδυ και θα σχολάμε στις 2:30 τα ξημερώματα.

Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε είπα να δώσω μια ευκαιρία σ’ αυτό που ονομάζουμε "κυπριακή πραγματικότητα εν μέσω θέρους". Την Παρασκευή πήγαμε στη Λάρνακα, να δούμε το μιούζικαλ «Άννη», που κάνει τουρνέ στην Κύπρο. Όσο κι αν αγαπάω το Παττίχειο θέατρο, από το οποίο θριάμβευσα το 2010 ως ‘Βέλας’, άλλο τόσο άθλια ήταν η όλη φάση με την «Άννη». Και δεν έχω κάτι να πω για τον θίασο και την απόδοσή του που ήταν άρτια, αλλά για την παραγωγή. Δεν μπορούσαν να φέρουν όλα τα σκηνικά από την Αθήνα, έτσι έστησαν Led οθόνες στις οποίες προβαλλόταν ο χώρος στον οποίο λάμβανε χώρα η δράση. Τραγικό.

Ο Χατζηγιάννης στην πιο ατυχή στιγμή του, ίσως. Δίπλα στην Άννη φάνταζε ως ο μεγάλος της αδελφός με πούδρα στα μαλλιά, παντελώς εκτός ατμόσφαιρας. Η Παπουτσάκη ήταν η έκπληξη της βραδιάς, ενώ η Μίρκα Παπακωνσταντίνου παρόλο που βαριόταν τη ζωή της και το έδειχνε, εντούτοις έβγαζε γέλιο.

 Πέραν του ότι καθίσαμε τρεις και βάλε ώρες πάνω σε τσιμεντένιες κερκίδες και έγινε ο πισινός μας πέτρα, δεν είχα χειρότερο από τα εκατοντάδες παιδάκια που νόμιζαν ότι βρίσκονται σε τσίρκο, έτρωγαν πατατάκια καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου, έκαναν απορίες φωναχτά, έκλαιγαν, κατουριόντουσαν και έπρεπε να περάσουν σχεδόν μέσα από τη σκηνή για να πάνε στην τουαλέτα συνοδεία της μάνας τους. Ένα δράμα. Αν επρόκειτο για το πανηγύρι του ‘Κατακλυσμού’ θα ήμουν πιο επιεικής, μα δεν ήταν. Δεν φέρνεις τέτοιες παραγωγές στην Κύπρο, μάνα μου, κι αν τις φέρνεις, δεν τις πας στο Παττίχειο. Τώρα θα μου πεις, και πού να τις πας; Ρητορικό το ερώτημα. Μόνο η Εύη Καπάταη μας αξίζει.

Το Σαββατοκύριακο το περάσαμε στη Λεμεσό.

Η Λεμεσός με εκπλήσσει ευχάριστα έχω να σου πω. Είναι και επίσημα ανώτερη της Λευκωσίας. Σε πολλούς τομείς ξεχωρκάτεψε, αναπτύχθηκε, καθάρισε. Έκανα και μια βόλτα από τη νεοσύστατη μαρίνα και εντυπωσιάστηκα. Σίγουρα δεν είναι η μαρίνα του Μόντε Κάρλο, ούτε της Βαρκελώνης, αλλά αν πας νύχτα που είναι όλα πιο σκοτεινά και τα φώτα της προσδίδουν μιαν άλφα αίγλη, νομίζεις ότι είσαι εκτός Κύπρου. Και αυτό είπαμε ότι είναι το ζητούμενο στη χώρα μας. Να νιώθουμε ότι δεν ζούμε εδώ.

Αξιοσημείωτο το γεγονός ότι στη μαρίνα υπάρχει και το άγαλμα μιας γοργόνας στην κορυφή ενός κτηρίου. Ουρές έκαναν οι τουρίστες για να φωτογραφηθούν μαζί του. Αυτό προς απάντηση όσων είχαν ενστάσεις προ μηνών στην ιδέα για κάποιο άγαλμα της Αφροδίτης στην Πάφο. Οι χαζοτουρίστες τρελαίνονται για κάτι τέτοια, μαλακία να τους τα στερούμε. Μην σου πω ότι αργότερα, καθώς περπατούσα γύρω από το κάστρο είδα κι άλλους τουρίστες να προσπαθούν να το φωτογραφήσουν από μακριά, από καλύτερη οπτική γωνία, και χαμογέλασα.

Περάσαμε από διάφορα μπαρ στη Λεμεσό, όλα ένα κι ένα, χίλια μπράβο. Περάσαμε βέβαια κι από την «οδό των αστέρων», η οποία περιμένει εναγωνίως τις πλάκες με τα ονόματα των αστέρων της Λεμεσού. Είμαι σίγουρος ότι μια μέρα η συνεισφορά των Κακουράτου, Ποταμίτου, Φιρφιρή και Γιωργαλλέτων θα αναγνωριστούν και τυπικά από την πολιτεία. Μην σου πω ότι η κρεατοελιά της Ποταμίτου θα γίνει και περιστρεφόμενο γλυπτό σε κάποιον από τους κυκλικούς κόμβους της πόλης. Θα γίνει κεφτές, επίσημο πιάτο της πόλης. Τεράστιο φάουλ η όλη φάση με τα αστέρια, τι να λέμε τώρα...

Κατά τα άλλα, σέρνομαι όπως σου είπα και στην αρχή. Και τώρα που βρέθηκε και το διαμέρισμα (ναι, σας νικήσαμε καταραμένοι κτηματομεσίτες), θα έχω νέες περιπέτειες μες τον καύσωνα μέχρι να προσαρμοστώ στη νέα μου ζωή. Αν μη τι άλλο δεν θα καταλάβω για πότε θα έρθει ο Σεπτέμβριος.