Γιατί Θέλεις να Λυθεί το Κυπριακό;

Εσύ γιατί θέλεις να λυθεί το κυπριακό;

Όταν ήμουν στρατό είχα γνωρίσει έναν Παφίτη, από ένα χωριό χωμένο στα όρη και τα παραρά που ανάθεμα κι αν το είχα ακουστά, ο οποίος μου είχε δηλώσει ανερυθρίαστα πως δεν επιθυμεί λύση του κυπριακού, γιατί μετά θα μετατοπιστεί ο τουρισμός στον βορρά και θα πάει άπατη η ταβέρνα του πατέρα του στην πλατεία του χωριού. Μάλιστα ήταν τόσο θρασύς, που επέμενε ότι η τουρκική κατοχή ήταν ό, τι καλύτερο μπορούσε να τους συμβεί, αφού εξ αιτίας της ουσιαστικά τοποθετήθηκε το χωριό τους στον χάρτη και έγιναν πιο πλούσιοι. Δεν πίστευα στ’ αφτιά μου με τα επιχειρήματα του, αν και με τα χρόνια ανακάλυψα ότι έχει κι άλλους που σκέφτονται έτσι.

Σε μια άλλη περίπτωση είχα συζήτηση με οικογενειακό φίλο, ο οποίος ήθελε διακαώς να λυθεί το κυπριακό, γιατί ισχυριζόταν ότι θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τις αμέτρητες σκάλες καλλιεργήσιμης γης που διέθετε στην Καρπασία. «Αν μου επιστραφούν ποτέ τα χωράφια μου, θα γίνω εκατομμυριούχος, δεν θα χρειαστεί να ξανά δουλέψω» κόμπαζε. Ανέκαθεν υπήρξε υπέρμαχος της οποιαδήποτε λύσης ο κύριος, ανεξάρτητα από το πόσο δουλοπρεπής ή και εξευτελιστική μπορεί να ήταν αυτή.

Παρατηρώντας γύρω σου θα δεις ότι τελικά, οι συμπολίτες μας χωρίζονται σε αυτές τις δυο κατηγορίες στην πλειοψηφία τους. Σε αυτούς που δεν θέλουν λύση για οικονομικούς λόγους και σε αυτούς που θέλουν λύση για οικονομικούς λόγους.

Δεν ξέρω ποιους από τους δύο απεχθάνομαι περισσότερο.

Με απογοητεύει που ζω σε μια κοινωνία η οποία πραγματεύεται το μέλλον της με βάση τη τσέπη της και δεν ντρέπεται να το δηλώνει. Τώρα θα μου πεις, σε όλη την παγκόσμια ιστορία, όλοι οι πόλεμοι γίνονταν για τη τσέπη. Ναι, και ο Τρωικός πόλεμος δεν έγινε για την Ωραία Ελένη, για τον έλεγχο του εμπορίου έγινε. Αλλά τουλάχιστον υπήρχε ένα παραμύθι να συγκαλύπτει την αιτία και δεν έφτανες στο σημείο να αηδιάσεις την ανθρώπινη φύση. Υπήρχε ένα γοητευτικό παραμύθι να στρογγυλεύει τα αίσχη. Εμείς σήμερα δεν διαθέτουμε τίποτε που να απενεχοποιεί έστω και στο ελάχιστο τη φιλαργυρία μας. Δηλώνουμε απροκάλυπτα ότι θέλουμε λύση ή δεν θέλουμε λύση, για να διασφαλίσουμε την όποια ευημερία μας.

Και στεναχωριέμαι, γιατί ένας ψωριάρης να βρεθεί να μιλήσει για δίκαιη λύση, για αξιοπρέπεια, για αξίες, ιδανικά και δικαιοσύνη, τον κοιτάζουμε με το μισό μας. Ειδικά σήμερα, που η τσέπη είναι πιο άδεια από ποτέ, και πρέπει να γεμίσει με οποιονδήποτε τρόπο, το να μιλάς για εθνική αξιοπρέπεια είναι ταμπού. Ναι, δεν τρώγεται η αξιοπρέπεια, και εμείς πρέπει επειγόντως να φάμε. Αλλά βρες μου μια γαμημένη Ελένη, ρε φίλε, να μου την παρουσιάσεις ως άλλοθι, να μην αισθάνομαι ότι περιβάλλομαι από ζώα. Βρες μου μια Ελένη να δικαιολογεί τη στάση σου. Μην είσαι έτοιμος να διαγράψεις εγκλήματα απλά και μόνο για να επιβιώσει η ταβέρνα του πατέρα σου, ή για να «γίνεις εκατομμυριούχος». Πόση ωμή διαφθορά να φάω στο πιάτο; Βάλε μου τουλάχιστον λίγο σως από πάνω, να την καταπιώ πιο εύκολα.

Θεέ μου, τι λαός. Τι λάθος!