Πνιγμένος στο Κάτουρο

Έχεις ξανακούσει εσύ άνθρωπο που έκλεισε η ουρήθρα του από το άγχος;

Ούτε κι εγώ. Είμαι ο πρώτος που γνωρίζω. Μα, αυτό μας έλειπε να πάθουμε σε αυτή τη ζωή αγαπητέ μου. Να μην μπορούμε να ουρήσουμε από το στρες! «Δεν έχω ξαναδεί πιο σφιχτή ουρήθρα!» μου είπε τις προάλλες ο ουρολόγος. Άρπαξε μεμιάς ένα όργανο και το σφήνωσε με δύναμη στην ουρήθρα μου σαν να επρόκειτο να ξεβουλώσει νεροχύτη. Τα είδα όλα! Τέτοιο πόνο δεν βίωσα ούτε κατά τη διάρκεια της εγχείρησης καρδίας. Έμπαινε το σίδερο μέσα στην ουρήθρα και εγώ κρατούσα τους βολβούς των ματιών μου για να μην πεταχτούν προς τα έξω!

Γιατί χρειάζεται να τα ξέρεις εσύ όλα αυτά; Ε, αφού εδώ όλα τα μοιραζόμαστε, θα μοιραστούμε και τον πόνο. Σφάδαζα σαν τον Αθανάσιο Διάκο στη σούβλα! Και πρόσεξε, όλο αυτό, χωρίς αναισθητικό. Μόνο με λίγη ξυλοκαΐνη γύρω από το κεφάλι του πέους. Αχ, αυτό το πέος. Τι έχει τραβήξει σ’ αυτή τη ζωή. Είναι το μόνο για το οποίο υπερηφανεύομαι και είναι το πιο ταλαιπωρημένο πράγμα επάνω μου. Τόση ομορφιά, τόση περηφάνια και να ταπεινώνεται έτσι άγαρμπα με την πρώτη ευκαιρία. Τέλος πάντων, τον ξεβουλώσαμε τον σωλήνα. «Δεν βλέπω τίποτα το παθολογικό» ήταν η διάγνωση. Μάλιστα! «Να χαλαρώσεις και να απολαύσεις τη ζωή σου. Όλα αυτά είναι σημάδια στρες!»

Σημείωσε ότι δεν είμαι παντρεμένος, παιδιά, σκυλιά, γατιά δεν διαθέτω, ούτε δάνεια έχω πάνω στο κεφάλι μου, ζω με τη μάνα μου οπότε δεν πληρώνω νοίκι, δεν επηρεάζομαι ιδιαίτερα από τα οικονομικά μέτρα, ούτε χάνω τη δουλειά μου. Οπότε, για ποιο άγχος μιλάμε; Αν εγώ έχω στρες, τότε οι υπόλοιποι που βιοπαλεύουν θα έπρεπε να είναι σε κόμα!

Μα, το στρες μάνα μου, δεν είναι αλεργία να βγάλεις σημάδι στο κούτελο. Είναι υποβόσκων σύμπτωμα. Όταν ζεις σε μια χώρα που εδώ και ένα μήνα χαροπαλεύει και δεν ξέρεις αν θα έρθει ο Χάρος να την πάρει μαζί του, είναι να μην αγχώνεσαι; Κοιμόμαστε και ξυπνάμε με την αβεβαιότητα στο τσεπάκι. Δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει, δεν ξέρουμε αν θα υπάρχουμε αύριο. Πώς να μην κλείσει η ουρήθρα μας; Εκείνο το γαμημένο sigmalive δεν το προλαβαίνουμε. Κάθε δευτερόλεπτο ανενεώνεται και διαψεύδει την προηγούμενη του είδηση, δεν τις φτάνουμε τις εξελίξεις. Ε, όσο και να θέλουμε, δεν μπορούμε να μην αγχωνόμαστε. Μας κάνουν σκοτσέζικο ντους όλη μέρα, στο τέλος πολύ λογικά θα παπαριάσουμε!

Ο γιατρός μου έδωσε μυοχαλαρωτικά χάπια. «Θα χαλαρώσουν τους σφικτήρες της ουρήθρας και θα κατουρήσεις ξανά σαν άνθρωπος» μου είπε. Κατάλαβες κύριε; Με μυοχαλαρωτικά χάπια θα τη βγάζουμε. Το επόμενο βήμα θα είναι να βουλώσει και ο κώλος μας! Άμα φτάσω σ’ αυτό το σημείο, κάντε μου ευθανασία να τελειώνουμε! Πάντως, οφείλω να ομολογήσω ότι από τη μέρα που άρχισα να τα παίρνω, η ούρησή μου έχει αναζωπυρωθεί. Σαν μουσικό σιντριβάνι σε πλατεία της Βαρκελώνης έγινε! Κατεβάζω παντελόνι, κατεβάζω εσώρουχο και τσουυυπ, πετάγονται δροσερά, δροσερά και τσαχπίνικα, μόνο η ενάτη συμφωνία του Μπετόβεν που δεν ακούγεται. Να το θυμηθείς ότι στην επόμενη fantasia του Disney θα μου αφιερώσουν μια σονάτα να την έχω προίκα.  

  

Τέλος καλό, όλα καλά τώρα. Το σημαντικό είναι ότι ακόμα μου σηκώνεται. Το τσεκάρω με κάθε ευκαιρία. Εις υγείαν λοιπόν, τη δροσιά τους να ‘χουμε και περαστικά μας!