Οι Μέρες Του Κρουασάν

Η Απόδραση:

Όπως είχα γράψει πριν λίγο καιρό σε ένα σχόλιο στο μπλογκ της Τουλίπας, ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις στην Κύπρο είναι να φεύγεις. Το ημερολογιακό έτος είναι χωρισμένο σε αργίες με τέτοιο τρόπο ώστε να ευνοεί τις αποδράσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι Χριστούγεννα και Πάσχα απέχουν όσο απέχουν από τις καλοκαιρινές διακοπές. Ούτε τυχαίος είναι ο αριθμός των αργιών κάθε χρόνο. Όλα τοποθετήθηκαν όπως τοποθετήθηκαν αρμονικά, για να μπορείς να μαζεύεις λεφτά και να φεύγεις όποτε οι κρεμαστοί σου αδένες εκεί χαμηλά αρχίζουν και πρήζονται.

Έτσι έκανα κι εγώ. Επειδή η μόνη εναλλακτική που είχα ήταν να αρχίσω να μοιράζω φάπες και μπουνιές, είπα να ρίξω ένα «άντε γεια» με ολίγον από «δεν γαμιέστε…» και να κλείσω εισιτήρια για το Παρίσι χωρίς ιδιαίτερη σκέψη. Δεν με ενδιαφέρει πόσο κόστισε. Με ενδιέφερε να φύγω. Και ήταν και η πρώτη φορά που ούτε το αεροπλάνο με άγχωσε, γιατί και να έπεφτε, πολύ καλύτερη εξέλιξη θα ήταν από το να επιστρέψω. Να που γύρισα όμως, αλλά έννοια σου και το Πάσχα είναι κοντά.

Το Παρίσι:

Αν και είχε ψοφόκρυο και δεν γλίτωσα ούτε το κρυολόγημα, το απόλαυσα. Ήταν η πρώτη φορά που επισκέφτηκα το Παρίσι χειμωνιάτικα και το είδα σε πιο μελαγχολική βερσιόν. Ξέρεις… Δέντρα γυμνά, γκρίζα σύννεφα πυκνά, περπατούσαμε με την ομπρέλα πάνω στις γέφυρες του Σηκουάνα και ήταν σαν να παιάνιζε στον αέρα η Edith Piaf. Τόσο κινηματογραφικά όλα. Δεν έχει ολοκληρωθεί ο δεσμός σου αν δεν πήγες με τη σύντροφό σου στο Παρίσι. Γεγονός. 

Το καλύτερο από όλα όμως, ήταν ότι δεν μείναμε σε ξενοδοχείο, αλλά στο διαμέρισμα δύο Παριζιάνων που πλέον ζουν στο εξωτερικό και το νοικιάζουν σε τουρίστες. Ήταν ομολογουμένως τεράστια η κάβλα να γυρνάς από τις περιηγήσεις και να σκέφτεσαι ότι σε περιμένει «το σπίτι σου στο Παρίσι» να σε ξεκουράσει. Φαντασίωση από τις λίγες. Μικρό, μα συμπαθητικότατο, με ωραία θέα, χρωματιστά έπιπλα, μοντέρνα διακόσμηση, έδινα και ένα νεφρό προκειμένου να το αποκτήσω. Πάρτε λίγο μάτι, κι από τούδε και στο εξής ποτέ ξανά ξενοδοχείο σε μεγαλούπολη.

Για να βρείτε κι εσείς κάτι ανάλογο, πατήστε εδώ.

Η Πρόταση Γάμου:

Παρίσι και πρόταση γάμου πάνε μαζί. Αυτό σκέφτηκαν οι δεκάδες φίλοι και συγγενείς μόλις έμαθαν ότι παραθερίζουμε στα Παρίσια. Βροχή τα μηνύματα στο κινητό μου, όπου όλοι ρωτούσαν για το πώς έγινε και αν έγινε, η πρόταση. Ήρθε η ώρα να μάθετε την αλήθεια. Πρόταση γάμου δεν έγινε. Για δύο λόγους: Πρώτον, θα ήταν τρομαχτικά κλισέ, κοινώς λαϊκό και αναμενόμενο. Σαν πράξη εννοώ. Οι εννιά στους δέκα κάνουν προτάσεις γάμου σε κάποιο ταξίδι και ως γνωστόν, αυτό το μπλογκ δεν συγχρονίζεται με τα ευρύτερα ήθη και έθιμα. Δεύτερον, η πρόταση γάμου συνεπάγεται ορισμού ημερομηνίας. Εμείς λεφτά για γάμο, και δη γάμο στα πρότυπα των ολυμπιακών αγώνων, δεν διαθέτουμε. Κι αν τα αποκτήσουμε μέσω κάποιου θαύματος, δεν πρόκειται να τα επενδύσουμε σε γάμους - ολυμπιάδες, είδατε τι έπαθε και η Αθήνα το 2004. Εμείς με το που πιάνουμε λεφτά στα χέρια μας κλείνουμε ταξίδια προς διάσωση της πνευματικής μας υγείας. Και αυτό σκοπεύουμε να κάνουμε και για το υπόλοιπο του ’14. Αν τώρα κερδίσουμε μερικά δισεκατομμύρια και μπορέσουμε να συνδυάσουμε τον γύρο του κόσμου με κάποια λαμπρή τελετή, καθώς αρμόζει στην ταλαίπωρη αισθητική μας, τότε να είστε σίγουροι, θα είστε οι πρώτοι που θα το μάθετε. Μια φορά, δεν χρειάζεται το Παρίσι, ούτε οποιαδήποτε άλλη πόλη για να επισημοποιήσει τη σχέση μας. Αγαπώ τη Μπρέντα εδώ και τρία χρόνια και θέλω να γεράσω μαζί της. Το ξέρει, το ξέρω, ξεράναμε όλοι. 

Αυτά για τώρα. Αύριο θα σου πω τα νέα από τη Ντίσνεϊλαντ, τα μουσεία, καθώς επίσης θα σου παραθέσω μια παριζιάνικη ιστορία που αποδεικνύει πόσο καλό κάνουν καμιά φορά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όταν χρησιμοποιούνται σωστά.

Τώρα κουράστηκα.