Εδώ Πέρα, Ζουν Για Να Παντρεύονται...

Το κακό με την Κύπρο είναι ότι όσο τη ζεις, τόσο τη συνηθίζεις και φτάνει μια μέρα που κανένα χωρκατιλίκι δεν σου κάνει εντύπωση. Γίνεσαι ένα με το χωρκαθκιό και τα πάντα φαίνονται φυσιολογικά, τα πάντα βγάζουν νόημα.

Αυτή την εβδομάδα άκουσα για δύο ζευγάρια συγγενών μας, εκ των οποίων το μεν πρώτο συγκατοίκησε μετά από δύο μήνες γνωριμίας (προξενιό κανονικό), το δε δεύτερο παντρεύεται μετά από ένα χρόνο γνωριμίας και αφού αρραβωνιάστηκε στους έξι μήνες.

Εντάξει, ο καθένας λειτουργεί όπως γουστάρει και έχει το ελεύθερο να εξελίξει τη σχέση του όπως επιθυμεί. Αλλά, σοβαρά τώρα, γάμος μέσα σε ένα χρόνο γνωριμίας; Και ειδικά όταν δεν επίκειται άμεσος τοκετός; Πόσο πρήξιμο σας κάνουν τα σόγια ήθελα να ‘ξερα; Γιατί, επιστήμονες άνθρωποι, να πήρατε από μόνοι σας την πρωτοβουλία να παντρευτείτε σε μία εποχή που σε 3 γάμους αντιστοιχεί ένα διαζύγιο, δεν το νομίζω.

Δεν μπορώ να μπω στο μυαλό αυτού που παντρεύεται τόσο γρήγορα. Να μου πεις ότι είσαι με τον άλλον 4, 5, 6 χρόνια, έζησες τα πάντα και χόρτασες να πω εντάξει, παντρέψου να μπεις σε μια ρουτίνα. Αλλά σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, τι πρόλαβες να ζήσεις για να μου θες και βέρες;

Εμένα η σχέση μου μετρά ένα χρόνο και τέσσερις μήνες και θεωρώ ότι βρίσκεται ακόμα σε εμβρυακό στάδιο. Με ρωτάνε καμιά φορά φίλοι και γνωστοί «πού πάει αυτή η σχέση» και μένω και χάσκω αποσβολωμένος όταν συνειδητοποιώ ότι μου ρίχνουν υπονοούμενα για παντρειά. Ακόμα και όταν καμιά φορά με πιάνουν κρίσεις και θέλω παιδί εδώ και τώρα (γιο θέλω για να είμαι ειλικρινής, τις κόρες δεν ξέρω πώς τις παλεύετε ακόμα), πάω και ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπό μου και επανέρχομαι στα συγκαλά μου.

Μα, φαντάζεσαι να είχα τώρα ένα γιο να μεγαλώσω; Πώς θα ανέβαζα τα θέατρά μου; Πώς θα απολάμβανα τον ύπνο μου; Πώς θα πήγαινα ταξίδια με τη γυναίκα μου, μ’ ένα βρέφος μες τα πόδια μας; «Θα το παίρνετε μαζί σας!» Ναι, καλά! Τι είναι το παιδί για να το πάρεις μαζί σου διακοπές; Μπαγκάζι ή τσαντάκι στη μέση για τα ψιλά σου; Φέτος προγραμματίσαμε να επισκεφτούμε ήδη πάρα πολλές χώρες, θα οργώσουμε την Ευρώπη, όπως και πέρσι. Πώς θα το επιτυγχάναμε αυτό με ένα παιδί; Θα ήταν αδύνατον. Θα ήταν αδύνατο τόσο από οικονομικής άποψης, όσο και από θέμα ελεύθερου χρόνου.

Είμαστε τόσο νέοι. Εγώ στα 30, η Μπρέντα στα 28! Δεν μας αξίζει ένα τόσο γρήγορο τέλος.

Θέλω να παντρευτώ, εννοείται, και το σκηνοθετώ συχνά στο μυαλό μου. Ξέρω με τι τραγούδι θα πάω στην εκκλησία, ξέρω από τώρα ποιοι θα είναι οι καλεσμένοι, ποιο θα είναι το concept του γάμου, τα πάντα σχεδιασμένα τα έχω. Όχι όμως γιατί πιστεύω ότι με τον γάμο θα ολοκληρωθεί η σχέση. Ούτε επειδή θεωρώ τον γάμο επιστέγασμα της αγάπης.

Τα έχω σκεφτεί όλα απλά και μόνο επειδή μ’ αρέσει να στήνω τεράστια πάρτι, όπως την τελετή λήξης της ολυμπιάδας, σαν φινάλε ρομαντικής κομεντί, τους «δύο ξένους» ας πούμε, όπου όλοι οι γκεστ σταρ παρελαύνουν λίγο πριν τους τίτλους τέλους και καίνε το πελεκούδι σε ξέφρενους ρυθμούς.

Με ενδιαφέρει να στήσω ένα τρελό πάρτι όπου όλα θα τα ξεφτιλίσουμε και τίποτε άλλο. Κι ο γάμος αποτελεί το τέλειο άλλοθι για να δικαιολογηθούν οποιεσδήποτε ακρότητες, υπερβολές και καραγκιοζιλίκια που έχω απωθημένα. Γιατί, αν νομίζεις ότι θεωρώ τον γάμο μυστήριο, είσαι γελασμένος. Στο 2012 ζούμε, μάνα μου!

Συγκατοίκηση μέσα σε δύο μήνες σχέσης και γάμος μέσα σε ένα χρόνο! Παναγία μου και Χριστέ μου! Τι σας ρίχνουν μέσα στο φαΐ; Τι σας ψεκάζουν και δεν το πήρατε είδηση;