Η Άβολη Στιγμή Που Εσύ Έχεις Να Φας...

Κατά τη διάρκεια της μικρής παραμονής μου στην Αθήνα έγινα για πρώτη φορά μάρτυς των τρανών επιπτώσεων του μνημονίου. Ανεβαίνω συχνά στην Αθήνα, μα πρώτη φορά ένιωσα τόσο χάλια με την κατάσταση, πρώτη φορά ήταν οι συνέπειες τόσο εμφανείς και έντονες στους δρόμους. Θα σου περιγράψω πιο κάτω το περιστατικό που με συγκλόνισε, αλλά πρώτα θα σου πω ότι οι ζητιάνοι στο κέντρο έχουν πολλαπλασιαστεί, ενώ οι πλανόδιοι που θέλουν να σου πουλήσουν μικροπράγματα είναι περισσότεροι από τους απλούς περαστικούς.

Κάθεσαι να φας σαν άνθρωπος, ας πούμε, και αρχίζεις πόλεμο με το τσιγγανάκι που παίζει στο ακορντεόν τα παιδιά του Πειραιά πάνω από το κεφάλι σου, με τον έγχρωμο που πουλά κλεμμένα γυαλιά, τσάντες, αθλητικά παπούτσια, με τον άνεργο οικογενειάρχη που πουλά μολύβια στο μετρό στην τιμή των 50σεντ για να ζήσει την οικογένειά του, με τα αδέσποτα που ξεφυτρώνουν στα καλά καθούμενα σαν επιπλέον εμπόδια σε πίστα video game, και τέλος, με την μαθήτρια της τρίτης λυκείου που πουλά ημερολόγια για να πάει η τάξη της πενταήμερη. Εξαιρουμένης της τελευταίας που ο ακριβής της στόχος είναι το πήδημα στη Μύκονο, όλους τους άλλους τους λυπάσαι, μα δεν μπορείς να τους σώσεις όλους. Κανέναν δεν μπορείς να σώσεις εδώ που τα λέμε. Αλλά καταφέρνουν και σε ρίχνουν ψυχολογικά και αναρωτιέσαι με ποιο θράσος διακοπάρεις στην Αθήνα όταν από πολύ κόσμο λείπουν τα στοιχειώδη.

Το αποκορύφωμα ήταν όταν πήγαμε να φάμε σε ένα εστιατόριο στο Θησείο. Παραγγείλαμε να φάμε και καθώς γέμιζε το τραπέζι μας με πιάτα, ένιωθα να με κατακεραυνώνει ένα απύθμενο μίσος μέσα από τα βλέμματα των περαστικών που κοίταζαν έντονα. Στην αρχή νόμισα ότι ήταν η ιδέα μου, μα ύστερα από λίγο καθώς συζητούσα με την παρέα μου γύρισα απότομα στα δεξιά μου για να δω ένα αγοράκι 6 χρονών, κολλημένο στο τραπέζι μας να μου ζητά πολύ ευγενικά «ένα κομμάτι πίτσα». Έκοψα και του έδωσα ένα και αυτό έτρεξε προς τη μάνα του που τον περίμενε παραπέρα, ρακένδυτη και βρόμικη. Μα, σου κόβεται η όρεξη! Με τι μούτρα να φας όταν οι περισσότεροι γύρω σου πεινούν; 

Η πίτσα ήταν τεράστια και δεν άντεξα να τη φάω όλη. Περίσσεψαν τρία κομμάτια. Όταν ήρθε η ώρα να πληρώσουμε και ο σερβιτόρος μάζευε τα πιάτα, ήρθε από απέναντι ένας άστεγος (ο οποίος σημείωσε μας παρακολουθούσε από ώρα) και ζήτησε τα αποφάγια. Παναγία μου, πόσο άβολα ένιωσα. Ο σερβιτόρος τον έδιωξε λέγοντάς του «δεν σου είπα να μην ξαναέρθεις εδώ;». Ο άστεγος είπε ότι δεν ήθελε να ενοχλήσει γι αυτό περίμενε μέχρι να τελειώσουμε το φαΐ μας και να ζητήσει ό, τι είχε περισσέψει. Ο σερβιτόρος παρέμεινε ανένδοτος ώσπου ο άστεγος έκανε μια απότομη κίνηση, άρπαξε τα τρία κομμάτια από το πιάτο με κίνδυνο να τα ρίξει όλα κάτω και άρχισε να τρέχει.

Αχ, Θεέ μου, πού φτάσαμε! Πού φτάσαμε!

Φτάσαμε στο σημείο να νιώθουμε τύψεις που έχουμε να φάμε, και να μου το θυμηθείς κάποια μέρα όχι πολύ μακρινή θα μας λένε «μην βγάζετε το φαγητό σας σε κοινή θέα, προκαλείτε». Όπως κάποτε θεωρούνταν πρόκληση να δείχνεις ότι έχεις δικό σου κινητό τηλέφωνο. Τώρα θα γίνεται το ίδιο με το σάντουιτς! Πολύ λυπηρή κατάσταση, πραγματικά.

Αχ Αθήνα μου όμορφη…