Haute Culture

Στο Παρίσι ως είθισται επισκέφτηκα για άλλη μια φορά – 4^η στη σειρά, τα αγαπημένα μου μουσεία. Να ξέρεις ότι γενικά τα μουσεία τα βαριέμαι φρικτά, με μόνη εξαίρεση αυτό της Ακρόπολης. Παρόλα αυτά, υπάρχουν συγκεκριμένα εκθέματα στο Λούβρο που δεν χορταίνω να τα μελετώ και να τα χαζεύω. Εν πάση περιπτώσει, λόγω του ότι αυτή τη φορά είχα ξεποδαριαστεί, η επίσκεψη στο Λούβρο ήταν ολίγον τι επιδερμική. Περισσότερο χρόνο ξόδεψα να παρατηρώ τους τουρίστες και τις αντιδράσεις τους, παρά τα ίδια τα εκθέματα. Και είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Για παράδειγμα, κοίτα εδώ κόσμο και ντουνιά που φωτογραφίζει την Αφροδίτη της Μήλου (για κάποιο περίεργο λόγο, οι φωτογραφίες επιτρέπονταν στο Λούβρο). Δεν σε παραπέμπει σε άφιξη μιας σελέμπριτι στο κόκκινο χαλί των Όσκαρ με το μπούγιο των φωτογράφων τριγύρω; Έτοιμη να κάνει δηλώσεις στα media φαντάζει η Αφροδίτη.

-      Πώς κουλαθήκατε κυρά Αφροδίτη;

-      Μου κόπηκαν τα χέρια σε μία επικίνδυνη σκηνή για την καινούρια μου ταινία.

-       Και αν κερδίσετε απόψε το Όσκαρ, πώς θα το σηκώσετε;

-      Έχω συνεννοηθεί με την παρουσιάστρια, να το πάρω στο στόμα.

-       Παίρνετε συχνά πράγματα στο στόμα;

-      Δυστυχώς η εναλλακτική μου θα ήταν πιο επώδυνη.

-     Οι σχέσεις σας με την Αφροδίτη της Πάφου εξακολουθούν να είναι τεταμένες;

-     Ουδέν σχόλιο.

Περιδιαβαίνοντας τις διάφορες αίθουσες πέτυχα κι αυτό το άγαλμα. Μα τον Θεό, για μια στιγμή νόμισα πως κρατά κινητό και ετοιμάζεται να βγάλει σέλφι!

«Ας μην χρησιμοποιήσω αυτό το φίλτρο, με ασπρίζει πολύ!»

Tο μεγαλύτερο σοκ όμως, ήρθε όταν σημείωσα μετωπική σύγκρουση με τις πιο κάτω τσούπρες:

 

"Ωωωω Μπρέντα, έλα να δεις τρεις κορασίδες που ποζάρουν σαν την Όλγα, τη Μαρία και την Ειρήνη στις ‘Τρεις Χάριτες’." Κοιτάζω από κάτω την ετικέτα… “The Three Graces” έγραφε. ΟΚ, ας μείνει μεταξύ μας.             

Αφήνοντας πίσω μου την αίθουσα με την κλασική τέχνη, η οποία παρεμπιπτόντως είναι τίγκα στα ελληνικά εκθέματα, (να το δούμε κι αυτό κάποια στιγμή όχι μόνο τους Άγγλους να στοχοποιούμε), πέρασα στην αίθουσα με τους πίνακες. Κοίτα να δεις σουξέ το άλμπουμ των Coldplay, ‘Viva  La Vida’. Τόσα χρόνια μετά, ακόμα ξεπουλάει.

Αντιλαμβάνεσαι ότι με τέτοια σχόλια, η Μπρέντα απηύδησε μια ώρα αρχύτερα και μ’ έπιασε να φύγουμε (πάντα πιάνει το κόλπο).

Όχι πως αυτό την πτόησε. Διόλου! Το ίδιο απόγευμα με έσυρε στην έκθεση μοντέρνας τέχνης στο μουσείο του Μπομπιντού, ένα τρομερά ενδιαφέρον κτήριο, διακοσμημένο με σωλήνες και σήραγγες στο εξωτερικό του. Είχα ξαναπάει και με είχε εκπλήξει ευχάριστα το 2007, αυτή τη φορά όμως δεν είδα κάτι καινούριο να με καταπλήξει. Αν κάτι πρέπει να ξεχωρίσω, είναι αυτό:

Συντρίμμια αυτοκινήτου σε σχήμα παραλληλεπίπεδου. Δεν ξέρω αν κάπου ανάμεσα βρίσκεται και το πτώμα του οδηγού. Πάντως το παρατηρούσα για ώρα και αποφάνθηκα πως ένα ωραίος τίτλος για το εν λόγω έκθεμα, αν αυτό εκτίθετο στην Κύπρο, θα ήταν: «Ο Παναής εβούραν».

Τέλος, για άλλη μια φορά είδα αυτούς τους ψευτοκουλουριάρικους άδειους καμβάδες, ομοίους αυτών που είδα και στο μουσείο του Μιρό στη Βαρκελώνη. Ως πότε θα θεωρούμε κουλτούρα τις εξυπνάδες τέτοιου τύπου, είναι άξιον απορίας.

Και ας περάσουμε στη Ντίσνεϊλαντ, να πούμε και καμιά σοβαρή κουβέντα.

Με τη Ντίσνεϊλαντ με δένουν ιδιαίτεροι δεσμοί. Είναι γνωστό ότι λατρεύω τον Ουόλτ και τις ταινίες του. Έχω πάει τέσσερις φορές στο πάρκο του και το όνειρο της ζωής μου είναι να περάσω μια βδομάδα στο πάρκο του Ορλάντο. Κατ’ ακρίβεια, η Ντίσνεϊλαντ είναι και ο μόνος λόγος που θέλω να ταξιδέψω στις ΗΠΑ.

Η Ντίσνεϊλαντ, λοιπόν, είναι σημείο αναφοράς των διαφόρων περιόδων της ζωής μου. Την επισκέφτηκα ως παιδί, όπου ενθουσιαζόμουν ή και φοβόμουν τα πάντα. Την επισκέφτηκα ως έφηβος με κολλητό μου όπου την απόλαυσα στο μέγιστο βαθμό. Την επισκέφτηκα ως φοιτητής με αγαπημένη συμφοιτήτρια όπου την είδα με πιο κριτικό / εμπορικό μάτι. Ε, τώρα την επισκέφτηκα ως καρδιοπαθής (αφού στα ρόλλερ κόστερς απαγορεύεται να ανεβαίνω πλέον), αλλά και ως «μάστρος». Ήξερα τα κατατόπια με κλειστά μάτια, και το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να επιβεβαιώσω ότι το πάρκο που σημάδεψε τη ζωή μου δουλεύει ρολόι. Γι αυτό και χαλάστηκα όταν σε κάποια rides διαπίστωσα πως μερικά ρομπότ δεν λειτουργούσαν καλά ή και καθόλου, κολλούσαν, ή ήταν εντελώς απενεργοποιημένα.

Το ride των πειρατών της Καραϊβικής, ας πούμε, το ξέρω απ’ έξω και ανακατωτά. Ξέρω ανά πάσα στιγμή τι είδους κίνηση πραγματοποιούν οι κούκλες και τι ηχητικά εφέ συνοδεύουν την εικόνα. Δεν φαντάζεσαι, λοιπόν, το πόσο τσαντίστηκα όταν παρατήρησα κούκλες να μην κινούνται με την ίδια φυσική χάρη όπως πριν 10 χρόνια, και να φαίνονται «παλιές». Το ίδιο φαινόμενο παρατήρησα δυστυχώς και στο It’s a small world. Δεν τα γρασάρουν καλά τα ρομπότ, δεν τα περιποιούνται, ένας Θεός ξέρει τι στο καλό συμβαίνει. Με αυτή λοιπόν τη σκωπτική ματιά επισκέφτηκα το πάρκο «μου», και οφείλω να ομολογήσω ότι το βρήκα ελαφρώς παραμελημένο. ΟΚ, ήταν η μέρα βροχερή και off season, οπότε κατανοώ το να υπολειτουργούν κάποιοι τομείς, αλλά αν ήμουν εγώ διευθυντής εκεί μέσα, τίποτα από όλα αυτά δεν θα συνέβαινε. Μάτι δεν θα έκλεινα, όλη μέρα θα δούλευα να κρατήσω το Disney dream ζωντανό. Αντ’ αυτού, κάθομαι και κάνω άλλη δουλειά, στην κόλαση, άντε μην τα θυμηθώ και τσαντιστώ μεσημεριάτικα.

Παρόλα αυτά, για να μην γίνομαι σπαστικός, μια χαρά πέρασα, αγαλλίασε η ψυχούλα μου που ταξίδεψε στα ωραιότερα χρόνια της ζωής μου, ευτύχησα και ηρέμησα. Το δε σόου με τα βεγγαλικά, τα νερά και τις προβολές στο φινάλε της βραδιάς, είναι κάτι που πρέπει να ζήσεις ιδίοις όμμασι καθώς δεν αρκούν οι λέξεις να στο περιγράψω. Ούτε καν να στο παραθέσω σε βίντεο μέσω youtube δεν λέει, αφού ουδόλως αντικατοπτρίζει την αίσθηση του να είσαι εκεί.

Εύχομαι η επόμενη φορά, να είναι με τα παιδιά μου.

Εις αύριον τα υπόλοιπα.